Słowa:
Gdy wokół siądziecie za stołem, by pić,

Pomyślcie, jak dobrze na świecie jest żyć

I choć jeden kielich wychylcie do dna

Za tych, co zabrała ich morza moc zła.

Gdy cumy rzucali, to jasny był dzień

I dal ich wabiła - złocista od lśnień,

Otwarta, swobodna, horyzont po kres

"Janosik" w ostatni wyruszał swój rejs.

Siedmioro ich było, załoga na schwał,

Wiatr, wierny sojusznik, przez fale ich gnał.

Niejeden sztorm przeszli, niejeden teĹź sztil,

W dzienniku zliczano co dzień setki mil.

Kto z was ciągnął liny - ten dobrze to zna,

Że każdy dzień w morzu wciąż inny ma smak.

Ruszają załogi z nadzieją w swój rejs,

Lecz któż to odgadnie, gdzie przystań... lub kres?

Nie wrócił "Janosik"... i gdzie on, kto wie?

Czy sztorm go potrzaskał i leży na dnie?

Czy skał zęby ostre rozdarły biel burt?

Czy wrak bez załogi gdzieś uniósł w dal nurt?

Przez wieki tysiące spoczęło na dnie,

Kto będzie następny? - to tylko Bóg wie,

Lecz wiary w łut szczęścia nie wydrze nam nikt,

Nie wydrze i morze - ten szary, zły wilk.

Pomyślcie, jak dobrze na świecie jest żyć,

Móc słońce oglądać - miłości prząść nić...

I kielich następny wychylcie do dna

Za tych, co zabrała ich morza moc zła.