Rozmowy i zabawy z niewidzialnymi dziećmi...

Moja pięcioletnia Córka bardzo częśto choruje i chodzi do przedszkola w systemie 3 dni w przedszkolu 3 tygodnie lub miesiąc w domu...tak już drugi rok...jednocześnie chętnie wybiera się do przedszkola, twierdzi, że nudzi się w domu. w przedszkolu, wiadomo z racji takiego schematu chodzenia jest niezgrana z grupą, dzieci czasem nie pamiętaja jak się nazywa i Ona nie pamięta ich imion, wchodzi w krótkie relacje z nimi.

Sytuacja w domu między nami rodzicami jest napięta, dochodzi do awantur i dzieci niestety sa tego swiadkami.

CĂłrka jest b wraĹźliwa.

Problem, który mnie ogromnie martwi to to, że Córa rozmawia i bawi się z niewidocznymi dla nas postaciami, aczkolwiek nadaje im imiona dzieci z przedszkola, czyli np Kacper, Ola, Weronika, często w sytuacji np dla Niej nowej czy stresującej wypowiada zdanie odwracając główke w bok-Ola uspokój Kacpra...lub na placu zabaw buja na huśtawkach Ole i Weronikę, oczywiście niewidoczne i rozmawia z nimi-czy ci wygodnie, fajnie sie bujać? itd.... lub jak je obiad mówi, do Kacpra niewidocznego-pośpiesz sie Kacper i jedz te kanapkę, nie baw się wedlina etc.

nie musze dodawac iż ogromnie mnie ta sprawa martwi...byłam z tym u psychologa przedszkolnego i podczas rozmowy z pania psycholog Córa odwróciła też główkę i wypowiedziała to swoje-Ola uspokój Kacpra, i wróciła po chwili do rozmowy...pani stwierdziła, że to jednak niepokojące i poradziła konsultację u psychiatry...no mam gulę w gardle, bo tak sie martwię...pytała, czy lalki lub misie nazywa imionami lub rozmawia z postaciami z bajek...tego nie ma...tylko te niewidzialne dzieci z przedszkola

co o tym myslicie? czy Wasze dzieci robią tak może???

tak sobie myslę, czy Corka nie ucieka w jakiś swoj świat i czy to nie daj Boże jakaś choroba psych...

Grubcia, mnie się wydaje, ze dzieci w tym wieku mają swoich wymyślonych przyjaciół. To im zwykle pomaga z czymś się uporać. Może Twoja córka chciałaby mieć przyjaciół w przedszkolu, ale nie jest w stanie nawiązać z nimi relacji. Tu należałoby popracować. Nie zabraniałabym takich rozmów z dziećmi z przedszkola. Przeciwnie, pytałabym o nich, jacy są,co lubią, dlaczego tak lubi się z nimi bawić. Możliwe, ze mądry psycholog by tu pomógł. Takie przepracowywanie "na boku" różnych sytuacji zdarza się nam przez całe życie. Ja do tej pory gadam do siebie. Czasem muszę po prostu usłyszeć to, co mam lub powinnam była powiedzieć komuś w stresujacej sytuacji. Nasze dzieci dużo nam sygnalizują. Czasami trzeba bardzo uważnie ich posłuchać. Ale bez paniki. Więcej zdziałasz, kiedy nie będziesz się miotać.
Uszy do góry. Ja też nigdy nie nazywałam misiów i lalek. Wydawało mi się to idiotyczne. Miś to miś, a lalka to lalka. Imiona mają ludzie.
Pozdrawiam!

Grubcia, dajże spokój, jaka choroba psychiczna. Znam masę dzieci, które mają/miały wymyślonych przyjaciół. Moje osobiste też. Sama miałam koleżankę Anię, niewidzialną ofkors, z którą przyjaźniłam się gdzieś do piatej klasy podstawówki. Zdrowa jestem, jak byk. A Ania była lekarstwem na samotność (nawet tymczasową, w przypadku choroby czy wyjazdów realnych koleżanek). Ania była też sposobem na to, by poradzić sobie z trudnymi sytuacjami. Przegadanie z Anią problemu sprawiało, że stawał się on rozwiązywalny. Ani zwierzałam się z sekretów, o których bałam się lub wstydziłam rozmawiać z prawdziwymi ludźmi. A przypominam, Ania była tylko wytworem mojej wyobraźni

Ja bym się na Twoim miejscy wsłuchała w dialogi córki. Zdziwisz się, jak wiele się dowiesz.

Na troje moich dzieci tylko jedno nie posiadało niewidzialnych przyjaciół.
Ja sama w dzieciństwie posiadałam niewidzialnego męża, miał na imię Piotruś Pan, i dwa niewidzialne psy, a dwóch synków niezdarnie uszyłam sobie ze szmatek.
Pamiętam jak przytrzymywałam drzwi naszego fiata 126 p żeby pieski też wsiadły do środka.
Hmm jestem zdrowa psychicznie...

