Trzecia dekada i pierwsze dziecko

Witam wszystkich serdecznie.

Jestem już po trzydziestce i na codzień nie myślę o mojej metryce. Generalnie uważam, że liczenie lat nie ma sensu i człowiek ma ich tyle na ile się czuje. Ale zrozumiałam, że przynajmniej w tym jednym wymiarze kobiety muszą lata liczyć. Ja dopiero niedawno poczułam, że jestem gotowa i razem z M doszliśmy do wniosku, że to najlepszy czas aby mieć dziecko. Po wszystkich badaniach i zielonym świetle od pani doktor, pierwszy miesiąc starań mamy za sobą, miesiąc bezowocny... Nie zakładałam, że uda się za pierwszym podejściem. Wiedziałam, że statystycznie udaje się zajść w ciąże w 4-6 miesiącu starań. Ale i tak byłam lekko rozczarowana. I pomyślałam, że to jednak może być droga pod górkę...

Jeszcze się nie martwię, bo zamartwianie się to strata dobrej energii, a poza tym to nasz pierwszy miesiąc starań i obiecałam sobie, że zacznę się martwić po czterech miesiącach bez II. Tylko, że czasem to nie takie proste. Ostatnio dobijają mnie teksty o moim wieku, że może być za późno, życzenia o rychłe pojawienie się malucha i teksty, że jak już człowiek chce to najczęściej nie może...

Zakładam więc ten wątek dla wszystkich dziewczyn w podobnej sytuacji, w grupie raźniej.

Jestem z tych co lubią planować i dobrze przygotowywać się do postawionych celów. Do ciąży też tak podchodzę, uważam że zdrowa i dobrze przgotowana mama to pierwszy prezent dla dziecka. Najpierw więc zrobiłam wszystkie możliwe badania, aby np. po kilku miesiącach bezowocnych starań nie okazało się, że moje hormony potrebują regulowania, szczepienia, itp.

Teraz jestem w trakcie czytania książki „Dieta przyszłej matki“ Arlene Eisenberg, Heidi E. Murkoff i Sandee E. Hathaway. Wcześniej, chociaĹź nie jestem jeszcze w ciąży, przeczytałam „W oczekiwaniu na dziecko“ tych samych autorek. Bardzo mi się podobała i znalazłam wiele ciekawych informacji, pewnie jeszcze raz ją przeczytam juĹź w trakcie ciąży. Na razie leĹźy na szfce nocnej mojego M i jest następna w kolejce do przeczytania.

Dzisiaj po raz pierwszy zrobiłam ciasteczka owsiano-rodzynkowe według przepisu z tej książki. I muszę przyznać że wyszły lepiej niż przypuszczałam, krótko mówiąc palce lizać. A najważniejsze, że to 100% zdrowa żywność bez konserwantów i cukru.

Mam teĹź pytanie do dziewczyn, ktĂłre czytały tą książkę: jak to jest z tą miarką jaką podają w przepisach, czy to amerykański cup czy pint ? Czasem podają, Ĺźe np. „100 gramĂłw (5/8miarki) orzeszkĂłw ziemnych“ lub „50 gramĂłw (1/2 miarki) tertego parmezanu“. Jestem lekko skołowana...

Ja co prawda mam ponad 30 lat ale pierwsze dziecko juz za sobą tylko że tak dawno temu że lekarze określili moją bezpłodnośc jako wtórną ale też traktowali mnie jkbym starała sie o pierwsze dziecko. Starania trudne, pietnastomiesięczne, ciąża trudna, poród koszmarny prawie cód że wyszlismy z niego bez szwanku ale efekt jest cudowny i chyba dopiero teraz odkryłam czym jest dla mnie dziecko i ile znaczy. starsza córke kochałam bezkrytycznie i traktowałam po partnersku i teraz mam tego skutki niestety nie miałam dla niej dużo czasu bo to nauka, to praca itp teraz Miłosz jest dla mnie wszystkim i każda chwilę mu poswięcam żeby mi nic nie uknęło....i myśle że chyba zaczęłam się znów czuć młodo a tez miałam mysli że może juz za późno na dziecko....

a oto jak młodo sie czuję i jak się razem świetnie bawimy i jeszcze przez jakis czas zamierzam z nim posiedzieć w domu

Witam serdecznie asiaad2, już się bałam że nikt nie wpisze się na ten wątek i będę tutaj samotnie kwitnąć, niestety nie należę do osób cierpliwych.

