tekst: autor nieznany
muzyka: muzyka tradycyjna

Słowa:
Pierwszy sierpnia – dzień krwawy,
powstał naród Warszawy,
by uwolnić stolicę od zła.
I zatknęli na dachy,
barykady i gmachy
biało-czerwonych sztandarów las.

O, jaka rozkosz się w sercu zaczyna,
gdy vis w ręku gra,
a empi nigdy się nie zacina,
wolna Warszawo ma!
Bo z krwi naszej powstanie Warszawa,
aby wiecznie żyć,
gdy naród raz chwycił za oręż,
musi wolnym być!

Trzeba obejść przez getto,
bo już Wolę zdobyto,
a za nami czerwieni się noc.
Stare Miasto już płonie,
a nam mdleją już dłonie,
trzeba walczyć dzień i całą noc.

Zmienić nie ma nas komu,
iść nie można do domu,
chociaż z domu tylko gruzy są.
Nie ma matki, rodziny,
ni kochanej dziewczyny,
tylko oczy zachodzą mi mgłą.

O, jaka rozpacz me serce rozpina,
walczyć nie ma czym!
Pod czołg idzie z butelką dziewczyna,
by zapłacić im!
Za zburzoną, kochaną stolicę
i za zgliszcza te,
i za trupów dziś pełne ulice,
za powstańczą krew!
Stare Miasto za nami,
trzeba iść kanałami,
chociaż rany tak pieką i rwą.
ChociaĹź serce tak boli,
trzeba iść wbrew swej woli,
chociaż oczy zachodzą ci łzą.

Płakać nam nie wypada,
bo już Niemiec się wkrada,
aby wyrwać najdroższą nam broń.
Broni wam nie oddamy,
raczej wszyscy padniemy,
razem z życiem zabierzcie nam broń.

O, jaka rozpacz…

Już Śródmieście się łamie,
Niemcy są w każdej bramie
i stawiają Polaków pod mur.
Słychać tylko salwy krótkie,
potem jęki cichutkie,
tak to ginie warszawski nasz lud.
Tak to giną warszawiacy,
bohaterscy chłopacy,
którzy wolną Warszawę chcieli mieć.
Nasza siła za mała,
aby wroga pokonała,
zamiast wolności mamy dziś śmierć.

O, jaka rozpacz…

Mijają godziny i chwile,
przy Powstańców mogile
klęczy matka i cichutko łka.
Serce jej z bólu płacze,
już cię, synu, nie zobaczę,
taka smutna matczyna dola ma.

Powstań, synu mój miły,
powstań z ciemnej mogiły
i do matki swej nieszczęśliwej wróć.
Niech cię jeszcze zobaczę,
nad ranami zapłaczę,
powstań synu, męczarnie moje skróć!

O, nie płacz matko nad grobem Powstańca,
nie trzeba mu łez,
taka jest przecież dola skazańca,
taki Ĺźycia kres.
Za Warszawę swe życie oddałem,
szedłem w krwawy bój,
chociaż lat tylko szesnaście miałem,
szedłem w trud i znój!