Opis zdjęcie rtg zstawów biodrowych:
Podchrzęstna sklerotyzacja powierzchni stawowych obu stawów krzyżowo-biodrowych od strony kości biodrowych.
Amen....prosze o tłumaczenie....co mi niby jest???i w ogóle jak ktoś cokolwiek może mi powiedzieć...co mnie czeka...???
|
||||||
Doczytałam na ten temat tyle że jest to choroba zwyrodnieniowa stawów.
CYTAT Charakterystyczną zmianą radiologiczną w chorobie zwyrodnieniowej stawów są osteofity i ich podchrzęstna sklerotyzacja. W zaawansowanej chorobie zwyrodnieniowej dochodzi do zwężenia szpary stawowej, co jest wynikiem niszczenia chrząstki. Należy pamiętać, że radiologiczny stopień zaawansowania zmian nie zawsze koreluje z nasileniem bólu.
Nie ma badań laboratoryjnych, które mogłyby zdecydować o rozpoznaniu lub służyć do monitorowania choroby. Oznaczanie tzw. markerów metabolizmu kostnego oraz markerów molekularnych znajduje dotychczas zastosowanie jedynie dla celów naukowych tutaj masz źródło : https://esculap.pl/ORT/pub.html?pub=1295 Nie wiem tylko czy stronka Ci sie załaduje bo trzeba być zarejestrowanym użytkownikiem. Jakby co to skopiuję Ci całą stronkę tutaj
Dziękuję Ci!!!!!!!!!!!!!...ale stronka mi się nie otwiera...
 w każdym razie napisałaś mi już conieco,,,to mi świta...
A to masz
 Wklejam wszystko .
CYTAT Choroba zwyrodnieniowa stawów (chzs) jest najczęstszą przewlekłą chorobą stawów w starzejącym się społeczeństwie. Jest związana z bólem, niepełnosprawnością i inwalidztwem i tym samym stanowi ważny problem medyczny, społeczny i ekonomiczny (9). Choroba zwyrodnieniowa, głównie kręgosłupa, stawów biodrowych i kolanowych jest najczęstszą przyczyną orzeczeń rentowych z powodu nieurazowych chorób układu ruchu wydawanych przez ZUS. Koszty terapii chzs to nie tylko wizyty lekarskie, zdjęcia rentgenowskie, leki, endoprotezy, zabiegi rehabilitacyjne, ale również leczenie działań ubocznych stosowanych leków (m.in. owrzodzenia żołądka, perforacje, krwawienia z przewodu pokarmowego i związane z tym hospitalizacje). Koszty pośrednie, związane z wypłacaniem zasiłków chorobowych, rehabilitacyjnych i rent, stanowią poważną pozycję w budżecie wielu państw. Chzs jest w Stanach Zjednoczonych drugą, po chorobie niedokrwiennej serca, przyczyną niezdolności do pracy i stanowi 95% interwencji lekarskich spowodowanych chorobami stawów.