Kurcze chyba trochę namieszałam tytułem wątku.

Nie jest to wątek tylko i wyłącznie dla ponad trzydziestoletnich starających się, taki tytuł dałam bo po krótce opisuje mnie.
Ja trzy dekady mam za sobą i dopiero teraz poczułam, Ĺźe jest to właściwy czas dla mnie i mojego M. Jesteśmy razem 5 lat. To jest mĂłj pierwszy powaĹźny związek wcześniej studia, praca i wieczny deficyt wolnego czasu. A moĹźe po prostu wcześniej nie spotykałam odpowiedniego faceta. Pierwsze 3 lata „docieraliśmy się“, sielanka czasem przeplatana gorszymi momentami, jak w kaĹźdym związku. Potem pewnego dnia dostałam ogromny bukiet czerwonych róş i powiedziałam TAK. Od roku nowa praca i mieszkanie w nowym mieście. Na początku było trudno się przyzwyczaić ale teraz czujemy się tutaj coraz lepiej i najpierw ja a potem, po kilku powaĹźnych rozmowach, M doszliśmy do wniosku Ĺźe to ten czas. A poza tym w pewnym momencie uświadomołam sobie, Ĺźe coraz częściej patrzę na dzieci i zachwycam się nimi, zastanawiam się jakby to było mieć swoje no i Ĺźe otoczona jestem samymi matkami. 98% moich moleĹźanek ze szkoły średniej i 80% z czasĂłw studiĂłw ma dzieci i to najczęściej dwĂłjkę. I pomyślałam, Ĺźe moĹźe coś mi umyka i jak nie taraz to kiedy?
No i jesteśmy w trakcie drugiego miesiąca starań...

Więc szybko poprawiam się i zapraszam wszystkich chętnych do pogadania na każdy temat, o błahostkach jak i sprawach ważnych.

tylko że wszystkie starające się jak i ja kiedyś gadają na te tematy na wątku starczek

mada-da-lenko-jest nas trochę takich mamus po 30-35 i40-stym roku życia.Zajrzyj do wątku starszego(fajnie,gdyby sie reaktywował)''mamusie po 40 roku zycia''(czy jakos tak) Jak go odgrzebiesz,to dopisz cos,myslę,ze szybko ozyje.
Niemam czasu,by poszperać i go wkleic,sorry.
Spójrz na mój paseczek,jaką miałam przerwę pomiedzy dziecmi Pozdrawiam

Niby tak, sama wpisalam sie na liste staraczek na tym watku...Tylko, ze tam sa w wiekszosci dziewczyny, ktore staraja sie rok, dwa lata albo nawet dluzej, ktore maja za soba tysiace badan, zabiegow i walcza z calych sil o upragnionego malucha.
Chcialam pare razy cos tam skrobnac, ale jakos mi glupio... bo niby co ja mam napisac...ze wspolczuje im kolejnej jednej kreski, kolejnego rozczarowania i lez. Wydaje mi sie, ze one maja dosyc tego wspolczucia, pocieszania itp. A z drugiej strony jakos nieswojo sie czuje piszac pelne optymizmu posty. Po prostu nie wiem jak mam sie zachowac...
Dlatego moze fajnie, ze mada_da_lenka zalozyla nowy watek.

Witajcie maminka39 i Ma-Rita.

