tekst: Mirosław Jezierski „Karnisz”

Słowa:
Ta nasza miłość jest najdziwniejsza,
bo przyszła do nas z grzechotem salw,
bo nie wołana, a przyszła pierwsza,
gdy ulicami szedł wielki bal.
Szła z nami wszędzie, przez dni gorące,
gdy trotuary spływały krwią,
przez dni szalone, gwiaĹşdziste noce,
była piosenką, uśmiechem, łzą.

Moja mała dziewczynko z AK,
przyznasz chyba, że to wielka była gra,
takie różne były końce naszych dróg,
i nie wierzę, bym cię znowu ujrzeć mógł.
Choć na dworze była jesień, u mnie wiosna,
i bez trwogi, że dokoła płonął świat,
tak na wskroś cię przecież wtedy chciałem poznać,
moja mała dziewczynko z AK!

Nadzieją tchnęła, tak jak umiała,
kryła się z nami we wnękach bram,
w ciasnych uliczkach, w mrocznych kanałach,

bo już się wielka kończyła gra.
Kiedy się wszystko dla nas skończyło,
kiedy ostatni zamilkł peem,
na barykadzie została miłość,
razem z twym sercem i Ĺźalem mym.

Moja mała dziewczynko z AK,
przyznasz chyba, że to wielka była gra,
i tak różne były końce naszych dróg,
przecież ujrzeć ciebie już nie będę mógł.
Dziś na dworze szara jesień, u mnie jesień,
i ta trwoga, choć dokoła spłonął świat,
juĹź mi ciebie nic nie wrĂłci, nie przyniesie,
moja mała dziewczynko z AK.