Opcje

[monia75]

Wiem, że wiele kobiet boryka się z problemami nerwicowo-depresyjnymi w ciąży. Ja niestety należę również do takich kobiet. Jestem w piątym miesiącu ciąży. Dotąd radziłam sobie bez leków, ale teraz już wysiadam i nie daję rady. łykam hydroksyzynę w małych dawkach i chodzę na terapię. Brakuje mi rozmów z dziewczynaki w podobnej sytuacji. Takiej swoistej grupy wsparcia. Dlatego rozpoczynam nowy wątek i mam nadzieję, że znajdę tu bratnie dusze. Pozdrawiam wszystkie derpresyjne i znerwicowane " ciężarówki"

[konto_usunięte]

monia wiadomo- nikt tak nie zrozumie kobiety w ciąży jak druga kobieta w ciąży...wiem jak ważne jest, żeby z kimś pogadać- zwłaszcza z kimś w podobnej sytuacji. ja na szczescie tylko czasem mam takie ciężkie chwile, ale są to straszne momenty i wiem, jaka to męka. wtedy to właśnie najlepiej się wygadać. mężuś mój- cudowny, ale wiadomo...facet. tu, gdzie teraz mieszkam- studiuje- nie ma jakoś żadnej pokrewnej babskiej duszy... tzn są, a raczej były ale przed ciążą. u mnie na studiach panuje przekonanie, że najważniejsze to kariera. kto by się wogóle bawił w dzieci??? jestem pierwsza w ciąży, mam wrażenie, że się trochę wszyscy jakby poodsuwali ode mnie. no i trzeba sie trzymać trochę samemu- a właściwie nie samemu- bo w tych chwilach Maleństwo przypomina mi o sobie i robi się lepiej. trzymaj się cieplutko!!!!!!

[monia75]

Rzodkiewko dziękuję za odpowiedź. Nie patrz na to jak traktuja ciebie inni. Kariera to nie wszystko i nie dla wszystkich. Ciesz się z tego że twoje stany nerwicowe utrzymuja się krótko i mijają. U mnie niestety jak zacznie się nerwica. To od rana biegunki i ścisk żołądka. Potem troche puszcza. A jeść muszę i to najlepiej duzo, zdrowo, wiadomo jak w ciąży. Dlatego idę we wtorek do psychiatry, bo bez konkretnych tabletek nie dam rady. Próbowałam, ale ten nawrót jest zbyt silny. Może ktoś ma doświadczenie jesli chodzi o tego typu leki. Wiem, że lepiej nic nie brać, ale co ja bidna mam zrobić. Jestem za słaba do walki. Wywalczyłam jakimś cudem pół roku bez prochów, ale dalej nie dam rady. czy ja jestem juz złą matką, czy zasługuję na potępienie? Tak się czasami czuję, ale to przeciez tez choroba.

[konto_usunięte]

monia wybij sobie z glowy takie glupoty, że jesteś zlą matką!!!! cierpisz na poważną chorobę i to normalne, że chcesz się leczyc- bo przecież dobre samopoczucie mamy to dobre samopoczucie dziecka!!! zmykaj do jakiegoś dobrego doktorka- napewno coś pomoże!!! są leki tego typu dopuszczone w ciąży- tym bardziej, że jesteś już po 1szym trymestrze. teraz dzieciątko jest silniejsze i juz nie można mu tak latwo zaszkodzić. wierzę, że bedzie lepiej!!! tylko nie wolno ci mieć takiego poczucia winy!!! to powoduje tylko efekt błednego koła- jesteś wspaniałą matką i niesamowitą babeczką!!! wytrzymaj do wtorku. napewno bedzie lepiej!!! napisz koniecznie, co i jak
trzymamy kciuki!!!!!!!!!!

[monia75]

Oj rzodkiewko taki kop w dupę był mi potrzebny. Zmykam do tego lekarza. Do wtorku dotrwam. Tak i tak się pocieszam, że to drugi trymestr i można coś z lekarstwami pokombinować no i zaryzykować, bo zawsze to ryzyko. Pocieszam się również tym, ze moja ciocia prawie 40 lat temu też miała nerwice w ciąży i zażywała leki, a wiadomo, że nie było ani SSRI ani innych tego typu, tylko same benzodiazepiny i urodziła zdrowego syna. Dam znac co i jak jak.

[konto_usunięte]

cieszę sie!!! tak trzymać!!! i nie zamartwiać się!!