Chzs jest chorobą przewlekłą, o charakterze postępującym, może dotyczyć jednego lub wielu stawów, a jej występowanie jest ściśle związane z wiekiem. Najczęstszą postacią jest choroba zwyrodnieniowa stawów kolanowych, która występuje u ok.15% populacji w wieku 35-70 lat. Dominującym klinicznym objawem chzs jest ból, któremu często towarzyszy sztywność trwająca nie dłużej niż 30 minut, ustępująca podczas ruchu. Do objawów przedmiotowych należą: powiększenie zarysu stawu, trzeszczenie, ograniczenie zakresu ruchu w stawach przy ruchach czynnych i biernych oraz tkliwość. Często występują objawy łagodnego zapalenia. Następstwem tych zmian jest deformacja stawu, ograniczenie ruchomości i upośledzenie jego funkcji. Charakterystyczną zmianą radiologiczną są osteofity i podchrzęstna sklerotyzacja. W zaawansowanej chorobie zwyrodnieniowej dochodzi do zwężenia szpary stawowej, co jest wynikiem niszczenia chrząstki. Należy pamiętać, że radiologiczny stopień zaawansowania zmian nie zawsze koreluje z nasileniem bólu. Nie ma badań laboratoryjnych, które mogłyby zdecydować o rozpoznaniu lub służyć do monitorowania choroby. Oznaczanie tzw. markerów metabolizmu kostnego oraz markerów molekularnych znajduje dotychczas zastosowanie jedynie dla celów naukowych (18). Zasady leczenia choroby zwyrodnieniowej stawów Współczesna terapia musi uwzględniać dowody naukowe. Skuteczność wielu metod leczniczych stosowanych dotychczas tradycyjnie lub intuicyjnie wymaga naukowego potwierdzenia. Zostały opracowane wytyczne dotyczące sposobu prowadzenia i oceny badań choroby zwyrodnieniowej stawów (1,13). Za ogólnie przyjęte parametry oceny chzs uważa się: wizualną skalę bólu (VAS), wskaźnik funkcji WOMAC (opiera się na ściśle określonych wystandaryzowanych pytaniach dotyczących bólu i trudności w wykonywaniu wielu czynności), ogólną ocenę wyników leczenia dokonaną przez pacjenta i lekarza. Często analizuje się również wpływ choroby na jakość życia np. na podstawie kwestionariusza SF36. Celem leczenia choroby zwyrodnieniowej jest: * zniesienie lub zmniejszenie bólu * usunięcie uczucia sztywności * utrzymanie sprawności stawu * poprawa ogólnej sprawności * zmniejszenie inwalidztwa * poprawa jakości życia W 2000 roku dwie niezależne komisje ekspertów ds. leczenia choroby zwyrodnieniowej stawów: Amerykańskie Kolegium Reumatologiczne (ACR) (4) i komisja europejska (19) opracowały wytyczne dotyczące aktualnego postępowania terapeutycznego w chzs. Polskie Towarzystwo Reumatologiczne także opracowało standardy leczenia chorób reumatycznych, w tym również choroby zwyrodnieniowej stawów (23). W 2002 r. Amerykańskie Towarzystwo Bólu (APS) opublikowało najnowsze wytyczne dotyczące leczenia bólu w chzs i innych chorobach reumatycznych ( 5). W czerwcu 2003 r. na Kongresie EULAR w Lizbonie przedstawiono uaktualnione rekomendacje EULAR dotyczące leczenia choroby zwyrodnieniowej kolana (14). Warto zauważyć, że większość standardów dotyczy leczenia choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego i biodrowego, inne lokalizacje zwykle nie są wymieniane. Jest to związane z odpowiednio opracowanymi i powszechnie uznanymi metodami oceny choroby zwyrodnieniowej biodra i kolana oraz zaleceniami dotyczącymi sposobu prowadzenia badań klinicznych. Ocena leczenia chzs o innym umiejscowieniu (np. ręce) wymaga standaryzacji. We wszystkich wytycznych bardzo dużą wagę przywiązuje się do kompleksowego leczenia pacjentów, w tym do łączenia metod farmakologicznych i niefarmakologicznych. Przed podjęciem terapii należy potwierdzić, że zgłaszane przez pacjenta dolegliwości są związane z chzs. Leczenie powinno być dostosowane indywidualnie do każdego pacjenta z uwzględnieniem chorób współistniejących. Leczenie niefarmakologiczne Ta część terapii jest często pomijana lub niedoceniana, choć