Mały człowiek "demolka"

Dziewczyny od jakiegoś czasu mamy problemy z naszą 2 letnią córeczką.

Zrywa tepety w swoim pokoju i to jest proceder nagminny. Już kilka razy tapetowaliśmy te zniszczone paski ale ile można
Próbowaliśmy jej tłumaczyć że to nieładnie ale ona wszystko wie i dalej demoluje swój pokój. Teraz już nic nie pomaga ani prośby ani groźby.

Co robić Jak wytłumaczyć dwulatce że tak nie wolno

Basia

Natalia odskubywała,a potem ciągnęła całe paski tapety przy łóżeczku, jak się "nudziła przed zaśnięciem"...ale... minęło jej, jakieś pół roku temu(może moje prośby odniosły wymarzony skutek )

Pyza

Mogę Cię tylko pocieszyć, że Twoje dziecko nie jest jedyne.
Moja cĂłrka to dopiero "dziecko demolka"
- oderwana tapeta w jej pokoiku
- porysowane ściany (świeżo wymalowane)
- nagminne wyrzucanie książek z półek
- zabawki nigdy nie są ułożone (jeżeli tak, to trwa to kilka minut)
- wywala mi ubrania z szufladek i komody
..... i mogłabym jeszcze wymieniać dokonania mojej córki

Możemy jedynie być w pobliżu, zakazywać, czujnie obserwować poczynania naszych pociech, ale One i tak znajdą okazję na jakiś wyczyn

A mój 21-miesięczny Antoś nie bawi się zabawkami w ogóle, za to
- uwielbia odkurzacz, który po każdej zabawie wygląda coraz gorzej
- najchętniej nie rozstawałby się z miotłą którą przy okazji próbuje rzucać
-nic nie może leżeć na łóżku - natychmiast jest zrzucone na podłogę
-zawartość szuflad systematycznie ląduje na podłodzę, a
- poszczególne rzeczy zostają rozbrojone, złamane, rozczłonkowane i podarte
- krzesła nie mogą stać przy stole - służą do przesuwania w dogodne miejsce, żeby się po nich wspiąć do wyższych półek i szuflad, a tam jak wyżej
-wyciąga noże i próbuje kroić meble
- przesiaduje na pralce próbując wypić płyn do płukania o zapachu wiosennym
-rzuca płytkami CD po pokoju
- wydzwania z telefonu coraz sprawniej- nie długo nabije rachunek
- wpycha w psa suche jedzenie, nawet jak ten juĹź nie chce
-wyrzuca buty z szafek
-rozrzuca wszystko co wpadnie w jego łapki
- włącza i wyłącza komputer w nieodpowiednich momentach
-cały domowy sprzęt elektoniczny ledwo dycha
-rozkłada dywaniki w miejscach dla siebie wygodnych, co nie zawsze zgadza się z gustem reszty rodziny
-drzwiczki do piekarnika używa jako podstawki do wtargnięcia na kuchenkę gazową i rozłożenia palników na czynniki pierwsze
-przesiaduje na stole
-wypija każdą pozostawioną bez opieki kawę ( w ostateczności może być herbata)
-a wszystko to robi w takim tempie, ze nie da sie za nim nadaĹźyc!!!!!
-

