Słowa:
Bóg się rodzi, moc truchleje,
Pan niebiosĂłw obnaĹźony.
Ogień krzepnie, blask ciemnieje,
ma granice nieskończony.
Wzgardzony, okryty chwałą,
śmiertelny Król nad wiekami!
A Słowo Ciałem się stało
i mieszkało między nami.

Cóş masz, niebo, nad ziemiami?
Bóg porzucił szczęście Swoje.
Wszedł miedzy lud ukochany,
dzieląc z nim trudy i znoje.
Niemało cierpiał, niemało,
żeśmy byli winni sami.
A Słowo Ciałem się stało
i mieszkało między nami.

W nędznej szopie urodzony,
żłób Mu za kolebkę dano!
Cóż jest, czym był otoczony?
Bydło, pasterze i siano.
Ubodzy, was to spotkało
witać Go przed bogaczami!
A Słowo Ciałem się stało
i mieszkało między nami.

Potem krĂłlowie widziani
cisną się między prostotą.
Niosą dary Panu, w dani:
mirrę, kadzidło i złoto.
Bóstwo to razem zmieszało
z wieśniaczymi ofiarami.
A Słowo Ciałem się stało
i mieszkało między nami.

Podnieś rękę Boże Dziecię,
błogosław Ojczyznę miłą.
W dobrych radach, w dobrym bycie
wspieraj jej siłę swą siłą,
dom nasz i majętność całą,
i wszystkie wioski z miastami.
A Słowo Ciałem się stało
i mieszkało między nami.