, czy zdecydowalybyscie sie jeszcze raz na emigracje...? Opcje

[chaton]

...Bedac swiadome z perspektywy czasu, jakich to wymaga poswiecen i jakie niesie ze soba trudnosci?
Pytam sie, bo, powaznie, nie wiem. Wyjezdzajac z kraju bylam troche naiwna, w tym sensie, ze bylam przekonana, ze moja otwartosc i motywacja adaptacji sprawi, ze bedzie latwiej. Jakos zapomnialam, integracja dziala we dwie strony. I choc jestem oiektywnie zintegrowana, to dlaczego wciaz mam wrazenie, ze dla mnie poprzeczka stoi wyzej? Tez tak macie? Dzis, juz po 14 latach zycia we Francji nie mam wiekszych kompleksow w stosunku do Francuzow: mam ichni dyplom, 10 lat doswiadczenia w ichnich przedsiebiorstwach, ich slownictwo... no wciaz z moim akcentem, z ktorego juz nie robie dramatu. Dla mnie to raczej moja cecha, jak kolor wlosow.
A wy? Podjelyscieby taka sama decyzje wiedzac wszystko, co wiecie dzis o trudach emigracji? Zastanawiacie sie czasem nad powrotem do kraju, czy jest to dla was nie do pomyslenia?

[Gremi]

ja moge sie wypowiedzieć z punktu widzenia osoby która powróciła do kraju. Na emigracji byłam dość krótko i podobnie jak ty myslałam ze jestem dosyć otwarta na ludzi i nowości ze adaptacja przebiegnie bezboleśnie. I tak było - nie miałam zadnych kompleksów z tego tytulu. Potem pojawilo sie moje dziecko i to chyba dzieki niej zaczelam tesknic za krajem bardziej. Brakowalo mi dziadkow, cioc i wujków dla mojej córki - bylismy tam sami. No i wrócilismy do kraju. Tutaj mamy rodzine i przyjaciół i teoretycznie jest w porzadku. Ale .... na emigracji chociaz bardzo tesknilam to nie myslalam o problemach bardzo przyziemnych takich jak to czy starczy mi kasy do przyslowiowego pierwszego, czy moje dziecko w koncu dostanie sie do przedszkola, czy ja dostane prace i jak przejsc przez biurokracje w Polsce. Ciezko to przyjac i potwierdzic w swoim serceu (bo kocham Polske i czuje ze tutaj jest moj dom) ale latwiej mi sie zylo na emigracji. Codziennie mysle o tym czy wyjechalabym jeszcze raz i rozum mowi TAK ale serce szuka jeszcze ostatnich niteczek ktore moga mnie zatrzymac w Polsce.

[Agnes-3]

TAK- jezeli mialabym cofnac czas postapilabym tak samo jak prawie 14 lat temu.Na poczatku bylo trudno.Nauka jezyka, poznawanie mentalnosci, tesknota za bliskimi w Polsce.Jednak po latach tych pierwszych trudow juz tak dobrze nie pamieta .Czasami mam wrazenie ze jestem tutaj"od zawsze".Mi bylo o tyle latwiej ze wyszlam za maz za dunczyka ktory ma tu duza,przesympatyczna rodzine.Bornholm lezy blisko Polski wiec moja rodzina, przyjaciele bardzo czesto mnie odwiedzaja,my tez jedzimy kiedy nam czas pozwala.
Mam tu swoj dom,meza, prace- tu urodzila sie dwojka mlodszych dzieci.Tu jest moje miejsce.

[ania_411]

Mam tu swoj dom,meza, prace- tu urodzila sie dwojka mlodszych dzieci.Tu jest moje miejsce.

ja chyba nigdy nie potrafilabym tak powiedziec co prawda swojego domu tu nie mam, ale meza, dziecko tu urodzone tak. po 7 latach (maz 10) ciagle tesknimy za polska, za rodzina.......byc moze cel jaki nam przyswieca -budujemy w polsce dom- nie pozwala nam myslec jakoby mielibysmy zostac tu na zawsze i cale szczescie

znajomi pukaja sie w czolo pytajac: po co chcecie wracac? przeciez w polsce nie ma pracy, perspektyw na lepsze zycie.......ehhhh dla nas to sra.nie w banie, wszyscy w polsce nazekaja, taka nasza natura

a my chcemy poslac dzieci do polskiej szkoly, chcemy jezdzic na niedzielny obiad do rodzicow, uczeszczac w rodzinnych uroczystosciach typu komunia i imieniny cioci krysi;) ehhhh duzo moznaby pisac.

jedno jest pewne, wracamy wracamy i to juz nie dlugo

[Adriannna]