[angrzes]

witajcie,
ja tez czesto miewam depresje i jest mi zle moze to nie nerwica ale szybko sie denerwuje i zaczynam ryczec bez powodu.wiesz ja mysle ze jestes znacznie sliniejsza niz mowisz o sobie rzodkieweczko trzymam za Ciebie kciuki i jestem przekonana ze wszystko bedzie dobrze DASZ RADE!!!
pozdrawiam

[angrzes]

PRZEPRASZAM ale pomylilam niki ta odpowiedz tyczy sie moni75
bardzo PRZEPRASZAM
pozdrawiam Was jeszcze raz

[monia75]

Angrzes dziekuję za słowa otuchy. czasem sobie myślę, że decyzja o posiadaniu dziecka faktycznie wymaga od kobiety z nerwicą lub depresją wielkiej odwagi i siły. Sił mi teraz zabrakło. Nie mam mozliwości wyjazdu ani ucieczki tak jak radzi flitka. Mieszkam z rodzicami, a najchetniej zaszyłabym się w jakiejśc leśniczówce, z dala od wszystkiego i wszystkich. Podziwiam ciebie flotka za tą morderczą walkę, ja przy mojej wadze przed ciążą 47 kg wylądowałabym w szpitalu. Nie mam z czego chudnąć, a dla dziecka byłoby to w moim wypadku większe zagrożenie niż tabletki. Psychiatra powiedział mi, że gdybym była w I trymestrze musiałabym jakoś przetrwać i pewniebym walczyła. Ale pochwalił moja decyzję i powiedział, że bardzo dobrze, że przyszłam bo w mojej sytuacji i na tym etapie ciaży mozna pomóc. Na taki heroizm jakiego ty fliotka dokonałaś nie mam siły, ani nikogo kto by sie mna zaopiekował, bo z rodzicami zawsze miałam słaby kontakt emocjonalny a mąż jest za granicą.

[Asik 75]

Dziewczyny proponuję kontynuować temat na str. "staramy się o dziecko", gdzie dość dobrze się rozwinął. Po co pisać dwa razy.

https://maluchy.pl/forum/viewtopic.php?t=38150&start=0

[monia75]

zaczęłam ten wątek, bo myślałam że tamten "wymarł", ale masz rację wystarczy jeden a ja juz na "staraniach" jestem.

[Mięta]

Równiez miałam w swoim życiu okres kiedy wiedzialam,ze dzieje się ze mna coś nie tak. Pewne przykre doświadczenia spowodowały,ze stres,niepokój i lęk zaczeły mi towarzyszyc każdego dnia,mimo rozwiązania problemów. Byc moze nabawiłam się nerwicy przez swój zawzięty i uparty charakter,ale to cechy naszej osobowosci i nie jestesmy w stanie ich pokonac..

Co pomogło
większa ilość snu
wieksza ilość sportu
Jak również terapie w komorze hiperbarycznej ( pomaga to w pracy mózgu ale rownież na wiele innych dolegliwości, polecam sobie poczytać).
https://biolifemedicine.com/tlenoterapia-hi...rowie-fizyczne/

Ten post edytował Mięta pon, 03 lut 2020 - 13:35

[Ceda]

Ja z kolei jestem w 16 tc. Początek ciąży był ok, ale wraz z końcem 3 trymestru czułam się coraz gorzej.. Od jakiegoś miesiąca znów zaczęłam używać lampy antydepresyjnej (mam w domu, bo już wcześniej leczyłam się na depresję, nieproszony prezent od mamy ) i faktycznie czuję się lepiej. Początkowo byłam nieco sceptycznie nastawiona do światłoterapii (zresztą lecząc się wcześniej podstawą były leki + psychoterapia), ale teraz zaczynam wierzyć, że to naprawdę działa. Ostatnio sporo czytałam o tym w necie i na pubmedzie znalazłam kilka artykułów potwierdzających skuteczność fototerapii w depresji ciążowej i poporodowej. W jednym badaniu przeprowadzanym na kobitkach w ciąży z ciężką depresją leczonych wyłącznie fototerapią poprawa nastąpiła w ciągu 3-5 tyg. i u żadnej z nich nie wystąpiła później depresja poporodowa.
https://galeriapieknakazimierz.pl/objawy-or...zenie-depresji/

Ten post edytował Ceda pią, 26 lut 2021 - 13:48

[Ceda]

Tak. To moze być depresja. Burza hormonów niestety w tym nie pomaga. Sama z tym walczę. U mnie niestety ginekolog nie zlecił żadnego testu. Mąż wyciągnął mnie do specjalisty jak było już na prawdę źle.
https://kosmetycznerewolucje.pl/jakimi-chor...ie-psychiatria/

Ten post edytował Ceda pon, 03 maj 2021 - 08:59

[muppet]

Zawsze warto zgłosić się do lekarza, kiedy jest naprawdę źle.

[alka25]

To jest przerażające, jak wiele mlodych kobiet w ciąży musi sie zmagać z takimi problemami ciąża to powinien być radosny czas...

[Mięta]

Yup. Terapia ale dobra. I danie sobie więcej wyrozumiałości na te emocje . Próbowanie się rozpieszczać nawet na siłę i strategie różne które pomagają chociaż w 1% na nastrój. Mi pomagało składanie lego . Całe dnie przepłakane , noce nie przespane ale jak układałam nawet jak mi się nie chciało to jak zaczynałam to na te dwie godzinki dziennie pomagało . Płakanie na świeżym powietrzu też lepsze niż w domu często. I mówienie o swoich emocjach bliskim. Wtedy jakoś tak minimalnie chociaż schodzi to poczucie samotności w tym

https://www.babskiswiat.com.pl/blog/persona...pii-online.html

Depresje mozna leczyc również online.