pytanie do tych co przestały być samotne

Mam pytanie do mam, które po rozstaniu z ojcem swoich spotkały jednak kogoś z kim planują spędzić resztę życia.
Przeczytałam ostatnio, ze dla dzieci dużo większą traumą niż rozstanie rodziców jest właśnie ktoś nowy w życiu rodzica, w domu, w codzienności. Tyle teorii. A jak to wygląda w praktyce? Jak dzieci reagują (jasne, ze każde inaczej) na waszych nowych partnerów?
Jak to jest kiedy z perspektywy dziecka, znika jedna z ukochanych osób a potem pojawia się OBCY?

Jak jest u nas, to wiesz. Kocur jest dla Oskara tatą i koniec. Są tak zżyci, że raczej obawiam się, co będzie, kiedy mu powiemy o tym, że M. jest jego biologicznym ojcem - a to się zbliża wielkimi krokami.
No, ale u nas było o tyle inaczej, że Oskar od 2 do 6 roku życia nie miał kontaktu z Biologicznym. Kiedy miał 4 latka, pojawił się Kocur i wszystko ułożyło się tak płynnie i naturalnie, że w zasadzie potoczyło się samo, bez żadnych działań z naszej strony.

Żyrafo, chyba nie ma reguły. Zależy, kiedy pojawi się TEN OBCY, zależy, w jaki sposób wejdzie do rodziny, zależy, czy dziewczynki go polubią jeszcze zanim wejdzie do rodziny z kapciami i szczoteczką do zębów i zakwateruje się w Twoim łóżku i będzie miał swoje miejsce przy stole rano przy śniadaniu. Myślę, że jeśli stanie się to stopniowo, bez elementu zaskoczenia, jeśli dziewczynki go polubią, to traumy mieć nie będą.
Ja będę się starała, żeby Oskar, kiedy się dowie, że M. jest jego biologicznym ojcem, nie poczuł - nie wiem - straty, tylko zysk. Ma dwóch ojców i już.

Doświadczenie mam z kilku stron Najważniejsze jest jedno, trzeba dzieci oswajać stopniowo. Najpierw wspólne spotkania na neutralnym gruncie, bez informowania o waszym stopniu zażyłości, obserwowanie reakcji, wzajemnych relacji. Zacieśnianie kontaktów powinno następować powoli. Chociaż są zwolenniczki szybkich kroków.
(nie wiem, czy mogę się wypowiadać, bo ja jeszcze samotna jestem chociaż nadal mężatka)

Ika, ale pisalas kiedys na forum, ze Oskar wie ze Kocur nie jest jego biologicznym ojcem.

Wie, że Kocur nie jest (choć czasami zdaje się o tym zapominać, ale to kwestia ich wzajemnych relacji i zżycia). Ale nie wie, że M. nim jest.

Żyrafo u nas Szym na P. mówi tato a do biologicznego najczęściej mówi po imieniu. Nikt go do niczego nie zmuszał, sam zaczął mówić do P. tato. Tak widocznie czuł. W kwietniu będziemy obchodzić 5 lat razem.
Nic na siłę, na wszystko potrzeba czasu.

aaaaaa
A M. to nie przeszkadza? Nie chcial go nigdy uswiadomic? Bo jak sie spotykaja to niby M kim jest, przyjacielem rodziny?

M. to przeszkadza ale uszanował moją decyzję, że po 4 latach niewidzenia go, Oskara nie należy uświadamiać obuchem. Chciałam, żeby Młody był na to gotowy. Poza tym kiedy M. pojawił się po 4 latach, nie wiedziałam, czy za chwilę znów nie zniknie, nie wiedziałam, na jak długo starczy mu tych chęci do utrzymywania kontaktów z Oskarem. Od dwóch lat spotykają się średnio raz na półtora miesiąca. Oskar mówi do niego po imieniu i nie pyta, kim on jest ani dlaczego chce się z nim spotykać. W ogóle przyjął to jako coś, co po prostu JEST i nie wnika, dlaczego...
Z Oskarem pracuje psycholog, która od jakiegoś czasu między innymi przygotowuje go do tego uświadomienia. Ostatnio M. coraz częściej wspomina o uświadomieniu, ta chwila nieuchronnie się zbliża.