Moj 8-letni pobyt w Szwajcarii oceniam roznie. Na poczatku bylo mi ciezko, potem sie przyzwyczailam, nauczylam calkiem niezle ich jezyka, znalazlam bliskie mi osoby, znalazlam tez moja droga polowke, urodzilam dwojke dzieci...ale mimo to nigdy nie czulam sie tam "jak u siebie". Moze w moich "czterech scianach" tak, ale po ich opuszczeniu przypominalam sobie gdzie tak naprawde jestem. Poza tym nasza finansowa sytuacja w CH tez do najlepszych nie nalezala, dlatego czasem zdazalo mi sie tesknic za PL, za dobrym zyciem przy mamie i tacie ;0) (o rodzinie nie wspominam bo to chyba oczywista oczywistosc ze sie za nia teskni).
Inna rzecz, ktora mnie w Szwajcarii bardzo przybijala to to o czym napisalas chaton - ta poprzeczka, ktora dla mnie jako cudzoziemki z Europy wschodniej zawsze stala wyzej. Musze przyznac, ze czulam sie zmeczona tym ciaglym udowadnianiem innym, ze moge byc tak samo dobra, a czasem nawet i lepsza od nich, w niektorych dziedzinach.
Oczywiscie aspekt rodziny tez byl istotny. Achiles nie mial tam nikogo, ja zostawilam tam siostre, choc kto wie jak dlugo ona tam zostanie bo juz cos przebakuje o przeprowadzce do innego kraju.

Teraz jestem w Brazylii, rodziny, przyjaciol az nadto ;0))), sytuacja finansowa tez pozwala nam na "lzejszy oddech"...wiec ogolnie jest ok, tylko ze ja tesknie, chyba nawet nie za sama Polska co za Europa ogolnie. Mysle, ze to taki chwilowy kryzys i ze predzej czy pozniej minie tak jak za szwajcarskich czasow. Poza tym, co dla mnie niezwykle istotne, juz teraz kilka instytucja wyrazilo zainteresowanie zatrudnienieniem mnie, poniewaz skonczylam studia, znam kilka obcych jezykow i gdyby nie to, ze moj portugalski poki co bardzo kuleje i przede wszystkim mam male dziecko w domu, pewnie mogalybm juz podjac tu calkiem przyzwoita prace (w sumie Europejczycy sa tu na wygranej pozycji jesli o zatrudnienie chodzi oczywiscie zakladajac, ze skonczyli cos wiecej niz szkole srednia).

Inna rzecz - nie potrafie tego logicznie wyjasnic, ale przechodzac sie promenada w Rio, patrzac na to miasto, czuje w piersi przedziwny laskot, lzy naplywaja mi do oczu i czuje sie niebywale szczesliwa.

Podsumowujac...nie zaluje zadnego z tych wyjazdow, kazdy z nich mnie wiele nauczyl i nauczy jeszcze wiele z pewnoscia. Gdybym miala cofnac czas i zadecydowac znowu, moja decyzja bylaby taka sama .

A odnosnie powrotu do Polski - moja odpowiedz brzmi nie wiem, naprawde. Wszystko zalezy od tego jak zycie mi sie tu ulozy. Jesli wszystko bedzie tak jak "byc powinno" (czyli zyli razem w szczesciu i zdrowiu az do smierci) to prawdopodobnie i tu sie zestarzeje i tu umre ( przeprowadzka do kolejnego kraju nie wchodzi w gre, Achiles juz za stary na takie szalenstwa, a ja tez nie mam ochoty zaczynac wszystkiego "od nowa")...ale wiadomo zycie jest pelne niespodzianek. Tak naprawde wcale sie nad tym nie zastanawiam. Skupiam sie na tym co teraz, co bedzie kiedys przyszlosc pokaze. (cos za patetycznie mi to wyszlo )

Ten post edytował Adriannna czw, 17 mar 2011 - 02:23

[Abunieczek]

Od blisko dwóch lat mieszkam w UK, mamy córkę, która się tu urodziła. Z powodów osobistych musimy wrócić do polski na ok. 3lata ale mam nadzieję.. Ba! JEstem tego pewna,że wrócimy tu na 100% nie wyobrażam sobie życia w Polsce, niedługo wszyscy padną głodem jak tak będą podwyzki skakać. Oczywiście podwyżki rachunków i żywności, bo podwyższyć pensję to nie łaska.

[weda]

hmmm,trudne pytanie:ja czuję to tak jakbym miała dwa domy
jak jestem tu to tęsknię za PL-bardziej za rodziną- (nie często bo staram się o tym nie myśleć a i czasu na rozmyślania mało)
a jak jestem w PL (np.wakacje) to tęsknię w drugą stronę
to sÄ… moje dwa domy niejako

[xxyy]

Po 9 latach na emigracji dopadl mnie kryzys... Zawsze bardzo tesknilam za Polska, choc nie wiem czy umialabym mieszkac w naszym kraju po tak dlugiej przerwie.
Tak, kryzys, powazny kryzys powiedzialbym.

