Samodzielnosc

Temat chodzi mi po glowie juz od jakiegos czasu .I nie chodzi mi o samodzielnosc pod tytulem sam sobie wiaze buciki i potrafi zrobic kakao.Chodzi mi o taka samodzielnosc nie wiem jak ja nazwac (psychiczno-emocjonalna co sie oczywiscie przeklada na czynnosci codzienne rowniez.Przyznam , ze ta samodzielnosc jest obok zdrowia psychicznego i nauki jednym z filarow dla mnie .Poczawszy od omawianej szatni w szkole i pomocy w rozbieraniu (mowie caly czas o dzieciach w pelni sprawnych psycho-fizycznie)po sprawdzanie czy plecak spakowany , po zycie zyciem szkoly.Ja juz pomijam , ze nie sa to zadania przerastajac dziecko 6+ ale mam takie poczucie , ze kompletnie zdejmuja z dzieci wszelka odpowiedzialnosc za siebie , za innych bo Wielka Matka Czuwa . Przejdzmy jednak polke wyzej - w zyciu dzieja sie sytuacje kompletnie nieprzewidywalne , pare przykladow z mojego zycia - w okolicach pierwszej klasy mlodego nie moglam wykopac samochodu z zasp , no nie dojade , mieszkamy daleko od szkoly czy wraca mnie nie ma w domu albo jestem chora , zapomnial stroju na basen etc , ot zycie .Wymagam , zeby nie wpadal w panike . Aktualnie (4 klasa) jezdzi sam na zajecia do jednego z gimnazjow .Musi isc na tramwaj , skasowac bilet , dotrzec od przystanku .Z drugiej strony sytuacja -dzieciak nie wzial sniadania do szkoly mamusia przywozi , nie wzial ksiazki do angielskiego kurier przywozi .Dla mnie jest to niepojete - te dzieciaki za 2 lata beda w gimnazjum a te wielkie matki skoncza z nimi te gimnazja potem kolejne szczeble edukacji .Kolejna sprawa do Jedrka wszyscy dzwonia po lekcje w razie nieobecnosci , i wiecie co to sie jakos przeklada te dzieci upupione nie dzwonia , dzwonia matki "co bylo dzisiaj w szkole ?"

-no dobra jak wiadomo mam odpal na punkcie nauki i tu sama wynajduje mu rozne ciekawe pozycje , wystawy , spektakle ale akurat sam tego chyba jeszcze nie potrafi, a moze potrafi?

ufff prawie Cię zrozumiałam

jeżeli pytasz o taką samodzielność i samoodpowiedzialność, to ja byłam takim dzieckiem,
pewnie trochę z własnej inicjatywy a trochę z sytuacji
i bardzo chciałabym, zeby Helenka tez taka była, ale nie aż taka.
ja od 6 roku życia sama jeździłam po mieście, sama robiłam sobie kanapki do szkoły (już w zerówce)
i wiele innych rzeczy też robiłam sama
ale czesto marzyłam o tym, żeby ktoś to zrobił za mnie

jeżeli piszesz o nadopiekuńczych Wielkich Matkach, które załatwiają za swoje dzieci wszystko
to ja nie potrafię się do tego odnieść.
z jednej strony - chyba fajnie mieć jakieś wsparcie w rodzicach bo ten strój na basen może być bardzo potrzebny, bo dziś są zawody i mama przywiezie
z drugiej nadopiekuńczość rzeczywiście zdejmuje z dziecka myślenie, inicjatywę
z trzeciej - w życiu i tak lepiej poradzą sobie Ci, którzy umieją sobie poradzić - warto w to inwestować

ALE
często spotykam się z takim podejściem, że to rodzice muszą dać dzieciakowi w kość,
żeby potem był przygotowany do życia, które przecież nie glaszcze
i z tym podejściem to się nie za bardzo zgadzam

kompletnie nie ma to nic wspolnego z dawaniem w kosc , umiejetnosc samoogarniecia jest moim zdaniem jedna z bardziej przydatnych cech .Takie zdejmowanie z dziecka to dla mnie taki psychiczny Munchhausen by proxy (pewnie istnieje jakis stosowny termin w psychiatrii na takie wiazanie dziecka).b

Mam koleżankę, którą namiętnie kocham, ale kiedy chciała zaprowadzić swojego syna na rozpoczęcie roku w gimnazjum, które widzi z okna, to prawie zgubiłam buty.

Moja córka ma teraz 6 i pół roku, więc zakres jej samodzielności jest niewielki, ale pracuję nad tym, choć idzie mi opornie w kwestii samoobsługi (np. dopiero teraz nauczyłam ją robić sobie sok, po prostu zapomniałam, że powinnam, łatwiej było mi chyba ją wyręczyć masakra, dopiero jak jest napisane, widzę, jakie to żenujące; chyba zacznę ją uczyć robić sobie kanapki).

