słowotwórstwo dwulatka

Zdaje się, że Weronika zaczęła rozumieć o co chodzi ze zdrobnieniami i zgrubieniami. Po zdrobnieniu wszelkich możliwych rzeczowników przyszedł czas na czasowniki i od jakiegoś czasu: "ucieczkamy", "zamyczkamy" itp.

Zgrubienia objawiają się dwojako:

Weronika przytula mnie, głaszcze i mówi: "Kochanko ty moja"
a po chwili: "Kochano ty moja, kochano duĹźa"

A do Gai, jeśli chce ją upomnieć, woła "Gajeczo!"

Na deser dialog z tatą:

T: Jak dorośniesz, będziesz chciała mieć synka czy córeczkę?
W: Synka
T: A jak będzie miał na imię?
W: Gajon.

Świetna jest!

kochano duża, hahahaha parsknęłam:-)

Kochanko , Weronika jest fantastyczna!

Genialne!

Młodsze moje dziecię zaczęło mówić, przy czym jej ulubione słowa to te, które niosą ze sobą polecenie do wykonania. Tym sposobem od dzieciństwa opanowuje do perfekcji tryb rozkazujący. Jak każda szanująca się kobieta.
I mówi do mnie tak (a na tą chwilę ma 19 miesięcy):

Tań (czyli wstań) – przecieĹź matka ciągle tylko leĹźy, trzeba ją jakoś ruszyć z tej kanapy, za dobrze by miała

Oć ( czyli chodĹş) – jak wyĹźej Łapie przy tym za rękę i ciągnie z całych sił gdy stawia się opĂłr.

Piś (czyli pić) – nie wiem dlaczego piś a nie pić. Tak sobie po prostu upodobała.

Moje – wszystko oczywiście jest Oniątka.

Oddawa (czyli oddawaj) – wszystko trzeba oddać, bo przecieĹź wszystko naleĹźy do Oniątka Przy czym nie ma znaczenia czy mĂłwi to do mamy, gdy ona się na przykład maluje czy do taty, gdy trzyma wiertarkę. Wszystko zostało przecieĹź zabrane biednemu dziecku i musi teraz ono walczyć o swoje.

Cio to je (czyli co to jest) – ulubiona zabawa, pokazuje przy tym paluszkiem wszystko dookoła, a jak juĹź się dowie ciotoje, to zaczyna od nowa.

Pocieka (czyli poczekaj) – dlaczego moje Oniątko miałoby coś zrobić od razu. Muszę poczekać aĹź przyjdzie zjeść, aĹź zdecyduje się na kąpiel, aĹź pozwoli się uczesać.