Żyrafo ja w tych sprawach ciemna, ale chciałam napisać jak bardzo się cieszę, że zadajesz takie pytania Życzę szczęścia kochana.

Ja jeszcze w takiej sytuacji nie byłam i pewnie jeszcze długo nie będę ale...widze, że będą z tym problemy.

Mój synek, zna ojca, ponieważ sie widują, aczkolwiek nie chce by tata mieszkał z nim itd. W momencie pojawienia się kogoś nowego mały by czuł się na pewno rozżalony i wydaje mi sie bał by się, że go zostawię. Przez to co przeszedł ze swoim ojcem - mnie traktuje jak swoją trzecią rękę i widzę jak reaguje jak czasami z kimś dawno nie widzianym chwilkę porozmawiam to mały zachowuje się jak "nie rusz nie dotykaj" po prostu on czuje się bezpiecznie w gronie rodziny i już.


Ważne jest podejście w takich momentach do dzieci. Moim zdaniem wszystko trzeba robić powoli i z wyczuciem, aczkolwiek nie dać też poddać sie paranoi, gdy dziecko nagle stwierdzi, że tego pana "nienawidzi", a matka wtedy rezygnuje z własnego szczęścia bo tak chce dziecko.

u nas było płynnie, mimo "dwóch ojców" to dopiero patologia -biologiczny był stale obecny w zyciu dziecka, az jak dziecko bylo w gimnazjum to mu sie znudziło .ale tu wkroczył "drugi ojciec" i jak widac same zyski

Toz samo sobie pomyslałam- mam nadzieje ze wreszcie słonce zaswieci dla ciebie i dla dziewczynek

dzięki
Silije, Okko - jest zdecydowanie jaśniej i wierzę, że kiedyś będzie zupełnie dobrze.
Najtrudniej mają dziewczynki właśnie, ale mam nadzieję, że i one w końcu odżyją.

Zyrafo , cieszy mnie twoj post

u nas coraz lepiej, ale nie chce pisac otwarcie na forum

Cieszę się Żyrafo że u Ciebie "jaśniej". W kontekście wątku Silije - jest nadzieja że po "zimie" przyjdzie "wiosna"...

A mnie się kilka dni temu śniłaś, Żyrafo i się zastanawiałam potem, co u Ciebie... Cieszy mnie Twój post, całusy!

Witam.Mam pytanie.Czy mogę zmienic miejsce zamieszkania mnie i mojego dziecka?Czy tezz muszę miec zgode ojca?Chodzi o inne miasto w tym samym wojewódctwie.Z góry dziękuje za odpowiedz.

Powiem jak było u mnie. M jest drugim facetem w moim życiu po rozstaniu. Z pierwszym Wiki nie dogadywała się zupełnie. Zaczęła nawet nazywać go pod jego nieobecnośc "głupkiem", "durniem...". Wytzrmaliśmy pół roku. Moja młoda nigdy nie wybaczyła mu tego, że mnie z/ranił. Teraz widze jej zachowanie jako "wyczucie" natury tego faceta. Ona jako jedna z pierwszych osób poznała, że jest fałszywy i ma niesprecyzowane plany co do mnie- stąd chyba ta niechęć. To mogło byc rewolucją w jej życiu w przeciwieńswie do pojawienia się mojego drugiego męża. Wszedł On w nasze życie bardzo spokojnie aczkolwiek niespodziewanie. Tyle samo czasu jaki poświęcal na poznawanie mnie poświęcił tez na poznanie Wiki. Młoda traktuje go jak ojca. to jemu się żali, że w szkole pani nakrzyczała, że mama ma focha, że koleżanka się smieje... Exio nie ma z nią takiego kontaktu nawet. Wczoraj do znudzenia wyznawali sobie miłość...
Ja uważam, że jak facet zaczyna wchodzić w rodzinę spkojnie, z miłościa do matki dzieci i ich samych (no chociaż z sympatią) to dzieci przyjmą to jako cos naturalnego.