powinna stanowić nieodłączną część leczenia (21). Istotną rolę w terapii odgrywa edukacja pacjenta, który powinien być poinformowany o istocie choroby i sposobach wpływania na jej przebieg. Osoby z nadwagą należy poinstruować o konieczności i sposobach redukcji masy ciała. Stosowanie ćwiczeń utrzymujących lub poprawiających zakres ruchu w stawie, wzmacniających mięśnie i ogólnokondycyjnych w istotny sposób wpływa na przebieg choroby. Ważną rolę w procesie leczenia odgrywa odpowiednio dobrany sprzęt rehabilitacyjny np. laski, kule, stabilizatory na stawy, wkładki do obuwia, a także samo obuwie, które powinno mieć elastyczną, amortyzującą podeszwę. Fizykoterapia ma znaczenie głównie w okresie zaostrzeń. Leczenie farmakologiczne Leczenie farmakologiczne powinno być dobierane indywidualnie u każdego pacjenta. Zgodnie z zaleceniami ACR (4) powinno być włączone po zastosowaniu metod niefarmakologicznych. W terapii chzs znajdują zastosowanie leki z różnych grup. Leki przeciwbólowe U wielu chorych z chorobą zwyrodnieniową stawów dobry efekt przeciwbólowy przynosi stosowanie paracetamolu. Dawka dobowa paracetamolu nie powinna przekraczać 2 g (wg niektórych zaleceń 4g), przy większych dawkach zwiększa się ryzyko powikłań. Choć nie u wszystkich osób leczenie paracetamolem przynosi dobry wynik, należy w pierwszej kolejności próbować jego stosowania ze względu na udokumentowaną skuteczność, przewyższającą efekt placebo oraz ogólne niskie koszty leczenia (3,16). Innym polecanym lekiem przeciwbólowym jest tramadol. Jest syntetycznym antagonistą opioidów, wykazuje działanie ośrodkowe , hamuje wychwyt zwrotny noradrenaliny i serotoniny. Wykazano, że skuteczność tramadolu jest porównywalna ze skutecznością ibuprofenu w leczeniu pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawu biodrowego i kolanowego (12). Wykazano także, że tramadol może być przydatny jako lek uzupełniający u chorych, u których NLPZ nie są dostatecznie skuteczne. Średnia skuteczna dawka tramadolu wynosi od 200 do 300 mg/dobę (w czterech podzielonych dawkach). Przy stosowaniu leku mogą wystąpić działania niepożądane, takie jak nudności, zaparcia i senność. W przypadku, gdy chorzy nie odpowiadają na leczenie tramadolem lub jest on źle tolerowany, należy rozważyć zastosowanie silniej działających opioidowych leków przeciwbólowych (4). Kodeina w skojarzeniu z paracetamolem wykazuje istotnie silniejszy efekt przeciwbólowy w porównaniu do samego paracetamolu u chorych na chorobę zwyrodnieniową stawów, jednak ze względu na często występujące objawy niepożądane (nudności, wymioty, zawroty głowy, zaparcia), połączenie obu tych leków nie jest często stosowane. Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) W przypadku, gdy u chorych z chorobą zwyrodnieniową stawów nie uzyskuje się poprawy po zastosowaniu prostych leków przeciwbólowych, podanie NLPZ może przynieść oczekiwaną poprawę (25). Należy jednak rozważyć ryzyko powikłań ze strony przewodu pokarmowego i nerek. NLPZ są szeroko stosowane w leczeniu chzs. Skutecznie kontrolują ból i miejscowy stan zapalny, poprawiają funkcję stawu i jakość życia. Według dostępnych danych około 60% chorych po 65 roku życia stale bądź okresowo przyjmuje NLPZ z powodu osteoartrozy. Podstawowy mechanizm działania NLPZ polega na hamowaniu aktywności cyklooksygenazy (COX), enzymu, który bierze udział w syntezie prostaglandyn (PG). Istnieją 2 izoformy cyklooksygenazy - cyklooksygenaza 1 (COX-1) i cyklooksygenza 2 (COX-2). COX-1 jest enzymem konstytutywnym, który odgrywa kluczową rolę w syntezie prostaglandyn w błonie śluzowej żołądka, płytkach krwi i nerkach. Ekspresja drugiej izoformy cyklooksygenazy (COX-2), która jest enzymem indukowanym, wzrasta w różnych stanach zapalnych, w tym również w chorobie zwyrodnieniowej stawów (  .