Nie mam natomiast oporów przed wystawianiem jej na konfrontacje z jej własnymi zaniedbaniami, np. dostaje w przedszkolu zadania do domu - coś zrobić, coś przynieść. Wiem o tym, ale nigdy w to nie ingeruję, nie przypominam jej. Jak zapomni, to sama ponosi konsekwencje. Szanse na to, że będę jej donosić kanapki czy podręczniki do szkoły są zerowe.

Ogólnie moim problemem jest chyba uświadamianie sobie w porę, kiedy nadszedł już czas na kolejny samodzielny krok.


To jest chyba troche inna sprawa. Nawet jeśli syn potrafi, to czemu miałabyś rezygnować z takiego wpływu, zwłaszcza jeśli to Cie bawi? Twoje wyszukiwanie może przecież iść równolegle do jego wyszukiwania. Ja bym zrezygnowała chyba dopiero po wyraźnym sygnale ze strony dziecia, że mam się odczepić.

Ja już w drugiej połowie zeszłego roku szkolnego ustaliłam - wspólnie z Weroniką, co należy do jej obowiązków.
W pierwszej klasie ją trochę za bardzo chyba wyręczałam, więc miewała pretensje, że nie ma/nie miała tego czy tamtego potrzebnego do szkoły - a przecież było napisane w dzienniczku. Trochę mnie to spionizowało i zaczęłam wdrażać do bardzo prostej zasady - Ty chodzisz do szkoły, Ty masz pamiętać co jest Ci potrzebne do szkoły i informujesz mnie z odpowiednim wyprzedzeniem, Ty pamiętasz o odrabianiu lekcji (mogę sprawdzić lub pomóc jeżeli uważasz, że to potrzebne), Ty pamiętasz żeby zabrać ze szkoły (i do szkoły) potrzebne książki, Ty przypomnisz mi żebym Ci spakowała plecak na basen (albo zrobisz to sama), Ty podsuwasz mi dzienniczek, jeżeli jest tam informacja dla mnie lub powiesz mi o tym w odpowiednim czasie (wystarczająco wcześnie). Jeżeli nie - Ty ponosisz konsekwencje - od minusów za brak odpowiednich pomocy lub brak zadania, poprzez kiepską ocenę z dyktanda lub klasówki o której zapomniałaś, po nie wzięcie udziału w wycieczce.
Minął rok i działa - już prawie nie zapomina. Śniadanie póki co ja jej wkładam do tornistra (nie jada kanapek, więc to nie jest prosta kwestia pamiętać zapakować paczuszkę), ale też rano wszystko w pośpiechu.


Ps. w razie nieobecności dzwonię do jednej matki, która wiem, że ma w domu skaner. To przypadkowa wiedza od pierwszej klasy - kiedyś zadzwoniła akurat do mnie, choć się wtedy mało znaliśmy (a mamy nr tel. do wszystkich rodziców - tak na wszelki wypadek), i tak zostało, zawsze się wymieniamy "usługami"...albo do drugiej (mamy najlepszej koleżanki), bo w razie czego zrobi zdjęcia i prześle....ale to dotyczy dłuższej niż dwudniowa nieobecności. Dzwonię też do wychowawczyni, ale to klasa 3, więc jeszcze jest to zasadne i zawsze dokładnie poda mi co robili, robią lub robić będą, przynajmniej w zakresie edukacji wczesnoszkolnej.


Edit. Ps. 2 w weekendy lub w wolne dni, sama troszczy się zwykle o swoje pierwsze śniadanie - drugie śniadanie to już zwykle moja działka. Kanapki też umie zrobić, prostą sałatkę (jeżeli ma składniki pod ręką) ponadto herbatę, kawę, a nawet jajecznicę (tylko skorupki się trafiają). Potrafi też odgrzać zupę/jednogarnkowe danie i się "obsłużyć"...znaczy "podać sobie".

piękne,kluczowe zdanie.b

Czuję się wywołana do tablicy

O przebieraniu, już pisałam, za wieszak tam głównie służę. Młody się ogarnie bez problemu, ale tam faktycznie nie ma gdzie położyć kurtki i często gęsto ląduje na podłodze (położona na tornistrze zjedzie bo ktoś się przepycha np) w błocie. I wiem, że od zabłoconej kurtki się nie umiera ale nie uśmiecha mi się codzienne pranie, a w ubłoconej nie puszczę, ja też nie chodzę usmarowana po ulicy.

Książki i inne potrzebne rzeczy do szkoły i na inne zajęcia, młody pakuje osobiście. Jak śpi to sprawdzam czy wszystko jest, do tej pory zawsze było, więc pewnie niedługo przestanę kontrolować Jak pani każe coś do szkoły przynieść, to mi dziecko zgłasza i idziemy kupić razem albo ja kupuję przy okazji innych zakupów. Czasami prosi o wyprasowanie koszulki na wf ( prasować nie pozwalam, wg mnie za mały na to) ale pakuje sam.