Muszę powiedzieć, że Ma-Rita napisała dokładnie to co myślałam zakładając ten wątek. Jestem na początku drogi i mam nadzieję, że nie będzie ona tak długa jak niektórych dziewczyn. Zaglądam na wątek staraczek, tylko że czasem robi mi się smutno jak dziewczyny przeżywają rozczarowanie jedną kreską na teście i nie bardzo wiem jak się zachować. Z jednej strony chciałabym napisać coś pocieszającego, ale z drugiej strony co ja mogę wiedzieć o ich uczuciach, sama tego nie przeżyłam i w skrytości ducha mam nadzieję, że doświadczenie tego będzie mi oszczędzone.
Staram się podchodzić do starań optymistycznie, jak do nowego i fascynującego doświadczenia w moim życiu. Dlatego najczęściej wstrzymuję się od radosnych postów, czasem wydają się po prostu nie na miejscu albo mogłabym kogoś nieumślnie urazić. Ja forum traktuje przede wszystkim jako miejsce, gdzie można pogadać z fajnymi ludźmi, dać ujście zarówno dobrym emocjom jak i czasem podzielić się smutkiem czy wylać łzy... I cieszę się bardzo, że takie miejsce po prostu jest...

Ten wątek założyłam głównie jako miejsce, gdzie możemy się dzielić tym co dzieje się wokół nas, i nie skupić się tak bardzo na testach, owulacjach i wyczekiwaniu. Wiem, że to cholernie trudne, bo czasem sama się nakręcam , i że zaraz usłysze, że się mądrze i co ja tam wiem, ale jest tyle fajnych rzeczy dookoła...

Mada_da_lenka- mam dokladnie takie same odczucia. W pierwsza ciaza zaszlam juz w pierwszym cyklu staran i mam cichutka nadzieje, ze moze i teraz nie bede musiala dlugo czekac na drugiego maluszka. No ale zycie pokaze... Wierze, ze wszystkim nam sie uda, choc moze niektore z nas musza niestety przejsc dluga droge, zanim beda mogly tulic swoje bable w ramionach

Hej Mada_da_lenka dokładnie 13 czerwca weszłam w sędziwy wiek 30 .
Zyczę ci szybkiego zafasolkowania.Nam udało się tym razem po 6mc i przypuszczalnie będziemy mieć parkę.
Bardzo chętnie będę zaglądała na twój wąteczek,jeśli oczywiście można,bo internet jest dla mnie nałogiem i codziennie choć na chwilę się zgłaszam,chyba,że mam dzień do d..y,łapią mnie skurcze i mdłości .

Witaj nikol.
Cieszę się, że tutaj wpadłaś. Trzydziestka to żaden sędziwy wiek, życie dopiero zaczyna się po trzydziestce.

W zeszłym tygodniu poczułam, że w pewnej sferze mojego życia muszę wprowadzić jakieś zmiany, chodzi mi konkretnie o aktywność fizyczną. Normalnie staram się ćwiczyć w domu w towarzystwie Cindy Crawford, ale ostatnio jakoś trudno mi samej się zdyscypilnować (już dwa niesiące zaniechania ) i chyba potrzebuję odmiany. Zdecydowałam się na jogę, spokojny ruch, wyciszenie i skupienie na swoim wnętrzu, czyli coś dla mnie. No i we wtorek poszłam na pierwsze godzinne zajęcia, ćwiczyliśmy punkt pępka, dobry początek bo mięśnie brzuch to raczej moja słaba strona. Zajęcia super: ten typ ruchu jest dokładnie tym co lubię, średnia wieku kobitek to 35 lat, fajna prowadząca. Wyszłam zadowolona i zrelaksowana...

W nocy obudziłam się z wrażeniem, że mam nogi powybijane z panewek. Co prawda byłam przygotowana, że pewnie na drugi dzień poczuję mięśnie, ale nie sądziłam że w pewnych miejscach wogóle są mięśnie i mogą tak o sobie znać. Kurcze jestem po trzydziestce więc wydawałoby się że trochę oleju w głowie mam, kilka razy już to przerabiałam i niczego się nie nauczyłam. Zawsze się rzucam na głęboką wodę z beztroskim entuzjazmem a na drugi dzień chodzę jak paralityk.
A podobno człowiek uczy się na swoich błędach. Ja chyba jestem przypadkiem niereformowalnym...

