Koszmarek dzieciństwa

Przy okazji przeglądania paki ciuchów, ktore dostałam, trafiłam na parę takich okazów, przy których płakałam ze śmiechu. Jednak po dłuższym zastanowieniu stwierdziłam, żę to wcale nie jest smieszne i że ktoś do cholery musiał to po pierwsze ZAPROJEKTOWAĆ, ktos musiał to USZYĆ, ktos musiał to SPRZEDAWAĆ, a wreszcie jakieś bogu ducha winne dziecko MUSIAŁO TO NOSIĆ!

co za masakra

jak to mozliwe, że NIKT na całej tej trasie życia produktu nie stwierdził, że temu, w czyjej głowie pomysł na ten ciuch się narodził, należałoby odebrać wszystkie kredki...


spójrzcie: mój namber łan:



Czy Was tez mamy ubierały w dzieciństwie w takie koszmarki?

W moim dzieciństwie komunistycznym, czytaj: szaroburym, jakikolwiek żywy kolor był na wagę złota. A tu takie kolorki są.

Niemniej jednak sukienczyna jakby niekoniecznie w moim guście

No dobra, przyznam, że w ogóle nie pomyślałam, że to jednak "szaleństwo dawnych czasów". Faktycznie jesli tak na to spojrzeć to Lily masz rację

No gdyby wlascicielka byla wyjatkowo urocza to by nikt nie zwrocil uwage na te kiecke

Mnie mama ubierala ladnie ale ciagle na niebiesko ( bom miala blond loki i blekitne oczeta), potem mialam faze obrzydzenia do tego koloru.

Pamiętam, że w latach 80-tych hitem były bluzki, T-shirty z jakimkolwiek napisem po angielsku albo rysunkiem

Miałam takie okazy. pewnie nawet kilka mam jeszcze. Wywiesiłam w reklamówce przed smietnikiem. Rozeszły się błyskawicznie. Jak się nie ma co się lubi...
Powiem tak, moja sąsiadka namiętnie nam pomaga. Patologia dość mocno rozwinięta, jedno dziecko nie żyje -pobite, drugie pewnie też im odbiorą, najstarszy syn teraz ma małe dziecko i zastanawiamy się czy nie zgłosić...nieważne, wychodzi OT. Otóż od tej sąsiadki przynajmniej raz w sezonie dostaję reklamówkę rzeczy w tym stylu. Zostawia pod drzwiami albo przysyła z tym córkę. Mam z tym problem bo doceniam troskę i starania...ale mam w co ubierać dzieci i niekioniecznie w takie rzeczy. Oj głupia zmanierowana ja

Jeśli bym nie musiała, nie ubierałabym dziecka w te rzeczy. Jakoś tak mam, że patrząc na dziecko ubrane w ciuszki sprezentowane przez kogoś, od razu sobie o tym kimś przypominam i super jeśli ten ktoś kojarzy mi się pozytywnie, gorzej gdy jest odwrotnie.

ha jak to było kiedyś???
moi chłopcy to jeszcze po mnie noszą niektóre bluzki, dziwi was to jestem chomikiem z niewyboru albo nie wiem jak to ująć
śmieję się że byłam wpadką rodziców(mama40,tata47lat),kilka miesięcy przed stanem wojennym, praktycznie żadnych ubrań po rodzeństwie bo przecież nie miało mnie być a było inne kuzynostwo...
no dobra jak się urodziłam to podobno o mały włos przywieźli by mnie w pieluszce i kocyku zawiniętą:)no ale póxniej były wspaniałe kolejki mimo których i tak mama nic nie miała dla mnie
podobno szybko chodziłam, wyruszałam sama na ulicę i podobno za każdym razem coś miałam w rękach, nigdy ze spacerku nie wracałam z pustymi rękami
i oto teraz każde miejsce zawalone jest ciuchami których i tak pewnie nikt nie założy ale mi szkoda ich wyrzucić............. o matko ile ja tego mam........