Po powrocie ze szkoły, sam rozkłada swoje ubrania odpowiednio (kurtka na wieszak, czapka, szalik na półkę, skarpetki do brudów i td) , tutaj już nie stoję obok bo mam czystą podłogę

Prania nie robi sam, tzn jak poproszę to wrzuci np wszystkie białe rzeczy do pralki ale nie pierze sam gdy ma chęć bo to byłoby nieekonomiczne (wyprałby np tylko swój mundurek podczas gdy ja planuję dorzucić jeszcze coś mojego), to ja decyduję co pierzemy i kiedy.

Acha z własnej woli myje naczynia i wykonuje osobiście jeszcze inne czynności ale nie będę tutaj wszystkiego wymieniać, bo i tak długiego posta wysmarowałam


Acha, do szkoły samego nie puszczam jeszcze, chociaż przypominam mu zawsze, że to on prowadzi a ja tylko jestem obok, więc i przez ulicę idzie "sam" i potrafi ale nie uważam, żeby musiał już chodzić całkowicie sam.

Tuni jak Cie bardzo lubie tak to jest dla mnie przerazajace . Jest cholernie niefajne . Trywializujac , wyobraz sobie , ze jak spisz to Ci maz sprawdza torebke czy wszystko wzielas i czy oby podpaski tam sa.b

Z wypowiedzi dyrektorki naszej szkoły na ostatnim zebraniu wynika, że dzieci bardzo często mają w nosie konsekwencje. Dyrektorka wręcz namawiała rodziców do większej kontroli-sprawdzenia zadania i tornistra, bo inaczej dzieci w ogóle się nie mobilizują, nie zależy im na ocenach, jedynki nie robią na nich wrażenia. Taką tendencję zauważyła też wychowawczyni w klasie Dominika. Oczywiście nie dotyczy to wszystkich dzieci, ale bardzo dużej grupy.

Aga, ale chyba to różnica jest, to jednak jeszcze dziecko i nadal ja za niego odpowiadam. Wolę zajrzeć czy czegoś nie zapomniał albo czy tam przypadkiem wczorajsza kanapka nie została (zwłaszcza wizja tej kanapki mnie przerażą ), niż mieć potem pleśń w tornistrze. A sprawdzam specjalnie jak nie widzi, nie dlatego żeby grzebać w jego prywatnych rzeczach, tylko po to żeby nie wiedział o tej kontroli i tym samym nie czuł się mniej odpowiedzialny.
Gdyby wiedział, że sprawdzam, to mógłby nie czuć odpowiedzialności, bo mama i tak przypomni. Taką mam teorię
Z resztą napisałam, że do tej pory zawsze wszystko było jak należy i pewnie niedługo przestanę mu zaglądać.


A najbardziej to się cieszę, że mnie bardzo lubisz

Ja uwazam ze jak nauczyciel sie uprze to wyegzekwuje. Aczkolwiek konsekwencja olewactwa moze tez byc cofniecie przywilejow "starszaka" i kontrola zeszytow i ksiazek.

Pewnie trzeba swoją strategię dostosować do własnego dziecka. Ale ja bym raczej nie szła w stronę większej kontroli, tylko w stronę wyciągania takich konsekwencji (przeze mnie), żeby dziecku jednak zależało, skoro konsekwencje szkolne nie są wystarczająco motywujące.

M w klasie III - mamy podobne zasady, więc pozwoliłam sobie zacytować
Pomimo swojego roztargnienia, po kilku "wpadkach", niektórych okupionych łzami M zaczął dbać o swoje sprawy.
Moja ingerancja w sprawy szkolne polega na sprawdzeniu zad. domowych - na jego prośbę lub pomocy w ich odrobieniu - dot. szczególnie pisemnych wypowiedzi z j.pol.; wysłuchaniu jego relacji/przeczytaniu kartki podanej przez syna i zakupieniu/przygotowaniu rzeczy, które trzeba przynieść itp.; podpisaniu sprawdzianów, uwag/pochwał - jeśli mi je podstwi pod nos. I jeszcze w miare mozliwości bywam na "wywiadówkach".
Przy dłużej nieobecności, z racji zamieszkania poza miejscowością, w której się uczy telefonicznie dowiaduje sie od wychowawczyni co jest do nadrobienia.
W związku z przygotowaniami do Pierwszej Komunii sam pamięta o spotkaniach w kościele, nabożeństwach itp (zazwyczaj jestem jeszcze w pracy lub w drodze do domu w czasie gdy takowe się odbywają).
Najgorsze jest to, że bardzo przeżywałam, gdy ponosił konsekwencja swoich zaniedbań, zapomnienia i roztrzepania

Bywało/bywa nadal i tak, że konsekwencje szkolne były/są niewystarczające (albo pani była niekonsekwentna - M wymaga niestety dość "żelaznej"/stałej granicy, konsekwencji), rozmawiałam/am z M, ustalamy zasady, których twardo się trzymam i kończy się to czasową utrata jakiegos przywileju.