Witam, niszczenie róşnych przedmiotĂłw przez dzieci w tym wieku jest częstym problemem, jeśli na początku odpowiednio się nie zareaguje. Dwulatek potrzebuje dla siebie realnych konsekwencji, aby przeanalizować czy dane zachowanie mu się opłaca. Niszczenie jest dla niego dobrą zabawą, a zakazy, tłumaczenia, groĹşby (bez pokrycia) - nie są dla niego argumentem. Rzeczywistą konsekwencją jakiegoś czynu powinna być kara. Nie mĂłwimy tu oczywiście o przemocy, ale o czasie na „przemyślenie” swojego zachowania. Kiedy dziecko rozrabia, zaczyna coś niszczyć, dajemy jedno ostrzeĹźenie – krĂłtki komunikat „nie rĂłb tak, bo będzie kara”, jeśli to nie skutkuje – przechodzimy do obiecanej kary. Nigdy nie wolno zostawiać ostrzeĹźeń bez pokrycia, – jeśli dziecko nie słucha, musi ponieść konsekwencje. Najprostszą karą jest usadzenie dziecka w odosobnionym miejscu – na przykład pod ścianą, z daleka od zabawek i innych przedmiotĂłw, ktĂłre mogą dziecko rozpraszać. Niech to będzie zawsze jedno miejsce w domu, w ktĂłrym dziecko zostaje na początku na krĂłtki czas, pĂłki się nie wyciszy i nie zrozumie, Ĺźe zrobiło coś zakazanego. Początkowo prawdopodobnie dziecko będzie prĂłbowało wrĂłcić do zabawy, odejść z wyznaczonego miejsca, ale nie wolno mu na to pozwolić: bez słowa, albo z krĂłtkim komunikatem „masz karę, siedĹş tutaj, pĂłki nie pozwolę ci wrĂłcić do zabawy” odprowadzamy / odnosimy dziecko na miejsce. I tak do skutku, pĂłki nie będzie siedzieć odpowiednio długo, Ĺźeby się uspokoić. Jeśli widzimy, Ĺźe dziecko zaczyna rozumieć swĂłj błąd, podchodzimy i przeprowadzamy krĂłtką rozmowę. Przypominamy, za co była kara, Ĺźe nie wolno tak robić, nie chcemy Ĺźeby takie zachowania się powtĂłrzyły, (poniewaĹź nie chcemy np. mieć w domu zniszczonych ścian) i jak dziecko przeprosi – pozwalamy wrĂłcić do zabawy.
Ważna jest w tej metodzie konsekwencja, ponieważ jeżeli dziecko raz zobaczy, że nie było kary mimo złego zachowania, to będzie próbować dalej. Natomiast, jeśli będziemy konsekwentni, to nawet ostrzeżenie zacznie przynosić pożądane skutki, nie trzeba będzie wcale dziecka karać.
Jeśli jednak siedzenie w ustalonym miejscu na dziecko nie działa, moĹźna zastosować pudełko na zabawki – za kaĹźde złe zachowanie zabieramy jedną zabawkę i wkładamy do pudełka. Przy tej metodzie trzeba jednak pamiętać Ĺźeby nie kupować kolejnych zabawek, poniewaĹź dziecko nie będzie się przejmowało, jeśli jedna z setek zabawek trafi do pudełka.

Kluczem jest konsekwencja i niebagatelizowanie aktów wandalizmu. Do tak małego dziecka tłumaczenie przeważnie nie dociera, ponieważ dziecko nie potrafi się postawić na czyimś miejscu, ważne jest to jaki ono ma zysk z danego zachowania.

Powodzenia i wytrwałości!

Witam,
Porozmawiaj z córką na spokojnie, zapytaj się dlaczego tak robi, czy jej czegoś brakuje. Może chce Państwu w ten sposób coś powiedzieć. Same : "nieładnie, nie rusz, nie dotykaj" nic tu nie da. Córka może specjalnie to robić, bo wie, że nie wolno tego robić a nadal robi. Sprawia jej to satysfakcję, chce zwrócić na siebie uwagę i celowo to robi. Dwulatki posiadają dużo energii, też może tak swoją złość, energię rozładowywać na niszczeniu tapety.
Proponuję wyjście na dwór żeby rozładować emocje i energię np: gra w piłkę, jazda na rowerze. Zamiast zrywania tapety można zaproponować córce wydzierankę z papieru. Wytłumaczyć, że to jest fajniejsza opcja, ma możliwość wybrania kolorów i może zorbić coś z tej wydzieranki. A jak zerwie tapetę to będzie miałą brzydką scianę, a rodzice już nowej nie kupią i nie przykleją.

Pozdrawiam