Gruszka... a pomyślałaś ile ktoś pracy przy tej sukience miał? Ile tam fałdek, zakładek, koronek (przy kołnierzyku), mankiecików... I kokardka. I rękawy bufiaste. Ktoś się napracował, a Ty jeszcze wybrzydzasz?

Poza tym... są różne gusta, a o gustach podobno się nie dyskutuje... Nie wiem... widać komuś się ta sukienka podobała

Dla mnie to ona jak choinka wygląda . Za dużo wszystkiego.

Nie do końca pamiętam w co moja mama mnie ubierała jak byłam mała... ale mam nadzieję, że takiej sukienki nie miałam

Późne lata 80. (jestem rocznik 81)- hitem były chińskie sukienki, z falbankami, kolorowe i nawet estetyczne.
Potem- lata 90.- jeans i naprasowanki na koszulkach...

edit: sukienkę do komunii miałam z bufiastymi rękawami..

A ja pamiętam ze swojego dzieciństwa SUPER MODNE spodenki bermudy w palmy. Wszyscy je nosili

Z dzieciństwa pamietam jeden koszmarek ubraniowy a mianowicie długie spodnie, zrobione przez moją babcię na..drutach. Były ohydnego sraczkowo-ciemnobrązowego koloru a ja mialam wtedy 7 lat i zalewałam się łzami za każdym razem jak to badziewie musiałam zakładać. A zakładać musiałam, bo po pierwsze primo, był to prezent od babci, po drugie primo, były lata 80-te i mrozne zimy. Wytrzymalam w tych portkach tylko jeden sezon, po czym niby niechcący nadprułam jedną nogawkę a drugą potraktowałam nożyczkami.

Pewnie byłabym szczęśliwa mając w dzieciństwie taką sukienkę. Tymczasem nosiłam mało gustowne sukienki szyte na jedno kopyto przez sąsiadkę i bezlitośnie przedłużane różnymi falbankami. Nawet majtki miałam szyte. Szczytem bezguścia był bury płaszczyk zimowy, okropny worek, uszyty z takiego niby futerka. Generalnie jakoś niespecjalnie przywiązywałam wagę do ciuchów. Zresztą wówczas wszyscy nosili podobne. Najbardziej mi utkwił w głowie właśnie ten płaszczyk-futerko i sukienka do komunii, bo jako jedyna miałam krótką.

Powszechne było wtedy niewyrzucanie niczego, tylko przeszywanie, nicowanie, naszywanie kwiatków czy innych aplikacji na dziury, dorabianie kawałków rękawów itp. Mojej babci zostało to do samego końca. Potrafiła wyciągnąć z kosza wyrzucone przeze mnie dziurawe majtki, cierpliwie je pocerować i z dumą mi je włożyć je do szuflady. Nie zapomnę też jak pocięła piękną sukienkę, z którą Karolinie kupiłam na drugie urodziny, bo postanowiła przedłużyć jej żywot.

Aneta

Nie byłaś jedyna . Ja też miałam krótką... po kuzynce. I bardzo nad tym ubolewałam. Czułam się okropnie w niej. Nie chodziło oczywiście o to, że jest po kuzynce, ale o to, że jest krótka, a ja o długiej marzyłam...

Teraz jak po latach oglądam swoje zdjęcia z komunii to przyznaję, że sukienka była naprawdę śliczna i nawet w tej chwili to bym się cieszyła, gdybym miała sukienkę wyróżniającą się... Ale wtedy chciałam długą, taką jak inne dziewczynki... I już.

Leginsy. Tak tak. Teraz są szczytem mody natomiast ja je nosiłam w podstawówce. Wtedy nikt nie nosił legginsów. Tylko ja do tego długie bluzy. Czułam się okropnie, jak odmieniec. Z resztą, byłam obiektem bardzo niefajnych żartów.

