zazdrość :( ??

Wydawało się, że Zosia przyjęła młodszego brata suuper. Świetnie do niego gada, poprawia kocyk, martwi się o niego, wszystkim o nim opowiada, chwali się, w sklepie zawsze pamięta o pieluszkach - słowem sielanka...

No ale w stosunku do nas bardzo się zmieniła... Wszystko mama; mąż (z którym miała świetne relacje) nie może jej bajki przeczytać, mięsa pokroić itd. Najgorzej jest w nocy - kiedy się obudzi chce natychmiast do mnie, nie płacze, ale wyje i krzyczy póki nie przyjdę. (Wcześniej spała sama w jednym pokoju, my z mężem w drugim. Teraz śpi z męzem, a ja z Jaśkiem w drugim) Na dodatek nie zasypia jak przyjdę, tylko przytula się i tak nie śpi. Krzyczy na nas, obraża się o wszystko, wymusza wrzaskiem. To są niby momenty, dość szybko się uspokaja, ale coraz częstsze. Pani w przedszkolu mówi, że jest ostatnio inna, "bardziej niegrzeczna" (ale nie zwróciłam na to początkowo uwagi, bo panie w przedszkolu czasem wolą "grzeczne" dzieci, czyli te, które cichutko bawią się, nie biegają za dużo itd )

Od powrotu ze szpitala (leżałam dwa tygodnie z Małym) staram się dużo czasu spędzać TYLKO z Zosią - jeździmy razem na zakupy, na wycieczkę, idziemy do teatru. Kiedy zajmuję się Jaśkiem, staram się Zosię też czymś zająć, żeby nie czuła się "odtrącona" wtedy. Ale chyba to nie skutkuje...

Nie wiem, co mam dalej robić i liczę na Wasze rady, BardziejDoświadczoneRodzicielki. Czy ustępować jej kiedy krzyczy, że tylko mama może dać jej sok? Czy spędzać z nią jeszcze więcej czasu? (Tylko przecież musze mieć czas i dla Jaśka!) Czy za cenę budzenia jej w nocy przez brata spać razem z nią, skoro tego potrzebuje? Co jeszcze mogę zrobić, żeby nie czuła się zepchnięta na drugi plan? Bo jaj mam wrażenie, że to Jasiek powinien czuć się pokrzywdzony w tym układzie nie ona... A może to nie ma podłożaw pojawieniu się brata? Może szukać przyczyny gdzieś indziej (przedszkole?)?

wyszło przydługie, sorki....

Skutkuje, skutkuje, tylko czasu na to potrzeba i cierpliwości. Musiasz w to uwierzyć choć wiem, że trudno. Piszesz, że pozornie zaakceptowała brata. No właśnie, jeśli nie wyraża swojej zazdrości wprost to gdzieś te emocje ( a na pewno są takie) muszą znaleźć ujście.
Kiedy miałam podobny problem po pojawieniu się na świecie drugiej córki ktoś mi powiedział, że dziecko pamięta pół roku, że było samo i ten okres jest najgorszy. Faktycznie, u mnie się sprawdziło, po pół roku nastąpiła znaczna poprawa, z tym, że u nas była zazdrość okazywana na wszelkie możliwe sposoby, w wydaniu maxi.

U nas podobne objawy były po naszym z mężem wyjeździe wakacyjnym bez dzieci. Niby wszystko OK i cieszyły się na nasz widok i nie było żadnych dąsów - a jednak wkrótce potem zrobiły się strasznie wybuchowe (awantura o wszystko) a Zosia przez kilka miesięcy przychodziła do nas spać. Minęło.

Kiedy urodził się Olik Konrad miał 3 lata i 4 miesiące-czyli ten sam moment. Też pozytywne przyjęcie brata i okrrropne zachowanie w przedszkolu i w domu. Ja wylądowałam u psychologa, bo bałam się, że sama nie dam rady i on na tym w końcu ucierpi. Te pół roku eKachny też potwierdzam. Mi jeszcze poradzono wtedy czas wyłącznie dla tego drugiego dziecka-czy to, co robisz (zakupy, wspólny spacer-nawet krótki, lody w sklepie pod domem, ale bez młodszego itp.). Może tego nie być dużo, ale codziennie. My wylądowaliśmy na wspólnych metaracach wcześniej, ale to też ewentualnie mi radzono, jeśli dziecko bardzo chce. Natomiast wszelkie inne historie typu-sok od mamy, śniadanie od mamy, itp. pani psycholog poradziła delikatnie mówiąc "olać". Jak pić od taty nie chcesz, to Twój problem, widać ci się pić nie chce. Może któraś z mam wyjaśni dokładnie dlaczego tak, uprzedzano mnie, że to może potem skutkować niefajnymi zachowaniami-tata/babcia/pani w przedszkolu jest be, lecę do mamy. I utrwala się mechanizm wrzask-reakcja rodziców taka, jaką dziecko sobie życzy. Tego do końca nie posłuchałam i w efekcie mam właśnie do dziś czasem takie momenty, że ręce opadają...

