Opcje

[Basiek_T]

nie znalazłam wśród tematów takowego, więc pozwalam sobie założyć, a co!
jest tu ktoś taki? na dodatek mający do czynienia nie z pieluchami, a nastoletnim życiem swoich pociech

[dorotale]

Jestem, w dodatku moje dzieciaki to "prawie" rówieśnicy Twoich

[Barbora]

Ja też z tego rocznika, tylko że z pieluch to się jeszcze tak szybko nie pozbedę

[Anamora71]

Witaj Barco, ja jestem co prawda rocznik 71, ale to bez znaczenia w tym wieku. Pamietasz mnie jeszcze? Jestem twoją rodaczką !

[Anamora71]

dubel

Ten post edytował Anamora71 wto, 27 gru 2011 - 15:44

[Basiek_T]

witam, witam! jak fajnie że jesteśmy
Dorota, no patrz, Janeczka i Agatka prawie rówieśniczki raptem 5 dni je dzieli!
jak sobie radzisz z nastoletnimi latoroślami?
Barbora, pieluchy mają swój urok... a powiedzenie "Małe dzieci mały kłopot" jest prawdziwe

[Barbora]

Ahoj Anamora, jasne , że pamiętam, widzę że twoje blizniaki mają już prawie dwa latka, więc to było ponad 2 lata temu co się ostatnio kontaktowałyśmy Jak ponownie weszłam na forum to sie zastanawiałam, gdzie cię znaleść a tu się sama znalazłaś fajnie!

Basiek_T Właśnie wzoraj po obejrzeniu filmu Sala samobójców, dokładnie sobie to powiedzenie "Małe dzieci mały kłopot" przypomniałam - nie wiem czy widziałyście ten film -dla mnie mocny, mąż pracuje z nastoletnią młodzieżą (jako psycholog) więc mieliśmy potem długą dyskusję na temat nastolatków.

[Basiek_T]

film jest dla matki dzieciom przerażający
ja na szczęście odpukać we wszystko co tylko możliwe mam nastolatki fantastyczne, jesteśmy w swietnym kontakcie, relacji rodzice-dzieci, gdzie podłożem jest miłość i zaufanie
ale widzę co się dzieje dookoła i mnie to przeraża
ja pracuję na co dzień z młodszymi dziećmi, siedmio-dziewięciolatkami, przeraża mnie ogromna grupa dzieci zaniedbanych emocjonalnie, hodowanych nie wychowywanych, mających wszystko co materialne i nic co mentalne

[Maciejka]

Czołem, ja też jestem z tego rocznika. Jeden prawie nastoletni , drugi młodszy. Mam nadzieję, ze sprostam wyzwaniom matki nastoletnich.

[Anamora71]

Witam, ja to się muszę przyznać, że ja ze swoją najstarszą 17 lat nie mam jednak najlepszego kontaktu. Właściwie to ona była tym najbardziej wychuchanym dzieckiem, bo była pierwsza no i 9 lat sama. Póżniej urodziła sie Emilka. Potem rozwód, nowy partner i urodziły się bliźniaki. Jest to wszystko dosyć skomplikowane.

Barco- widzę Twój paseczek i pocichu gratuluję ! Fajnie, że jesteś znowu na forum. Jak spędziłaś święta, byłaś może Czechach? Pozdrawiam!

[Basiek_T]

Na naprawę kontaktów nigdy nie jest za późno i warto zawsze próbować - szczególnie jeśli dotyczy to dzieci i rodziców.
Jestem przerażona, jak rodzice kilkulatków przychodzą i mówią: bo ja sobie z nim/z nią nie radzę proszę pani. To co będzie za kilka lat?

[dorotale]

Nastolatki to trudna sprawa. Powoli się do tego przyzwyczajam, że powoli to nie moje zdanie i nie moje decyzje są wiążące. Staram się jaknajwięcej rozmawiać i absolutnie nie oceniać tylko pokazywać jaki może być skutek tego czy tamtego działania.

[Basiek_T]

Nastolatki to trudna sprawa. Powoli się do tego przyzwyczajam, że powoli to nie moje zdanie i nie moje decyzje są wiążące.

A ja myślę i robię inaczej. Moje zdanie i moje decyzje są jak najbardziej wiążące: przecież to ja odpowiadam za dzieci, nawet nastoletnie. I dzieci wiedzą, że za nie odpowiadam i że mam prawo - i obowiązek! - podejmowania decyzji, które należy respektować. Natomiast podejmuję je po wysłuchaniu opinii dzieci, swoje zdanie również uzależniam od tego, co one powiedziały lub zrobiły. Nie są to więc sztywne reguły, a wspólnie wypracowane stanowiska. Niemniej jednak ostatnie słowo mam ja. I oni to uznają.

Staram się jaknajwięcej rozmawiać i absolutnie nie oceniać tylko pokazywać jaki może być skutek tego czy tamtego działania.

Tu też inaczej. Oceniam jak najbardziej. W dorosłym życiu wciąż się będą spotykali z oceną, muszą umiec sobie z tym poradzić. Natomiast oceniając nie deprecjonuję ich jako ich. Nie mówię: już nigdy w życiu ci nie uwierzę, ty zawsze będziesz nieodpowiedzialny, tylko: w tym przypadku głupio postąpiłeś, pomyśl, jak to naprawić, co zrobić, żeby następnym razem nie popełnić tego błędu - i pomagam do odpowiednich konkluzji dojść. Nie "cackam" się jak z kilkulatkiem, muszą wiedzieć, że wchodzenie w dorosłość to nie same przywileje i cymes, to większa odpowiedzialność, trudniejsze decyzje, konsekwencje tychże. Tyle że z mamą mają to w wersji życzliwej, z miłości, nie ma elementu złej woli - i też im mówię, że nie zawsze ktoś kto powie: pomogę ci, będzie naprawdę chciał pomóc. Life is brutal i wg mnie naszą rolą jest przygotowanie dzieci na różne sytuacje, uczenie ich odróżniania prawdy od obłudy, a przynajmniej uwrażliwienie na taką możliwość. I, najważniejsze" przekazanie, że w domu ZAWSZE zostanie wysłuchane i ZAWSZE spotka się ze szczerością i prawdziwą pomocą.