Tradycyjnie NLPZ są skutecznymi lekami przeciwzapalnymi, ponieważ hamują COX-2, natomiast większość ich działań niepożądanych związana jest z hamowaniem COX-1. Leki hamujące wybiórczo COX-2 są równie skuteczne jak tradycyjne NLPZ w leczeniu bólu i zapalenia, ale w przeciwieństwie do nich nie powodują działań niepożądanych wynikających z hamowania COX-1 (11). W związku z hamowaniem COX-1 stosowanie tradycyjnych NLPZ związane jest ze wzrostem ryzyka powikłań ze strony przewodu pokarmowego, takich jak: nadżerki, owrzodzenia, krwawienia, perforacje i związane z tym zgony (22). W związku z tym u osób leczonych tradycyjnymi NLPZ powinno się rozważyć jednoczesne stosowanie inhibitorów pompy protonowej w celu zmniejszenia liczby działań niepożądanych. Przy podejmowaniu decyzji o leczeniu NLPZ pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów należy uwzględnić obecność chorób współistniejących oraz możliwość przyjmowania innych leków wchodzących w interakcje z NLPZ. Wiadomo, że wiek powyżej 65 r.ż., choroba wrzodowa w wywiadzie, przyjmowanie kortykosteroidów lub antykoagulantów znacznie zwiększają ryzyko wystąpienia powikłań. Koksyby NLPZ wybiórczo hamujące COX-2 otrzymały nazwę koksybów. Wykazano, że ich siła działania w chorobie zwyrodnieniowej stawu kolanowego lub biodrowego jest większa niż paracetamolu, a porównywalna z dużymi dawkami tradycyjnych NLPZ - ibuprofenem, naproksenem, diklofenakiem. Próby kliniczne, w których wykonywano badania endoskopowe wykazały, że zarówno stosowanie celekoksybu, jak i rofekoksybu jest związane z istotnie mniejszą częstotliwością występowania wrzodów żołądka lub dwunastnicy w porównaniu do tradycyjnych NLPZ i podobną jak przy przyjmowaniu placebo (7,10). Dane te wskazują na znaczne bezpieczeństwo stosowania koksybów w porównaniu do tradycyjnych NLPZ, szczególnie u chorych z grupy ryzyka. Obecnie na świecie zostały zarejestrowane kolejne koksyby: etorykoksyb, parakoksyb, valdecoksyb. W zaawansowanej fazie badań klinicznych są inne np. lumirakoksyb. Glikokortykosteroidy Wstrzyknięcia dostawowe glikokortykosteroidów mają duże znaczenie w leczeniu ostrego bólu stawu kolanowego u chorych z chorobą zwyrodnieniową stawów, u których występują objawy miejscowego zapalenia z wysiękiem. Mechanizm ich działania w osteoartrozie nie jest do końca wyjaśniony. Glikokortykosteroidy hamują ekspresję COX-2, wpływając na ustąpienie lub wybitne zmniejszenie objawów zapalenia. Wstrzyknięcia dostawowe z glikokortykosteroidów u chorych na chorobę zwyrodnieniową stawów, powinny być poprzedzone aspiracją płynu stawowego z wykonaniem badania mikroskopowego oraz posiewu. Wstrzyknięcia dostawowe można stosować w monoterapii lub jako leczenie uzupełniające u chorych stosujących proste leki przeciwbólowe lub NLPZ (5,15). Powinny być zachowane odstępy czasowe między kolejnymi wstrzyknięciami. Hialuroniany Hialuronian jest glukozaminoglikanem syntetyzowanym i wydzielanym do płynu stawowego przez synowiocyty. W płynie stawowym osób z chorobą zwyrodnieniową stawów stężenie i masa cząsteczkowa hialuronianu zmniejsza się. Założono więc, że usunięcie zmienionego płynu stawowego oraz podanie dostawowe hialuronianu może mieć efekt terapeutyczny, a tę metodę leczenia nazwano viscosuplementacją. Mechanizm działania hialuronianu nie jest do końca wyjaśniony. Istnieją próby udowodnienia wpływu preparatów