A nie mozesz go po prostu zapytac czy zjadl kanapke w szkole?b

Dokładnie - bo jeśli ją tam znajdziesz to wyjmiesz, jak zobaczysz że czegoś zapomniał to włożysz a dziecko doskonale o tym będzie wiedziało.

Mam dwóch synów - skrajnie różnych. Młodszy jest świetnie zorganizowany i pamięta o wszystkim. Poszedł do szkoły jako sześciolatek i nie pakuję go (nie robiłam tego), nie zaglądam do plecaka czy zeszytów. To on recytuje co ma zadane (pamięta nawet numery stron ). Kanapki sobie zrobi. Drugie śniadanie do szkoły ja robię i wkładam do plecaka. Natomiast po powrocie ma wyjąć lunchbox i zostawić w kuchni. Ma też trochę obowiązków - np. rozładowuje zmywarkę, nakrywa do stołu, odkurza i myje podłogę w swoim pokoju (czasem też w innych, ale z udziałem brata).

Uczę też samodzielności w poruszaniu się, choć tu mamy trudniej z racji odległości miejsca zamieszkania od miasta. Długo jeszcze sam nie pójdzie do sklepu, choć z bratem pozwalam iść czy pojechać rowerami.

A co z zaufaniem?
Ja mam taka teorie, że takie rzeczy (jak spradzanie żeby się nie dowiedział) prędzej czy później wypływają.
WIdzisz, moja mama dl amojego dobra kilka razy mnie okłamała. Żeby mi oszczędzic bólu. Sie wydało. Czuję niesmak.
Ja na początku normalnie pomagałam z tekstem "się uczysz, to jeszcze tu posiedze i popatrzę, ale mysłe, że jek dojdziesz do wprawy to sobie poradzisz". Jak podział godzin został zapamietany - już nie siedzę. Pytam teraz tylko czy szkoła gotowa. I tyle.
Co do splesniałych - mówię jak wyglada pleśń, jak to smierdzi i ze teczka zniszczona. Pomaga.
Wiesz, Tuni, jak czytam to cos mnie niepokoi w tym Twoim opisie. Doznaję uczucia,ze to jakieś poszatkowane. Nie ma takiej "całości".

Znaczy powiem tak, weźmy Kraków na przykład. Nie chodzi o to, zeby człowiek wiedział jak wygląda Barbakan, a jak Wawel. Chodzi o to, zeby dać dziecku mapę i żeby wpuszczone w miasto z ta mapą znalazło wszystko co chce i poradziło sobie (jak już bedzie dorosłe).

I nie chodzi o to, czy dziecko umie zrobic herbatę mając lat 7 czy 10. Chodzi o to, zeby wtedy jak np. matka zasłabnie a ojciec jest w delegacji dziecko nie umarło z głodu umiejąc sie najeść.

Z rzeczy samodzielnie wykonywanych:
- M chodzi do sklepu z krótką listą zakupów (nie jest daleko ale musi przejść przez 2 niezbyt ruchliwe ulice), rowerem nie pozwalam jechać bo "zbytnio szaleje" na nim,
- odwiedza kolegów mieszkających w pobliżu,
- chodzi na plac zabaw oddalony ok. 10 min drogi od domu,
- sam wstaje na dźwięk budzika,
- dba o akwarium, niestety dla niektórych rybek, na początku jego samodzielność w tym zakresie zakończyła się tragicznie.
Niestety kuleje u nas samodzielne sprzątanie pokoju (odkurzanie, mycie podłóg itp), generalnie stałych obowiązków domowych ma niewiele - musimy chyba nad tym popracować.

No właśnie nie, naprowadzę jedynie. Nie wyjmę, tylko zapytam rano czy o czymś nie zapomniał.

Gosiu, nie zrozumiałam tego o poszatkowaniu i Krakowie, jakbyś mogła jeszcze raz to poproszę

A zaufanie, hmm.. ja mu nie grzebię w osobistych rzeczach a jedynie kontroluję czy sobie z wszystkim radzi. Uważam, że w pierwszej klasie mam do tego pełne prawo, ba nawet obowiązek. Z resztą pisałam już że widzę, że jest dobrze więc pewnie niedługo przestanę.

A tam mi się nasunęło, grzebię namiętnie domownikom po kieszeniach ....jak wrzucam ubrania do pralki.
I żeby nie było, moim celem jest ochrona pralki

Ale to juĹź manipulacja



Nie weim, czy umiem jaśniej
Chodzi o tę kontrolę włąśnie. Nie ufasz, tylko kontrolujesz.
Gdyby sprawa pakowania teczki przebigałą np. tak jak opisałąm u mnie, czyli w formie UCZENIA, to dzicko zyskuje patent na zaś. Umie się uczyć.
Kontrolowanie potajemne wyklucza element uczenia się. No i wyklucza zaufanie. Objawiać tez może lęk Twój.
No nie gra mi choinka, im dłużej o tym myślę.
Ale nie wiem, czy umiem lepiej wytłumaczyć.