Mada_da_lenka u mnie też mięśnie brzucha są piętą achillesową.Ćwiczyłam sama w domu pillates,ale brakło mi wytrwałości .Mięśnie czuję nawet po małym wysiłku.Z jogi to tylko kupiłam ksiązkę i na tym stanęło ,ale słyszałam,że to całkiem fajna sprawa.U nas w pobliżu niestety nie ma takich zajęć.

Mada_da_lenka, kochanie, musze ci powiedziec cos bardzo waznego: tylko pietnastolatki zachodza w ciaze od pierwszego pocalunku lub glebokiego spojrzenia w oczy ,
a powaznie, ja tez lubie planowac, jak spotkalam mojego niemca mialam 30 lat i przy nim poczulam ze to juz czas. wkrotce potem zaczelismy sie starac. i bylam bardzo zdziwiona ze nie zaskoczylo juz za pierwszym razem.... od tego czasu minelo prawie poltora roku, ja skonczylam 32 lata, moj niemiec dobiega 40... i nic. ja przebadana ( gin pokazala mi piekna komorke ktora wlasnie wtacza sie do jajowodu), nimiec tez.wszystko w porzadku. przez kilka miesiecy dostawalam deprechy kiedy przychodzila @, teraz postanowilam wziac na luz, nie przejmuje sie jak bedzie to bedzie i juz!
podobno wyjazd na urlop i odstresowanie sie pomaga... niestety sama nie moge z mojej rady skorzystac

Jak to mĂłwią: „Do trzech razy sztuka“.

W tym miesiącu totalnie wyluzowałam. Krótki urlop w górach, zero grafików i planów dnia. Cieszyliśmy się ciszą i spokojem, słońcem, dobrym jedzenie, no i sobą nawzajem. O ciąży pomyślałam może 3 razy. No i stało się...

Wczoraj zrobiłam test i wyszły dwie kreski, a ściśle rzecz biorąc na tym teście niebieski +, ale wychodzi na to samo. Termin, według kalkulatora, wychodzi prawie na urodziny mojego M. Cieszę się, jak wszystko pójdzie dobrze to w przyszłym pojawi się u nas kwietniowa młoda lub młody. Kurcze same rogacze w domu, ja jestem Koziorożcem, M - Baran i zapowiadaja się następna Baran. W piątek idę na pierwszą wizytę, wtedy do końca rozwieją się moje wątpliwości, bo test daje 99% a ja ani trochę nie czuję się w ciąży, żadnych objawów...

Od mojego M dostałam czerwone róże. Cieszy się bardziej niż myślałam. Obydwoje mamy trochę obaw i wątpliwości, ale kto ich nie ma przed tak wielkim wyzwaniem. Jedno jest pewne: chcemy tego dziecka, a to jest najważniejsze. Na razie jestem tryskam optymizmem i spokojem.

mada_da_lenka podczytuję Twój wąteczek i gratuluję serdecznie Życzę spokojnych dziewięciu (no już trochę mniej ) miesięcy. Ja też zostałam mamą (po raz drugi) w wieku 33 lat ale miałam 10 lat przerwy więc czułam się jak pierwiastka ale mam zupełnie inne podejście do Marty niż kiedyś do Dominiki. To jest to o czym pisała asiaad2 na początku. Macierzyństwo po 30-tce ma swój urok. Teraz delektuję się każdą chwilą macierzyństwa, mam więcej cierpliwości i poświęcam dzieciom jak najwięcej czasu bo wiem już jak czas pędzi i jak szybko dzieci dorastają Powodzenia.

Mada_da_lenka wielkie gratulacje i życzę spokojnej,bezproblemowej ciąży.Czekamy na wieści od gina.