Kinga

Twoja córka boi się, że w pewnym momencie zaczniesz poświęcać czas tylko młodszemu dziecku. Do tej pory była sama, cała uwaga była skupiona na niej, nie musiała o nią zabiegać.
Warto pamiętać, że zazdrość ma charakter przejściowy. Twoja córka oswoi się stopniowo z zaistniałą sytuacją. Poczyniłaś już pierwsze słuszne kroki, aby pomóc twojej córce z poradzeniem sobie w nowej sytuacji. Bardzo dobrze, że starasz się poświęcać czas tylko jej, zabierając ją w różne miejsca. Dobrze, że podczas zajmowania się Jasiem starasz się zająć czymś Zosię.
Twoja córka dąży do tego, abyś zajmowała się nią w taki sposób jak zajmujesz się synem. Ona widzi, ze śpi w waszym pokoju, że zasypia przy tobie, dlatego stara się robić wszystko, aby w pewnym stopniu doprowadzić do takich sytuacji, żebyś mogła zająć się nią tak jak młodszym dzieckiem.
Gdy wychodzisz z dziećmi na wspólny spacer, Zosia może ponownie czuć się odrzucona. Wybierz się z córką na wspólny spacer tylko ty i ona, żeby mogła poczuć, że nadal jest ważna, że lubisz spędzać z nią czas, że sprawia ci to wielką przyjemność.
Jej zazdrość mogą wzmagać odwiedziny znajomych/ rodziny, ktĂłrzy przychodzą zobaczyć nowego członka rodziny. Następuje wtedy nieustanne wychwalanie malucha. Twoja cĂłrka stoi z boku i , wszystko słyszy i cierpi, poniewaĹź myśli, Ĺźe o nim zapomniano. Pamiętaj więc, aby w takich chwilach sprawiedliwie rozdzielać pochwały – gdy ktoś zachwyca się bobasem, wspomnij, Ĺźe starszy maluch jest grzeczny, dobrze się uczy lub pięknie rysuje – z pewnością wpłynie to pozytywnie na jego samoocenę. Podobnie jest w przypadku prezentĂłw – jeśli je kupujemy, nie zapominajmy o drobiazgu dla starszego dziecka
Zaproponuj Zosi, by w czasie, kiedy ty przewijasz malca, ona zajęła się lalą-bobasem i nakarmiła ją, przewinęła, utuliła do snu, naśladując ciebie.
Podkreślaj, że każde dziecko jest wyjątkowe i że kochasz je jednakowo mocno. Nie porównuj ich do siebie na zasadzie kontrastów.
W ostateczności kiedy starsze dziecko zazdrości młodszemu tego, że jest mu dobrze, bo jest karmione albo przewijane i każdy się nim opiekuje, weź ją na ręce, przytul do piersi albo połóż na przewijaku. Może się okazać, że zmieni zdanie i przekona się, że to wcale nie jest przyjemne.
Pamiętaj, Ĺźe sprawiedliwe traktowanie dzieci nie oznacza „po rĂłwno”, ale „kaĹźdemu według potrzeb”. Nie pozwĂłl się szantaĹźować Zosi wrzaskami, krzykiem i buntem. Zazwyczaj więcej uwagi od rodzicĂłw dostaje „trudniejsze dziecko”. Warto podkreślać, Ĺźe masz czas zarĂłwno dla jednego, jak i drugiego szkraba.
Polecam ci książkę „Głupi dzidziuś”, ktĂłrą napisała Blake Stephanie , jest to prosta dowcipna historia, ktĂłra pomoĹźe twojemu dziecku poradzić sobie z zazdrością o nowo narodzone rodzeństwo.

Pozdrawiam.

Dla jedynaczki , pojawienie się nowego członka w rodzinie jest nowym i często trudnym przeĹźyciem. Sytuacje zazdrości i dziwne zachowania są naturalne w tego typu sytuacji. Pani cĂłrka moĹźe postrzegać swojego młodszego brata jak „intruza”. PoniewaĹź do tej pory była Pani na jej wyłączność, na kaĹźde zawołanie. Zanim pojawił się jej brat to ona była w centrum uwagi wszystkich dookoła. Tylko ona była obdarowywana pocałunkami, uściskami, uśmiechami i prezentami. W momencie pojawienia się drugiego dziecka, cĂłrka zauwaĹźyła, Ĺźe juĹź tak nie będzie, i będzie musiała się tym wszystkim podzielić. Cała uwaga i zainteresowanie do tej pory skupione było właśnie na niej, a obecnie poświęca je Pani rĂłwnieĹź synowi. Dziewczynka zauwaĹźyła to i poczuła się odrzucona, mimo iĹź cały czas starała się Pani rĂłwnieĹź poświęcać jej duĹźo czasu. Musi Pani pamiętać, aby dalej bawić się ze starszą cĂłrką, duĹźo z nią rozmawiać, nagradzać za dobre uczynki. Musi ona czuć Ĺźe jest kochana i , Ĺźe nic się w tej kwestii nie zmieniło. Sugeruję stworzenie pewnego rytuału Pani i cĂłrki, np. regularne wychodzenie w jakieś wyjątkowe i atrakcyjne dla Was miejsce. Musi to być czas aktywnie spędzony z cĂłrką. Z drugiej strony, naleĹźy wyznaczać jasne granice. Nie pozwalać na agresję wobec młodszego rodzeństwa i uczyć starsze dziecko, Ĺźe jego potrzeby nie zawsze będą zaspokajane natychmiast, jak wtedy, gdy było jedynakiem. Proponuję przed snem wykonywać z cĂłrką ćwiczenia wg metody ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne, ktĂłre być moĹźe pomogą poprawić relacje między Wami.
Polecam również zapoznać się z książką "Rodzeństwo bez rywalizacji. Jak pomóc własnym dzieciom żyć w zgodzie, by samemu żyć z godnością" A.Faber; E. Mazlish. Może ona pomóc zarówno dziecku w zaakceptowaniu sytuacji, jak i Pani w zrozumieniu córki. Powodzenia.

Uważam podobnie jak przedmówczynie. Mała obawia się pewnych zmian, które nadchodzą. Ja zaproponowałabym rozwiązanie, aby spróbować robić coś razem, w czwórkę.