O, jeszcze tak.
Była kiedyś dyskusja tu na forum, że mamy uczą chłopców gotować i prasowac i tym podobnych. i CZY to wystarxczy, żeby żona była zadowolona .
Otóż doszłam do wniosku, że nie. Że czasem może w ogóle byc bez sensu. Bo żona bedzie zadowolona kiedy mężowi sie będzie chciąło chcieć. Bo jak będzie mu się chciąło chcieć to sie wszytkiego nauczy. Bo da radę przecież.

Twój sposób podejścia eliminuje imo element wiary we własne siły dziecka. oraz może wysyłac sygnał,ze jak sie zapomni to źle. A to przecież nie źle. Chociąz nie najlepiej. Zapomni to zapomni.
Maciek (pierwszak) zapomniał kiedyś piórnika. Śmialiśmy sie ile wlezie że proszę jaka przygoda i że sobie poradził tam jakoś, i zadałam mu pytanie co teraz? Jak zapobiec temu na przyszłość. A potem to juz umieraliśmy ze smiechu, bo piórnik był cały czas w teczce.

MoĹźe teraz juz jasniejsze.

o dzwony poprosze podpisuje sie pod Goska .b

pleśń i smród sa naturalnymi konsekwencjami. Moje gadanie jak wygląda i "pachnie" pleść nie pomagało. Jak plecak się zaśmierdzial, a następnym razem mokre rzeczy po basenie z worka nie wyjęte stęchły- od wtedy wszystko jest wyłożone w takim czasie, aby nie zaczęło wonieć

Gosiu, wiesz aż tak głęboko nie analizowałam.

A jak dwulatek zrobi kupę i mu w pupę zajrzysz czy ma czystą, to co to jest manipulacja czy nadopiekuńczość? a może brak zaufania po prostu?

A jak idziesz na wywiadówkę ( że o codziennym zagladaniu do e-dziennika nie wspomnę) i pytasz o oceny i zachowanie to brak zaufania? Przecież wystarczyło dziecka zapytać.

A jak mĂłwisz dziecku wypij to lekarstwo bo inaczej nie wyzdrowiejesz, to manipulacja?

A jak puszczę samego do szkoły i będę obserwowała zza firanki czy nie wpadł pod samochód, to brak zaufania i brak wiary w dziecko? Nie, to troska po prostu.

Ale jak się plecak zaśmierdzi, to ja będę miała problem(finansowy np). Dlatego przypominam i dyskretnie jeszcze kontroluję.

To co, jakby w zimie chciał iść rozebrany na sanki, to niech idzie? Jak się rozchoruje to się nauczy?
To nie moje klimaty

Musiałam do tego dojrzeć niestety Najtrudniejsze było niereagowanie jak widziałam, że coś zostało potrzebnego np. na biurku. Jakiś czas temu nie wzięła stroju na w-f. Wiedziałam o tym doskonale. Kiedy wróciła do domu oznajmiła, że zapomniała stroju ale pożyczyła spodenki od kuzynki ze starszej klasy, czyli potrafiła sobie poradzić.



Moje młodsze dziewczyny nie umrą już z głodu czy pragnienia. Dzbanek z wodą pod ręką. Chleb krojony, ser, wędlina w lodówce, więc wyjąć i zrobić sobie kanapkę potrafią, ewentualnie jakiś serek czy coś. Najstarsza potrafi herbatę, kakao, budyń, jajecznicę, odgrzać zupę, kanapki w opiekaczu zrobić, więc ciepłe też zrobi dla siebie i sióstr.

Jeśli chodzi o nieobecność w szkole to w pierwszej klasie dzwonił mąż do taty koleżanki, bo to jego kolega, później Karolina zaczęła sama dzwonić do koleżanki na telefon jej taty, co bardzo mi się podobało, kiedy się przedstawiała, mówiła w jakiej sprawie dzwoni i czy mogłaby prosić do telefonu Julkę . Teraz na zajęciach komputerowych uczą się obsługi poczty elektronicznej i moje dziecię koresponduje z wychowawczynią!! Przyznam, że byłam w lekkim szoku