A, jeszcze jedno mi się przypomniało. Białe kołnierzyki, z przodu zawiązywane-można było je nakładać na dowolną bluzkę lub bluzę, na wierzch. Okropność.

chińska sukienka baaaardzo mocno marszczona na "piersi" taka z wszytymi gumkami.wiecie o co mi chodzi?
to było straszne... pamiętam jak dziś,kiedy mama powiedziała- dobra ostatni raz ją zakładasz.na szczęście dotrzymała słowa

A jeansy - piramidy?

Co Ty chcesz? Boskie były.
A dekatyzowane? Ło matko.

A dżinsy dekatyzowane, dresy gniecione i ''Relaksy''? (Najlepiej połączone w całość, bo takie rzeczy widziałam?)

Koszmarków dzieciństwa nie pamiętam, ale ja mam matke, która zawsze przykładała dużą wagę do wyglądu tak swego, jak i męża oraz potomstawa, a ponandto miała jużprawieże bratową - kierowniczkę Mody Polskiej. A potem jeszcze jakiegoś domu handlowego. Dodam na marginesie, ze obie te funkcje pełniła jednocześnie jeżdżąc przez całe miasto z jednego sklepu do drugiego.
Jako więc rzekłam dzięki matce nie mam koszmarków dzieciństwa. Mam za to koszmarek nastolactwa i nazywa się on dżinsy piramidy. Które, de facto, niezmiernie mi się podobały, ale w których, z racji wagi, wyglądałam jak prawdziwa egipska piramida. W ktorych jednak, mimo to chodziłam, bo je po pierwsze miałam, a po drugie mi sie podobaly. Możliwe tez, ze nie dostrzegałam, jak w nich wyglądam.

Koszmarki natomiast zaliczam obecnie, dzień w dzień, patrzac na uliczna mode.

I tak, po pierwsze primo, baleriny. Brrr i fe. Jedne mam, bo mi nowy obuw nówka sztuka taką dziurę wyżłobił w pięcie, że mogłabym ją nawet gaciami własnemi z życi sciągniętemi zakryć. Byle nie bolało. Gaci nie zdjełam, wzięłam z matczynego sklepu najtansze, co miała. Granatowe baleriny z kokardką, w których czułam się jak dzidzia piernik.

Po drugie primo - leginsy. Fe i brrr...

Po trzecie primo - saszki, czy jak się tam toto nazywa. Paskudztwo do kwadratu wyjatkowo oszpecające.

I po czwarte primo, zeby sie streszczać, bo mogłabym chyba tak do jutra - emu

I jeszcze na wisienkę kalosze. Kalosze. Do wszystkiego. W tym błyszczących, satynowych kiecek. Błeee...

Nienawidziłam tych sukienek a moja mama się nimi zachwycała

Koszmarkiem mojego dzieciństwa okazał się według mamy- śliczny biały dresik w czerwone groszki ,dostałam go od jej siostry -krawcowej w prezencie ,jak i kilkoro dzieci z rodziny.Mama wystroiła mnie w niego do rok młodszej kuzynki na Komunię,ale to jeszcze pikuś...ów kuzynka dostała ten że dresik ,ale jako pidżamę.Jaki wstyyyyyd..... na wszystkich zdjęciach mam naburmuszoną minę.Do tej pory kuzynostwo to pamięta ,ja i mama też .
Sukienkę do Komunii miałam uszytą z firany,przez tą samą ciocię, nie wiem czy ktoś się pokapował, muszę przyznać,że nawet ładna była:).

Koszmarkiem mojego dzieciństwa były Relaksy-Podhale Nowy Targ

ja miałam srebrne!
Poza tym rajstopki, w które nie mozna było sie wbic

Pekam ze smiechu

Co do bucików jeszcze - tata mój szanowny pojechał w owe czasy na wycieczke do Turcji, przywiózł dzieciom podarki - mi i mojej siostrze trafiły sie buciki - zaraz wyjasnię dlaczego wspólne. Otóz okzało sie, że jeden bucik jest mniejszy, a drugi wiekszy, więc jak chodziła w nich moja siostra, to podkulała palce w prawym, a lewy był dobry, a ajak ja je zakładałam, to prawy był dobry, a lewy - kajak. A tak poza tym to bardzo nam sie podobaly

o też pamiętam białe kołnierzyki
w moim dzieciństwie hitem były ..kurcze nie wiem jak to się pisze...lajkry szczególnie kolorowe.... jak ja mogłam to nosić

Są i sensowne baleriny, byle nie stylizowane na dzidzię piernik właśnie. A większość ma taki styl, niestety :/

Fuj, fuj, fuj, zwłaszcza takie wyglądające na folię.

