W grze w durnia nie wyłania się zwycięzcy, ale przegranego, który otrzymuje miano tytułowego "durnia". Zadaniem graczy jest pozbycie się swoich kart, więc przegrywa ta osoba, która jako ostatnia zostanie z jakimikolwiek kartami.
Do gry w durnia wykorzystuje się trzydzieści sześć kart, we wszystkich czterech kolorach, od asa (najsilniejsza karta) do szóstki.
Osoba rozdająca karty przydziela każdemu zawodnikowi po sześć zakrytych kart i wystawia na środek stołu jedną, odkrytą kartę. Jej kolor będzie określał atut. Pozostałe, zakryte karty, trafiają na górę karty atutowej w ten sposób, by kolor i wartość tej karty była dla wszystkich widoczna.
Właściwą częścią gry są akcje atak-obrona. Gracz przeprowadzający atak może działać wspólnie z innymi graczami, gracz broniący się zawsze działa w pojedynkę. Atak inicjuje się poprzez zagranie karty na stół przed obrońcę. Przeciwnik, żeby się obronić, zobowiązany jest pobić tę kartę. Kartę nieatutową można pobić wyższą kartą tego samego koloru albo jakimkolwiek atutem. Kartę z atutem można pobić natomiast jedynie wyższym atutem. Warto zwrócić uwagę, że atut zawsze bije kartę nieatutową. W sytuacji, gdy obrońca nie jest w stanie lub nie chce pobić karty, która go atakuje, zobowiązany jest ją zabrać do swojej talii. Gdy atak zostaje odparty, atakujący ma możliwość przeprowadzenia kolejnego ataku.
W przypadku zakończenia (odparcia) ataku, karty, które do tego ataku wykorzystane nie biorą już udziału w grze - zostają odłożone na bok. Wówczas następuje też zamiana ról - dotychczasowy obrońca jest atakującym, a gracz siedzący na lewo od niego broni się. Po zakończeniu ataku, wszyscy gracze którzy maja mniej niż sześć kart musza, jeśli to możliwe, uzupełnić swoje ręce do sześciu poprzez pobieranie odpowiedniej ilości kart ze stosu. Najpierw dobiera atakujący, później inni gracze, którzy brali udział w ataku w kolejności zgodnej z ruchem wskazówek zegara a na końcu obrońca. Karty pobiera się do momentu, gdy stos zakryty będzie istniał.