Julka też tak miała przez dość długi okres czasu...
miała "tabalugę" i wszędzie szedł z nami - jak to Silije fajnie napisała - drzwi mu przytrzymywała, żeby mógł przejść
przeszło jej

dziekuję bardzo Dziewczynki za wpisy i podzielenie się Waszymi doświadczeniami w tej kwestii...nie powiem uspokoiłam się trochę...ale na konsultację do psychiatry chyba sie wybierzemy, skoro tak orzekła pani psycholog, że warto wykluczyć, jak ona to powiedziała, pewne kwestie...

i tu mam jeszcze prosbę o radę...jak wytłumaczyć Córci do kogo my idziemy na wizytę...w sensie, że nie chce Jej mówic, że do psychiatry, a i tak się zorientuje, że do lekarki jakiejś, i co powiedzieć, że do kogo i po co??? macie jakies pomysły?

Powiedzieć że idziecie Porozmawiać. Nie wiem, czy dobrze jest nakreślić temat rozmowy, czyli niewidzialnych przyjaciół, bo może to nakręcić temat.
A jak namówiłaś córkę na wizytę u psychologa?

psycholog przedszkolna obserwowała Ją w sali z dziećmi, a potem sama zabrała do swojego gabinetu...

a to się mnie spyta do kogo na rozmowę, po co itd...

U nas w domu od prawie roku mieszka Stasiek, niewidzialny rzecz jasna. Nie przyszło mi do głowy, że to może być coś niepokojącego. Nie jest uciążliwy, nie przeszkadza, śpi z Maksiem w pokoju....

Na szczęście nie jest tak kłopotliwy, jak wymyślony pies u - bodajże - A.L.

u nas jest Julka i tez nie widze w tym nic złego

U nas wymyśleni przyjaciele byli do 6 roku życia. Cierpliwie wycierałam je ręcznikiem po kąpieli (bo kąpały się w wannie z Jaśkiem), a nawet wyciągałam z przydomowego kosza na śmieci (sąsiedzi z domu obok, do dziś pewnie myślą, że mam nierówno pod sufitem ). Zniknęli z naszego życia sami, nawet nie wiem kiedy. Sama też miałam w dzieciństwie niewidzialnych przyjaciół, zdecydowanie dłużej niż Jasiek. Myślę, że Twoja córka jest zupełnie normalna.

u nas też są wymyśleni przyjaciele choć już coraz rzadziej. Jeden ma imię takie jak tata a dwaj pozostali zupełnie wymyślone choc bardzo ładne. Nie martwiłam się tym.

im więcej szumu będziecie imo robić wokół niewidzialnego przyjaciela tym może być potem większy problem

moim zdaniem, nie martwić się tylko zaakceptować

jeśli chodzi o mówienie do jakiego lekarza się udajecie, ja swoim mówię prawdę i ogólnie że wizyta będzie się opierać o rozmowę


warto poczytać:

"Jesteś zaniepokojona, bowiem twĂłj przedszkolak mĂłwi sam do siebie i wciąż towarzyszy mu niewidzialny przyjaciel? A moĹźe wracając do domu maluch łapie niewidzialne motyle i kategorycznie twierdzi, Ĺźe w przedszkolu naprawdę nie było nic do jedzenia? Czujesz się nieswojo, kiedy smyk opisuje kaĹźdy szczegół wyglądu czyhającego pod łóżkiem potwora? PrzeraĹźa cię ta igraszka z rzeczywistością? Oto twĂłj maluch stworzył sobie „świat rĂłwnoległy”- nieprawdopodobnie bogatą krainę wykreowaną przez jego fantazję. Spokojnie- to zjawisko normalne i z punktu widzenia rozwoju dziecka- niezmiernie pożądane.



Kilkuletnie dzieci często wymyślają sobie przyjaciół- rozmawiają z nimi, nazywają je, bawią się, czasem też opowiadają o nich rodzicom. Zmyślony przyjaciel może okazać się pyzatym blondynkiem lub wielkim królikiem, może być wiernym słuchaczem, ale może też nieźle narozrabiać. Istnienie wyimaginowanego przyjaciela zależy tylko od wyobraźni dziecka. Naukowcy twierdzą, że wykreowana przez przedszkolaka postać:


 Dowodzi dużego potencjału i wyobraźni malucha, jest krokiem w rozwoju psychicznym


 Jest uznawane za symptom inteligencji i przejaw rozwoju pamięci


 Jest oznaką rozwoju społecznego


 „Pomaga" dziecku zmagać się z lękami i rzeczywistością- z przyjacielem ani ciemność, ani pierwszy dzień w przedszkolu nie są takie straszne


 Na takiego przyjaciela moĹźna zrzucić winę za wiele wybrykĂłw (choćby „to on rozrzucił te klocki!”)


 Niektórzy specjaliści są zdania, że wymyślony przyjaciel może przyspieszać rozwój mowy, wspierać kreatywność oraz zdobywanie wiedzy (rozmawiając z nieistniejącym przyjacielem dziecko zdobywa doświadczenie w używaniu języka, konstruowaniu i prowadzeniu rozmowy)


 Ponieważ dziecko wciela się w obydwie konwersujące strony- uczy patrzeć na świat z perspektywy innych


 Uczy się także pojmowania i okazywania uczuć takich jak przyjaźń czy miłość



Jak reagować?