Mada_da_lenka - gratulacje! Bezproblemowej ciąży!

Dzięki dziewczyny... Chociaż może na razie nie powinnam dziękować, żeby nie zapeszyć...

Wczoraj mocno się wkurzyłam. Znów jedziemy w odwiedziny do rodziny mojego M i znów problem z teściową. Mamy psa, który zawsze z nami podróżuje. Nikt inny nie ma z tym problem, pies jest zawsze mile widziany. Tylko teściowa nie może ścierpieć mojego psa mimo że jest wielką miłośniczką psów jak zawsze podkreśla, kiedyś sama miała dużego psa. Wcześniej próbowała przeforsować, żeby synek, podczas wizyt, spał u niej a ja z psem u babci czy u brata. Jak to nie przeszło, to była propozycja żebym przed wizytą u niej psa zawoziła do moich rodziców na drugi koniec Polski, a jak i to nie wypaliło pies dostał absolutny zakaz wstępu do jej mieszkania. Próbowała też nastawić odpowiednio rodzinę, na szczęście znają mnie i znają ją i nie znalazła poparcia. Zaakceptowałam jej decyzję bo szanuję poglądy innych ludzi, choć czasem jest to trudne. Odowiedzamy ją bez psa.

Tylko że tak naprawdę w tym wszystkim chodzi o coś innego - pies jest tylko zasłoną dymną dla jej niechęci do mnie, to mnie nie chce widzieć, chce mieć synka tylko dla siebie i to ona powinna być najważniejszą osobą w jego życiu. Teściowa jest osobą wykształconą, oczytaną i inteligentną ale dyskusja z nią mija się z celem, ona wie najlepiej a jak nie to się obraża. Wkurza mnie to całe udawanie i stwarzanie pozorów. Na szczęście mam oparcie w mężu, robimy tak jak sobie sami zaplanujemy nawet jak to się teściowej nie podoba, poza tym chyba nie warto wkurzać się o coś czego zmienić nie można. Za dwa-trzy miesiące chcemy powiedzieć rodzinie o ciąży i na pewno nie będzie szczęśliwa z tego powodu...

Wygadałam się, trochę ponarzekałam i ulżyło mi...

Dzsiaj żadnego narzekania, na szczeście już mi przeszło, trochę w gorącej wodzie jestem kąpana ale na szczęście szybko mi przechodzi. Poza tym od dzisiaj nie dam się wyprowadzić teściowej z równowagi bo nie powinnam w moim stanie wogóle się denerwować...

Dzisiaj byłam na pierwszym badaniu. Tak do końca razem z moim M nie wierzyliśmy, że jestem w ciąży, żadnych objawów poza podwyższoną temperaturą choć test wyszedł pozytywnie.

Pani ginekolog potwierdziła: 6. tydzień., termin wyznaczony na 10.04.2009. No i dzisiaj uwierzyłam... Przed badaniem minę miałam niepewną ale jak pokazała mi pęcherzyk na USG to na mojej twarzy pojawił się uśmiech od ucha do ucha. Potem była długa lista nakazów i zakazów, i jeszcze całkiem sporo moich pytań. Najgorzej, że na tak długo muszę się pożegnać z moim ulubionym sushi... Ale jak mus to mus...

Za 10 dni idę na ponowne badanie, będą już wyniki z krwii i posłucham bicia serduszka. Mój M już się pali na tą wizytę...

mada_da_lenka gratuluje!
Nie martw się swoim wiekiem. Ja pierwsze dziecko urodziłam mając lat 29, drugie bede rodzić mając 33, a marzy mi się trójka dzieci .

pierwszego synka urodziłam tuż po 34 urodzinach, drugiego tuż przed 38
myślę intensywnie nad córeczką le chyba na myśleniu się skończy

mada_da_lenka: no i udalo sie
ja teraz czekam kilka dni na test.. bo czuje sie .. ale zawsze moze to byc zapalenie pecherza... stres albo cholera wie co...