Zazdroszczę rodzicom zorganizowanych dzieci, Julka się ciągle tego uczy ale myślę, że jest na dobrej drodze. W naszym przypadku na nic się zdało wymaganie i ponoszenie konsekwencji. Dziecko sobie po prostu samo nie radziło, konsekwencje sprawiały że popadała w coraz większe przygnębienie, w końcu wylądowaliśmy w szkole na rozmowie, bo nauczyciele zaczęli obserwować u młodej stany depresyjne. Nie wiem czy w tej kwestii J. jest wyjątkiem, widzę, że nasze wsparcie bardzo jej pomaga. A wsparcie objawia się tym, że:
* J. notuje na lodówce wszystkie zapowiedziane testy/klasówki (to jest jej obowiązek) - kiedyś przypominałam i uczyłyśmy się razem, teraz już tylko pokazuję termin, a J. przychodzi żeby ją przepytać
* lekcje odrabia samodzielnie, ale zeszyty i ćwiczenia codzień lądują do sprawdzenia
* basen pakowany jest zaraz po wyschnięciu, rozpakowanie też jest obowiązkiem J. o którym tylko czasem zapomina
* pakowanie plecaka jest obowiązkiem J., niestety co jakiś czas zbiera się tam dużo różnych niepotrzebnych rzeczy, niewypakowywanych, co zwiększa ciężar plecaka, więc od czasu do czasu przegląd robimy wspólnie

Poza tym J. jest w stanie zupełnie samodzielnie:
* wyjść do szkoły (na określoną godzinę na autobus) po zrobieniu wszystkich porannych czynności (toaleta, ubieranie, zrobienie i zjedzenie śniadania, zrobienie kanapek do szkoły, wyjście z psem)
* zrobić drobne zakupy po drodze do domu (głównie pieczywo)
* pójść do baru na obiad po szkole (szkolne obiady bardzo odbiegają jakością od tych z sąsiedniego baru)
* dojechać i wrócić ze szkoły autobusem nawet z przesiadkami (podróż w zasadzie przez pół miasta)

Ostatnio umówili się klasą na wyjście do galerii handlowej do Empiku. Zbladłam, wiedząc do czego są zdolni w grupie ostatkiem sił opanowałam się przed śledzeniem jej cichaczem, podobno nie narozrabiali

Mam duże opory przed wpuszczeniem J. do kuchni, nie potrafię się przełamać, wiem że dzieci w jej wieku już gotują. W wakacje moja mama ma się tym zająć, ja nie potrafię

Ja analizuję. DO tej pory baaardzo mi się opłaciło.


Wiesz, zgadzam się z Tobą. Troska jest ważna. BO nie-troska rozwala poczucie bezpieczeństwa u dziecka.
ALe tez jest taka słabo widoczna granica, po przekroczeniu której troska staje sie nadopiekunczością(=agresja). A nadopiekuńczopść daje takie same efekty u dziecka jak nie-troska. czyli brak poczucia bezpieczeństwa.
Ja tu nie chce sie bawic w udowadnianie Tobie, że nie ufasz swojemu dziecku. Po prstu mnie niepokoi cos w Twoich opisach. Możesz sobie przejrzeć sama. Mozesz olać.
Jaka jest prawda? moĹźesz stwierdzic tylko Ty. Ja nie dam rady. Ja mam jakies przeczucia.
Dla mnie ważne jest TYLKO to, czy Twoje dziecko poniesie szkodę czy nie. Bo taka jest stawka.

Ten pomysł to ja sobie pożyczę. Dzięki, chojnol.

Po przeczytaniu wszystkiego... a w szczególnośći dzwoni mi w głównie ostatni post Gosi - doszłam do wniosku... że jestem nadopiekuńczą mamą.

Bo ja nadal pakuję Michała do szkoły (II klasa)

Choć powiem szczerze... gdzieś w głębi siebie wiem, że jestem nadopiekuńcza i walczę ze sobą. Tylko mi czasami nie wychodzi.

Michał ma obowiązki w domu. Nie znaczy to, że wszystko robię za niego.
Rano musi przygotować stół do śniadania, karmi ryby, pomaga mi w przypadku wymiany wody i innych "grubszych" zabiegów koło akwarium, karmi psa, zabiegi pielęgnacyjne Dory też Michał (mycie łap - tu mu pomagam, bo Dora ma chore kości, więc trzeba być delikatnym), poprawia łóżko po sobie, oczywiście sprzątanie w swoim pokoju (oprócz odkurzania).
Jeśli zostałby sam - spokojnie wie, jak sobie zrobić jeść, czy zrobić coś do picia.
Potrafi opróżnić zmywarkę, wie jak zrobić pranie i oczywiście wie co jest gdzie w domu.

Ale lekcje robimy razem.

edit: chodziło mi o post Gosi nr 21
bo w między czasie juz sie pojawiły nowe odpowiedzi

plecak zaśmierdnięty zostal wyprany i nadal lekko go było czuć. Chodził z nim nadal, a to niemal koniec roku był. Myślę,ze bym kupila nowy, taki, na jaki mnie stać, z informacją, ze następny, jeśli zostanie zniszczony na skutek np spleśniałych kanapek sam będzie finansowal z kieszonkowego lub będzie chodzil z tym co ma. W sensie informacji,a nie kary.

a to zależy w jakim wieku ośmiolatek na sanki na razie wychodzić ma ubrany, a poźniej raczej stracę możliwości wpływu

Gosiu, jak czytam Twoje odpowiedzi na moje posty, to jawi mi się jakaś zupełnie inna osoba.
Mnie z kolei niepokoją Twoje przeczucia, no jakoś niefajnie mi to brzmi.
Dbam o moje dziecko ale nie podtykam mu wszystkiego pod nos, bo w tym wieku bardzo wiele czynności wykonuje już sam.
Nie wiem dlaczego dostrzegłaś w tym nadopiekuńczość i własciwie w czym?