 Nie martwić się, zwłaszcza, że nieistniejący przyjaciel zniknie prawdopodobnie w okresie późnoprzedszkolnym (gdy dziecko poczuje się bardziej kompetentne i pewne siebie)


 Nie można żartować ani z malucha, ani z wytworów jego wyobraźni


 Wymyślonych przyjaciół naszego dziecka naleĹźy traktować ze zrozumieniem – jeśli dziecko prosi, by dać ciastko rĂłwnieĹź Duszkowi- robimy to





 Kiedy wymyślony przyjaciel jest sygnałem, by skontaktować się ze specjalistą? Otóż tylko wtedy, kiedy dziecko żyje wyłącznie w swoim świecie, kiedy unika kontaktu z innymi dziećmi- staje się wycofane, zamknięte w sobie, apatyczne."

tylko trzeba pamiętać że dziecko nieregularnie uczęszczające do pkola może się czuć nieswojo i być wycofane i obserwacje pkolnego psychologa są niemiarodajne przecież

baaardzo Wam Dziewczynki dziękuję za wsparcie i info
im Madzia częsiej teraz chodzi do przedszkola i ma odskocznie od domu, bo wcześniej b chorowała, i też w domu jest spokojniej, to rzedziej rozmawia z niewidzialnymi
jestem spokojniejsza
pozdrawiam xxx

Grubcia,

ciesz się, że to są wymyslone dzieci, a nie np. zwierzątka Był na forum dawno temu taki wątek, tylko nie pamiętam czyj - kto miał Azorka ? kto miał mrówki ? Niech ktos znajdzie ten wątek Zobaczylabyś wtedy, jaki można mieć cyrk z wymyslonymi przyjaciółmi dziecka

Wątku o zwierzątkach nie pamiętam wprawdzie, ale... mogę powiedzieć, że swego czasu bywały u nas całe stada zwierzątek (oczywiście niewidzialnych) . Najzabawniejsze było, gdy wchodziły z nami po schodach na klatce schodowej, gęsiego... i potem gęsiego do domu wchodziły, a ja musiałam czekać, żeby wszystkie weszły i żeby żadnego nie przytrzasnąć czasem drzwiami

Może nie tyle Młoda z nimi rozmawiała, co raczej rozmawiała ze mną o nich. W czasach przedszkolnych to było.

dobre...dobre ))

Zapewne wyjaśnienie zdziwienia pani psycholog jest takie, że inne dzieci już zostały wytresowane, żeby się tych niewidzialnych przyjaciół wstydzić, więc takich zachowań nie obserwuje, A Twoje dziecko jest jeszcze bardziej ufne wobec dorosłych i bardziej spontaniczne (bo rzadko jest w przedszkolu? )

Forum trochę szybciej działa i udało mi sie znaleźć wątek o Azorku

umarłam

Pamietam ten watek ale przeczytalam jeszcze raz i usmialam sie strasznie

ja jestem bardzo ciekawa jak Azorek w końcu był zszedł...czy ktos wie?

Tak weszłam i czytam , bo moja córcia odkąd poszła do przedszkola też ma wymyślonych przyjaciół "dzieci" mówi do nich, tłumaczy, czeka aż przejdą itp. Jak narazie nie widzę w tym nic niepokojącego, zwłaszcza po przeczytaniu, że sporo dzieci ma takich przyjaciół. Myślę, że to może też dlatego, że jak narazie Ola więcej w domu siedzi niż do pkola chodzi, bo to katar to kaszel itp.

Moim zdaniem nie masz powodów do niepokoju. Moja córka w wieku 3 lat miała trzy wymyślone przyjaciółki. TRZY! I psycholog odradzał nam wyśmiewanie jej, raczej dopingowaliśmy ją i podpytywaliśmy co słychać u Entki, Wentki i Pentki.
Z wiekiem oczywiście sama sobie z tym pomogła i "wyrosła" z wyimaginowanych przyjaciół.

Oj...jak mi był potrzebny wątek o Azorku

U nas niedawno pojawił się niewidzialny przyjaciel Tomek. Tomek spędza z nami coraz więcej czasu.. obserwuję z boku to co się dzieje i hmm... sama nie wiem czy faktycznie nie mam się czym martwić czy wybrać się tak profilaktycznie do psychologa...

Umknął mi onegdaj wątek o Azorku.. Teraz rżę aż sąsiedzi pewnie z kanapy spadają
Dziękuję za odkopanie

myslę, że nie ma się czym martwić...Madzia ma juz prawie 6 lat i nie buja juz na huśtawkach niewidzialnych dziewczynek
ale , np patrzy na swoje odbicie w lustrze i rozmawia wtedy z Olą, która tam stoi i jest taka sama jak Ona...
ale juz patrze na to z przymruĹźeniem oka