One mi się podobają - na półce. Żadna, powiadam, zadna kobieta w nich dobrze nie wygląda.

Ostatnia zima nauczyła mnie większego do nich szacunku - nie nosze, ale rozumiem praktyczność

Kalosze są super. Do lasu. Na grzyby. Jak ktoś ma zapasową wątrobę I dla dzieci. Obsesji kaloszowej nie pojmuję.

Ja do listy dodaję jeszcze dżinsy rurki, które wyglądają dobrze tylko na chudziutkich pannach, a i tak budzi się w człowieku niemiłe skojarzenie z przerzynaniem za pomocą wymyślnych narzędzi tortur krocza nosicielki.

A najpaskudniejszy jest zestaw: luźna tunika, legginsy, balerinki, namotany na szyi szaliczek, okulary muchy, duża torebka - na każdej mijanej osobie płci żeńskiej w wieku 12-25 lat. Badania prowadzone tak na prowincji, jak i w mieście wojewódzkim. Fuj fuj.

Z dzieciństwa pamiętam okropnie gryzącą w szyję sukienkę princeskę. Była z takiego szorstkiego szaroburego materiału. Musiałam iść w niej pierwszy dzień do nowego przedszkola ( dołączyłam do grupy w ciągu roku). Brr do dziś mam dreszcze jak o tym myślę. Zawsze też zakładam Stasiowi ubrania, które bardzo lubi gdy idziemy gdzieś pierwszy raz albo wiem że będzie stres (pierwszy dzień w przedszkolu, dentysta pobranie krwi).

Pamiętam teĹź szeleszczące dresy z "kreszu" w ĹźarĂłwiastych kolorach i komplety spĂłdniczka - bluzka z cienkiego jeansu z róşowymi napisami „Dirty Dancing”. Szczyt kiczu ale wtedy mi się podobały.

W dzisiejszej modzie do szewskiej pasji doprowadzają mnie spodnie biodrĂłwki. Nie cierpię mieć gołego brzucha nawet pod tuniką. Nie cierpię teĹź oglądać majtek i gołej pupy u osĂłb siedzących, nachylających i kucających w takich spodniach. PoniewaĹź nie jestem w stanie znaleźć spodni mnie satysfakcjonujących praktycznie w nich nie chodzę. Ostatnio zaczęłam się rozglądać za bluzkami typu „body”, takie jak dla niemowlakĂłw zapinane w kroku. Moze to jest jakieś rozwiązanie.

Polasia, body podobno w modę wchodzą

Ale się pośmiałam.
Ja jeszcze pamiętam płaszcz z kreszu z podwijanymi rękawami.
Dziewczyny, uświadomcie mnie co to są saszki. Albo nie miałam przyjemności tego oglądać albo u nas inaczej się to nazywa.
A body faktycznie coraz częściej widzę w sklepach.

Saszki to rozklapane kozaczki bez obcasa z luźną cholewką:

O rany, zaczynam czuć się staro - wszystko, co było modne za czasów moich nastoletnich powoli zaczyna wracać jako nowa moda. Takie "saszki" to pamiętam z 8 klasy mniej więcej, wtedy głównie zamszowe się nosiło, choć skórzane też były. Body - jeśli dobrze pamiętam, gdzieś na początku studiów. Widzę sporo swetrów z takimi "nietoperzowatymi" rękawami - takie sama robiłam też albo w liceum albo na początku studiów, w liceum raczej. Pora umierać

skanna, też wchodząc do sklepu, mam ochotę śpiewać: ale to już było...