Dokładnie. Trzeba widzieć kiedy co odpuścić. I odpuszczać.

Opowiem wam o pewnej osobie. Która swojemu około 24 letnimu synowi pozwoliła głosowac na kogo chce (w wyborach), bo jest duży i "NIC Ci nie powiem".
To dobrze obrazuje to o czym mówię. Najpierw ścisłe wytyczne, a potem radź se sam. Ja tam zamierzam dyskutowac z dzieckiem o jego wyborach na wyborach o ile tylko bedzie chcieć i dokąd będzie chcieć.

Trzeba poszerzac pole odpowiedzialności, żeby sie wyrobic przed jakimś tam wiekiem. Żeby się nie okazało, ze wychowamy osobnika, który zrobi dziewczynie dziecko (bo seks jest fajny) a potem nie będzie wiedział co dalej i pójdzie sobie pograc na komopie. Albo - z przestrachu sie ożeni bez miłości. Nie wiem, co gorsze.

Przykład jest gruby. Ale przecież takei rzeczy sie twoerzą latami, narastają, narastają, az nas przerastają.

Jestem zwolennikiem oddawania dzieciom ich życia we własne ręce. Sama jestem takim kołem ratunkowym, które wisi i zawsze można sie po nie rzucić
A głowne wychowanie polega u mnie na tym, ze się opowiada o zaleznościach, o przyczynach i skutkach. O zależnościach pomiedzy rzeczami.
Kazde wydarzenie może słuzyć do rozpatrzenia możliwości wyjścia. Skutków, sposobów poradzenia sobie.
W sumie dochodze do wniosku, ze dziąłam troche jak terapeuta. Jestem obok, ale nie przeżywam ZA dziecko.

Maria Montessori świetnie to ujęła
"Pomóż mi zrobić to samemu"

No może i racja z tym plecakiem ale nowy dosyć ma i nie tani i szkoda by mi go było zwyczajnie wyrzucić.
Poza tym młody nie zapomina o tych nieszczęsnych kanapkach, przez pół roku szkoły nie było ani jednaj wpadki, więc gdyby się zdarzyła, to nie uważam za stosowne go karać i pokazywać, widzisz zostało to teraz cierp. Nie wiem czy jasno wyszło, jakby dziecko notorycznie czy złośliwie zostawiało kanapkę, to może i dobrze by się stało gdyby się zepsuła, ale młody dba i nie mam powodu żeby mu coś w tej materii udowadniać.

A kluczowym w całej dyskusji jest to wytłuszczone. To są jeszcze dzieci i naturalnym jest że rodzice o nie dbają. To wiek, gdzie dziecko już dużo potrafi i powinno dużo robić samodzielnie, ale nie musi jeszcze samodzielnie robić wszystkiego .

Tuni ale ja mam takie samo wrazenie -niby jestes tylko wieszakiem ale jestes ,niby idzie sam ale jestes , niby nie zdejmujesz z niego szkoly ale problem paczkow nadprogramowych Cie martwi , niby nie sprawdzasz ale sprawdzasz , serio to nie brzmi wszystko ok.b

Napisałam Ci już. Ale moge jeszcze raz
Pierwsza rzecz to sprawdzanie teczki jak śpi. - kontrola, brak zaufania
Druga to "sugerowanie, ze czegoś tam nie ma". - manipulacja
Tyle. Jak to czytam, to mnie mrozi. Ot i tyle.

Co do jawieni się jako inna ososba.
Jak mi inni o mnie mówię, to tez mi się jawi. Jak oglądam sie w przeszłość to też nei wierzę, to byłam ja
A jak mi moje dziecko powiedziało kilka słów swojej prawdy to w ogóle mysłałam, ze ono ma inna matke

No jasne. nie zarabia na siebie
Kwestia podejścia.

A tak serio - zaśmierdnięta kanapka nie jest karą. Jest skutkiem. Dbając żeby nie zaśmierdła USUWASZ ewentualne konsekwencje. Znaczy trzymasz pod kloszem.

Dawanie dziecku możliwości popełniania błędów/zapominania/ponoszenia konsekwencji własnych czynów daje mu poczucie własnej wartości. Powoduje ,że w kryzysowej sytuacji dziecko da sobie radę SAMO. Moja Marta(klasa 2) była ostatnio zmuszona do pójścia samodzielnego do szkoły(ok.20 minut piechotą, 2 ruchliwe skrzyżowania i 2 uliczki osiedlowe do przejścia). Poradziła sobie,nawet była zadowolona z tej "samodzielności".