Choc odpowiadajac na pytanie Chaton, tak wyjechalabym. Dlatego, ze tu poznalam meza i tu urodzily sie moje dzieci. To sie zlalo, nie umiem rozdzielic w myslach szczescia rodzinnego i emigracji. Maz cudzoziemiec, przyjaciele tez.
Nie wyjezdzajac nie mialabym ich po prostu.

Ten post edytował Leni nie, 03 kwi 2011 - 17:47

[bb]

ja mam podobnie, wybylam nie tyle za chlebem co za chlopem, ktory po 10 latach malzenstwa nadal ten sama anwet lepszy wiec pewnie drugi raz postapilabym identycznie choc Grecja nigdy nie byla na liscie moich tfu-tfu destynacji

[Adriannna]

Ach te chlopy...czego my dla nich nie robimy ;0))

[bb]

Ach te chlopy...czego my dla nich nie robimy ;0))

prawda?
gdyby mi ktos kilkanascie lat temu przepowiedzial, ze z mojego wlasnego lona wyjda greckojezyczne dzieci to bym go

[xxyy]

Ale patrzcie, my zostawiamy Ojczyzne dla meza cudzoziemca, a dlaczego oni dla nas do Polski nie przyjada ja sie pytam???
A co "sz" i "cz" sie przestraszyli ?

[bb]

A co "sz" i "cz" sie przestraszyli ?

chyba polskiej tesciowej na co dzien
a przede wszystkim temperatur znacznie ponizej zera*

ps- * - w przypadku wyboru poludniowca na chlopa

[Adriannna]

chyba polskiej tesciowej na co dzien
a przede wszystkim temperatur znacznie ponizej zera*

ps- * - w przypadku wyboru poludniowca na chlopa

Dokladnie ... w portugalskim sz i cz funkcjonuje.

[xxyy]

A moj maz wymawia "Kasia" i "kasza" oraz "mis" i "mysz" tak samo i nie umie wymowic "y" na koncu wyrazu.
Taki niepolski Polak by z niego byl

choc...czepiam sie przeciez Polak Wegier dwa bratanki

Ten post edytował Leni pon, 04 kwi 2011 - 01:03

[Agnes-3]

Moj mowi po polsku ale np.nie slyszy roznicy miedzy prosze a prosie

[pat09]

Moj mezulo od zawsze twierdzi, ze chetnie by sie przeniosl do Polski, bardzo mu sie podoba w naszym zimnym kraju, ale mysle, ze pewnie na emeryturze dopiero przeniesiemy sie do Polski
W kazdym razie jesli o mnie chodzi, to ja decyzje, choc 8 lat temu nie byla latwa, podjelabym ponownie identycznie, mimo, ze w PL mialam dobra prace, studia itp, we Wloszech praktycznie musialam zaczac od zera, ale jak to sie mowi, los tak chcial, serducho tak poprowadzilo, i teraz po osmiu latach z cala pewnoscia moge stwierdzic, ze decyzja byla sluszna, jestesmy szczesliwym malzenstwem, mamy cudownego syna, dobra prace, jestesmy razem i to jest najwazniejsze. Do kraju wracam kiedy tylko moge, tesknie, to normalne, moja rodzina jest w Polsce, mam dwa domy, tak bedzie zawsze, lecz moje miejsce jest tam, gdzie jest moje serce, a ono jest przy moich ukochanych chlopakach.

[olazdaleka]

Ja jestem na emigracji prawie 10 lat, pierwsze 4 w Irlandii, teraz Australia. Wyjazdu nie zaluje, za PL jako krajem nie tesknie - tesknie za rodzina. Na razie zostaje tutaj, dwojka dzieci, trzecie w drodze. Na starosc planuje powrot do Europy, chociaz Kanada mi sie marzy:)

[chaton]

Moj mowi po polsku ale np.nie slyszy roznicy miedzy prosze a prosie

Moj myli "czesc" i 6

[marta*]

Hej!
Ja mieszkam z mężem w Niemczech od 4 lat,trzy lata temu urodził się nasz syn.
Właśnie po porodzie zaczęłam tęsknić za rodziną,znajomymi-jak to któraś napisała-brakowało mi babć,dziedków,cioć dla mojego dziecka...
Przyjeżdżając tu nie znałam prawie wcale języka,na początku porozumiewałam się po angielsku i rosyjsku,zwykle mój mąż był moim tłumaczem(on tu mieszka już prawie 8 lat).
Początki były trudne,teraz znam język wystarczająco dobrze,żeby poradzić sobie w urzędzie,u lekarza,na zakupach...
Mam tu pracę,Filipek chodzi od roku do przedszkola,mamy wielu przyjaciów(polaków,niemców,rumunów)-nie chę wracać,nie wyobrażam sobie życia w Polsce,choć to moja ojczyzna.

I nigdy nie miałam wrażenia,że nie jestem u siebie,że jestem gorsza i muszę swoją wartość komuś udowadniać.Niemcy są ogromnie mili,tolerancyjni i otwarci-bardziej niż polacy.