A fartuszki pamiętacie? Co to za materiał był? Okropny. Człowiek pocił się strasznie.

Trusia dzięki. W takim razie na Podbeskidziu saszki też są.
Fartuszki pamiętam. Okropnie się elektryzowały.

Legginsy też były.

Fartuszki też pamiętam. Choć ja już długo ich nie nosiłam. Chyba zerówka i 1 klasa jedynie. Zresztą u nas był wybór tzn. ten fartuszek mógł być z długimi rękawami, kołnierzem (coś ala płaszczyk ), albo taki powiedziałabym w stylu kuchennym . Ja ten "kuchenny" miałam, więc i pocić się nie pociłam za bardzo, bo aż tak nie zakrywał ciała

Nie, lycry były, leginsy chyba nie

Ja uwielbiam leginsy, bo na mnie ciężko dobre spodnie kupić, a leginsy pasują jak ulał.

O, a pamietacie narciarki?

A ja mam coś o czym jak teraz myślę to właśnie "koszmarek".. a wtedy- dałabym się zabić za kurtkę z kreszu..tudzież dres

O kurka a ja mam świetne rajstopy narciarki, koooocham je, są grube, super kryjace, wyszczuplające, do tego kabaretki pod spód mniaaaam
Pamietam dekatyzy, były moim największym marzeniem, niestety matka kupiła mi je, kiedy juz wyszły z mody.
Pamietam lambadówki, do tego własnie leginsy pod spód i takie marszczone podkolanówki, ściągniete na kostkę, na nogach trampki......woooooow, alez to był szał !
Body pamietam, pamietam, teraz w body wygladam jak idiotka, a kiedys nosiłam
Saszki, moja ósma klasa, wszystkie laski nosiły saszki
Ja jestem rocznik 77

Shit, to gdzie ja wtedy byłam? jestem tylko 80 minus 77 ale nie pamętam, żebym widziała gdzieś saszki i żebym o nich marzyła... czy moda zmienia się w cyklu częstszym niż 3 lata?

To tak jak ja, ten sam rocznik zresztą
Plus kreszowy (?) dres obowiązkowo w żarówiastych kolorkach.
Dekatyzowane spodnie i kurtka z misiem (łomatkoboskoczestochosko ).
Takie chińskie opaski i czapki z trzema paskami i jakimś tam misiem czy coś....
A i miałam spodnie piramidy i do tego kurtkę dżinsową....

Z kangurkiem. Koniecznie oczojebnie róşowe.

O tak, ja też te czapki z kangurkiem pamiętam .

oł jes- i jeszcze takie czapki były;))))
Wypas;)))

A co do saszek- to ja mam teraz- nie wiedziałam że mogą być rozpatrywane w ramach "koszmarku" właśnie

poryczałam się ze śmiechu

ale też takie miałam - czapkę i szalik

ja jestem 79 więc to co kasiarybka wymieniła jako żywe w oczach mi stanęło

matka męczyła mnie swetrami wełnianymi produkowanymi hurtowo prze zjakąś znajomą - gryzły mnie tak okropnie,że do dzisiaj pamiętam

aaaa, a w liceum jak byłam to byetap noszenia takich białych adidasowatch butów z koniecznie ozdobionymi sznurówkami - nie jedna para a kilka i najlepiej jak jeszcze obok sznurówki była wpleciona wstążka satynowa i wstążka z koronki.

a dżokejki pamietacie ? każda Pani szła do kościoła w dżokejce na głowie

OOO właśnie z kangurkiem .
Ja miałam biały komplet , koleżanka zielony. Oba koszmarne .

Pamiętam. Taki garnek na głowie.

Pamiętam i czapkę z szaliczkiem i saszki - moje marzenie, czarne pseudozamszowe, eleganckie Oczywiście ich nie dostałam bo mama miała inne pojęcie o elegancji.
Za to miałam piękną lambadówę biało-czarną i na nogach połyskującą lycrę

Pamiętam paskudny, gryzący żółty golfik, musiałam go zimą zakładać, do dziś nie cierpię żółtego koloru