hialuronianu na modyfikację chrząstki (15,24). W kilku badaniach klinicznych stwierdzono, że dostawowe podawanie preparatów hialuronianu, w porównaniu z placebo, znamiennie zmniejszyło ból u chorych z chorobą zwyrodnieniową stawów (2). Efekt przeciwbólowy był podobny jak przy stosowaniu NLPZ. Poprawa utrzymywała się dłużej niż wynosił okres półtrwania leku w płynie stawowym. Stosowanie hialuronianów dostawowo jest dość bezpieczne i daje mało objawów niepożądanych. Jednym z nich jest zaczerwienie skóry w miejscu iniekcji. Preparaty hialuronianu są zatwierdzone przez FDA do dostawowych wstrzyknięć w osteoartrozie i wg rekomendacji Podkomisji ds. Choroby Zwyrodnieniowej ACR (4) mogą być stosowane zwłaszcza u tych osób, które nie reagują na leczenie niefarmakologiczne i paracetamol, u których istnieją przeciwwskazania do stosowania NLPZ, wybiórczych inhibitorów COX-2 lub u których wystąpiły objawy uboczne, lub brak efektu po tym leczeniu. Wiele zagadnień związanych ze stosowaniem hialuronianu wymaga dalszych badań, m.in. ustalenia optymalnego dawkowania, rodzaju najskuteczniejszego preparatu i jego ciężaru cząsteczkowego, skuteczności w różnych stadiach zaawansowania choroby oraz możliwości stosowania hialuronianiu w stawach innych niż kolanowy. Siarczan glukozaminy Hipoteza, że glukozamina i jej pochodne mogą wpływać na przebieg choroby zwyrodnieniowej stawów pochodzi z założenia, że zażywanie pochodnych chrząstki może dostarczyć substratów do naprawy chrząstki. Istniało wiele wątpliwości dotyczących wchłaniania i metabolizmu glukozaminy i jej pochodnych. W próbach klinicznych wykazano ich wpływ na osteoartrozę, ale mechanizm, za pośrednictwem którego pochodne te działają, nie do końca został wyjaśniony. Glukozamina, wpływając na metabolizm chrząstki w różnych mechanizmach, m.in. poprzez stymulację produkcji proteoglikanów w chrząstce, mogłaby zmniejszać jej stopień uszkodzenia, a więc działać modyfikująco (6,17). Bardzo obiecujące są wyniki 3-letniej próby klinicznej z zastosowaniem siarczanu glukozaminy opublikowane przez Reginstera (20). Wykazano, że podawanie siarczanu glukozaminy w osteoartrozie kolan może zapobiegać zmianom strukturalnym w stawie i zmniejszać objawy chzs. Dla potwierdzenia tych danych konieczne jest przeprowadzenie dalszych długoterminowych badań. Inne metody leczenia Inne leki, o których skuteczności można znaleźć dane w piśmiennictwie to diacereina, antybiotyki tetracyklinowe, hormonalna terapia zastępcza. Wartość tych metod leczniczych wymaga dalszych badań. Wyjaśnienia wymaga także rola terapii niekonwencjonalnej, preparatów ziołowych, pochodzenia roślinnego i medycyny alternatywnej (26). Metody te są łatwo dostępne i powszechnie stosowane, ale brak dostatecznych dowodów naukowych na ich skuteczność. Leczenie operacyjne W przypadkach zmian zaawansowanych, gdy leczenie farmakologiczne nie przynosi efektów, a bóle są nasilone i występują także w nocy, stosuje się leczenie operacyjne - endoprotezoplastykę, głównie stawów biodrowych i kolanowych. Leczenie to związane jest z dużymi kosztami, ale często przywraca sprawność i wpływa na poprawę jakości życia chorych. Taktyka leczenia choroby zwyrodnieniowej stawów Taktykę postępowania trzeba dostosować do potrzeb indywidualnego pacjenta z uwzględnieniem chorób współistniejących. Należy wnikliwie przeanalizować przeciwwskazania