Słowa:
Ogniska z dala płoną już, księżyca widać bladą twarz

Na ławce chłopiec z miłą swą, przedłuża wciąż rozstania czas.



Kej la la kej la la la...



Niebieskie oczy chłopiec ma, płonące ajk ogniska żar,

Nie piękne może, no to cóż, kochane jednak ze wszech miar



Dziś chłopcu trudno odejść stąd, z uporem szuka czułych słów,

A ta się śmiesznie wierci wciąż, to szepnie, potem milknie znów



Dziewczęca z dala ścichła pieśń, o smutkach, które niesie wiatr,

Na ławce czasem westchnie ktoś, westchnienie to serdeczny żal.