PS jak zostawiła kiedyś przez 3 dni banana w plecaku( "rozciapciał" się w plecaku ) i musiała sama ten plecak prać to skończyło się zapominanie o wyjmowaniu niezjedzonego w szkole jedzenia

no jestem, tego się nie wypieram ale nie rozbieram mu bucików i nie wiążę
nie niby, idziemy razem, tak go uczę przechodzenia przez ulicę, na razie chodzimy razem ale on nas przeprowadza, rozgląda się i decyduje czy mozna przechodzić - jak inaczej tego uczyc?
ale pączki i szkoła to dwie różne sprawy, mi dyndało że ta mama przyniosła , jedynie ilość cukru mi nie odpowiadała ale o tym rozmawiałam tutaj z Wami , młody nawet nie wie, że coś było na rzeczy - z resztą rozmowa zaczęła się od tego, że zastanawiałam się o co poszło, ot luźna gadka miała być, bardziej użalanie , że jeden dał a inny marudził a potem się watek rozwinął

Jak będę sprawdzała przy młodym, to zdejmę z niego odpowiedzialność, bo mama i tak sprawdzi, wg mnie to dobra tymczasowa strategia.

Gosiu ale on sam dba, właśnie dlatego że wie że mama nie wyjmie za niego. Z resztą , co wielokrotnie pisałam, ani razu nie zapomniał.

to po co sprawdzasz?

Gosiu, bo nie rozumiem, Twoje w wieku siedmiu lat robią same wszystko? Gotują obiad, używają żelazka? Wykonują w domu drobne naprawy typu wymiana kranu czy malowanie pokoju?

Zatracamy powoli granicę między matką nadopiekuńczą a matką leniwą i nieodpowiedzialną

No włąsnie, o nim bez niego.

To nie chodzi o to CO się robi, tylko JAK sie robi.

Ja juz podawałam kiedyś przykład na klapsach.
Dwie matki A i B.
A uwaĹźa, ze klapsy to przemoc.
B uważa że klapsy są metoda wychowaczą.
Teraz rozważmy Dziecko dostało klapsa od matki A oraz drugioe dziecko NIE dostało klapsa od matki B.
Gorzej życiowo wyjdzie dziecko B. Bo dziecko A ma sznsę na przeprosiny, WIDZI że to bicie jest nie fer.
Dziecko B uważa, że bicie jesty ok, to tylko jemu ise udało/niezaśłużyło. ALe wyniesie przekonanie, ze wolno dac słabszemu wycisk jak zasłuży.
Przykład troche uproszczony. ALe oddaje idę.
Nie to co robimy jest kluczowe, tylko to co uwaĹźamy.

A widzisz nie ,moim zdaniem warto jednak grac w otwarte karty .Serio .Jezeli uwazasz , ze Twoje dziecko nie doroslo do tego czy tamtego to mu to po prostu mowisz , nie umiesz sam sie obsluzyc , zeby nie pobrudzic kurtki bede Ci trzymac ubrania , nie umiesz sam przejsc przez ulice bede Cie przeprowadzac , nie ufam Ci w kwestii tornistra bede go sprawdzac i tyle .b

Pisałam też wielokrotnie, że sprawdzam chwilowo i niedługo zamierzam przestać.
Taki okres przejściowy

To miał byc żart. Przykład rzeczy, której nie robią.

Następna rzecz mi tu wypływa. Uczciwość wobec dziecka

Wiesz, mój mąż robił wiele rzeczy. i pytałam go, jak jego mama reagowała? Nie mówiłem jej padła odpowiedź. Jeśłi moje dziecko bedzie robic głupoty - wolałabym o tym wiedzieć. Siwieć i wiedzieć jednak.

Aga ależ ja tylko ten nieszczęsny tornister oglądam bez wiedzy zainteresowanego. Wcześniej pakował sam a ja pytałam czy o czymś nie zapomniał. Teraz chwilowo (!!) pakuje sam a ja zerkam bez wiedzy, lada moment nie będę nawet zaglądała. No pech jakiś, jakbyś założyła wątek po feriach, to pewnie napisałabym już , że pakuje sam i nawet nie patrzę A tak zamiast ciekawego watku zrobiło się maglowanie naszego tornistra

Przez ulicę chodzimy i młody świetnie wie, że uczy się przechodzić , przecież nie chowam się po krzakach tylko jestem obok

W szkole też młody wie, potrzymam Ci, żeby się nie upaprało. Nie udaję, że mnie tam nie ma przecież

No dobra to ja chyba z tych nieodpowiedzialnych bo moja siedmiolatka uĹźywa Ĺźelazka.

Moja też zaczęła prasować w wieku 7 lat. Uwielbia prasować .Ja to generalnie leniwa jestem i pewnie dlatego Młoda jest bardzo samodzielna.