i ocenić ryzyko rozwoju powikłań po określonych lekach. Zgodnie ze wszystkimi zaleceniami terapię powinno się zaczynać od edukacji pacjenta i zastosowania metod niefarmakologicznego leczenia. Przy bólu o małym nasileniu stosuje się paracetamol. Jeśli jest on nieskuteczny, w kolejnym etapie stosuje się koksyby (koniecznie u osób z grupy zwiększonego ryzyka rozwoju powikłań ze strony przewodu pokarmowego) lub klasyczne niesteroidowe leki przeciwzapalne w połączeniu z inhibitorami pompy protonowej (4). Według najnowszych zaleceń Amerykańskiego Towarzystwa Bólu (5) w chzs z bólem o średnim lub dużym nasileniu leczenie powinno się zaczynać od zastosowania koksybów, a dopiero w razie ich nieskuteczności lub nietolerancji i po wnikliwej analizie czynników ryzyka powikłań ze strony przewodu pokarmowego można zastosować klasyczne NLPZ. W razie utrzymywania się dolegliwości można zastosować hialuroniany, steroidy dostawowo, czy opioidy. Należy pamiętać, że pacjent z przewlekłym bólem boryka się dodatkowo z wieloma problemami natury psychologicznej, socjalno-bytowej, ma często poczucie osamotnienia, czuje się uzależniony od innych osób. Kompleksowe i dostosowane do potrzeb indywidualnego pacjenta leczenie może zmniejszyć dolegliwości i w istotny sposób wpłynąć na jakość życia chorego.
Kochana jesteś!!!!!!!!!dziękuję ci:)
:)teraz wiem wszystko:)...ale cieszyć to ja się nie będę;(
Na pewno nie będzie tak źle jak tam piszą. Przecież tam pisze, że największe powikłania dotyczą ludzi starszych. Z tego co wiem to do 60- tki jeszcze trochę Ci brakuje, nie?
Trochę brakuje...ale jak ortopeda zobaczył moje zdjęcia a mnie nie widział powiedział że był pewien że to conajmniej sześćdziesięcioletnia pani...:
Ja miałam kiedyś problem z palcem u prawej ręki. Puchł mi straszliwie- tak mocno, że aż mi skóra na nim pękała.Opuchlizna nie miała "gdzie" wychodzić i zaczęła rozrywać skórę. Cały palec (mały - w stawie) miałam gorący. Był taki wielki, że pierścionki które noszę zwykle na środkowym palcu nie mieściły się na niego. Cały czas miałam wrażenie, że coś rozrywa mi go od środka.Chodziłam z tym do rodzinnego, chirurga, dermatologa i nikt nie wiedział o co chodzi. RTG wyszło bez zmian. Już zaczynałam rozglądać się za jakimś reumatologiem ale jakoś po pół roku minęło. Na razie nie wraca i mam nadzieję, że już nie wróci
A tak wracając do Twojego problemu: Napisałaś: CYTAT Podchrzęstna sklerotyzacja powierzchni stawowych
Powierzchnia stawowa to nie tyle co cały staw. To widocznie początek choroby więc napewno da się to jakoś zahamować - wyleczyć. Bądź dobrej myśli 
Marta. A sprawdzałaś może Twój palec w kierunku łuszczycowego zapalenia stawów? Znam przypadek dokładnie taki jak Twój ( wiele badań i żadnej diagnozy) i wreszcie dermatolog zrobił z pacjentem dokładny wywiad środowiskowy, potem badania i stwierdził łuszczycę. Nie twierdzę oczywiście, że Tobie to dolega
, ale jest to jakiś nowy trop. Warto sprawdzić , chociażby po to, żeby wykluczyć to schorzenie
Nawet mnie nie strasz !!!
 Mój Tata choruję na łuszczycę. U niego objawia sie to wykwitami na stawach kolanowych, łokciowych i na skórze głowy.
No teraz to mam do myślenia. Naszczęście ten problem z palcem nie powrócił narazie. To jest wersja lo-fi głównej zawartości. Aby zobaczyć pełną wersję z większą zawartością, obrazkami i formatowaniem proszę kliknij tutaj.
| ||||