Czym jest anoreksja?
Anoreksja to inaczej jadłowstręt psychiczny to bardzo poważne zaburzenie odżywiania. Osoba chora coraz bardziej ogranicza przyjmowane kalorie, panicznie boi się przytyć, a całe jej życie zaczyna koncentrować się wokół utraty wagi i kolejnych sposobów na ograniczanie przyjmowanego pokarmu.
Z biegiem czasu coraz bardziej chudnie, ale też coraz bardziej przesuwa granicę - zawsze są jeszcze kilogramy, która osoba chora uważa, że powinna stracić, bo w swojej głowie nadal ma nadwagę i nie akceptuje swojego ciała. Nawet skrajne wychudzenie i problemy zdrowotne nie są w stanie jej powstrzymać przed kolejnymi próbami odchudzania.
Statystycznie najczęściej na anoreksję zapadają młode kobiety i nastolatki. Mężczyźni też mogą zostać dotknięci tą chorobą, ale są w mniejszości. Anoreksja ma podłoże psychiczne, choć oddziałuje na organizm i zaburza zdrowie fizyczne, a nieleczona może doprowadzić nawet do śmierci.
Osoba chora na anoreksję nadal czuje głód, ale uczy się go ignorować i oszukiwać, bo strach przed przybraniem na wadze jest u niej o wiele silniejszy niż uczucie głodu.
Objawy anoreksji
O anoreksji można mówić wtedy, gdy masa ciała osoby chorej spadnie poniżej prawidłowej wagi ciała o minimum piętnaście procent, a osoba nią dotknięta nadal będzie uważała się za osobę otyłą. Nadal też będzie odmawiać przyjmowania pokarmów i ograniczać kalorie za wszelką cenę.
Anorektyk może nie tylko unikać jedzenia, ale też katować się długotrwałymi ćwiczeniami, by tracić na wadze jeszcze szybciej. Może też zażywać środki przeczyszczające i prowokować wymioty - zwłaszcza wtedy, gdy w swoim mniemaniu, zjadł za dużo.
Myśli anorektyka ciągle krążą dookoła wagi, taka osoba postrzega siebie samą jako kogoś skrajnie nieatrakcyjnego i otyłego. Zmaga się z wieloma kompleksami i walczy z ciągłym, silnym stresem.
Osoba chora na anoreksję, jeśli zostanie zmuszona do zjedzenia - na przykład - rodzinnego obiadu, może udawać, że je, a tak naprawdę chować jedzenie w kieszeni czy innych dostępnych miejscach i dyskretnie je wyrzucać. Nawet jeśli faktycznie zje, nie znaczy to jeszcze, że jedzenie w żołądku pozostanie - anorektycy są zdeterminowani pozbyć się jedzenia, które, w swoim mniemaniu, przyswoili w nadmiarze.
U kobiet może dojść do zaburzeń cyklu miesięcznego, łącznie z całkowitym zatrzymaniem miesiączki. Jednak nawet ewidentne problemy zdrowotne nie są w stanie powstrzymać osoby chorej przed odchudzaniem.
Jak rozmawiać z dzieckiem chorym na anoreksję?
Anoreksja to choroba o podłożu psychicznym. Chora osoba nie odmawia jedzenia złośliwie, czy w ramach buntu. Choroba zniekształca jej sposób postrzegania samej siebie, a odchudzanie się pozwala dać namiastkę kontroli nad własnym życiem.
Jeśli Twoje dziecko choruje na anoreksję lub podejrzewasz, że choroba zaczęła się rozwijać, przede wszystkim musisz zachować spokój. Nie krzycz, nie oskarżaj i nie oceniaj negatywnie dziecka - ono i tak przechodzi ciężki okres i żyje pod ogromnym stresem.
Nastolatka chora na anoreksje nie odmawia jedzenia w imię mody czy własnych zachcianek - choroba każe jej zachowywać się w określony sposób. Krzykiem, nakazami i zakazami niczego nie uda Ci się osiągnąć.
Twoje dziecko musi sobie przede wszystkim uświadomić swoją chorobę – wcale nie jest to proces łatwy. Potrzebuje też Twojego wsparcia i zrozumienia - nawet jeśli nie potrafi tego okazać. Nie znaczy to, że masz tolerować chorobę - anoreksja jest bardzo groźna i musisz z nią walczyć dla dobra swojego dziecka.
Okazuj dziecku miłość i troskę. Mów o swoich obawach i powtarzaj, że jest dla Ciebie bardzo ważne i wyjątkowe. Traktuj dziecko jak partnera w rozmowach, które go dotyczą. Nie bagatelizuj problemów, nie oceniaj negatywnie i nie lekceważ, gdy mówi Ci o swoich kompleksach.
Zwracaj uwagę na dobre strony i podkreślaj wszystkie atuty dziecka. Mów o zdrowym stylu życia i bezpieczeństwie. Nie skupiaj się na wyglądzie zewnętrznym. Nie osądzaj - osoba chora na anoreksję nie potrzebuje osądów, potrzebuje zrozumienia. Nie bój się też szukać pomocy – lekarzy, psychologów, psychoterapeutów czy psychodietetyków i wszystkich innych, którzy mogą pomóc.
Leczenie anoreksji
Leczenie anoreksji to proces długotrwały i złożony. Należy działać na dwóch płaszczyznach - ustabilizować i sukcesywnie poprawiać stan fizyczny osoby chorej, a także pomóc jej rozprawić się z chorobą w sferze umysłowej. Zdarza się, że konieczna jest hospitalizacja, jeśli osoba chora stanowi zagrożenie dla siebie i jest w bardzo zaawansowanym stadium choroby, a jej organizm jest już bardzo wyniszczony.
Poza lekarzami, którzy zadbają o jego ciało, konieczna jest pomóc lekarzy i innych specjalistów od umysłu. Lekarze-psychiatrzy, psychodietetycy, psychoterapeuci i psychologowie to osoby, które pomagają rozprawić się z anoreksją.
Osoba chora musi powoli przybierać na wadze, może okazać się też niezbędne leczenie farmakologiczne i podawanie leków, które poprawią działanie i ustabilizują umysł pacjenta.
Psycholog dziecięcy to osoba, która ma wiedzę i doświadczenie w pracy z dziećmi. To właśnie do niego warto skierować pierwsze kroki, gdy z dzieckiem dzieje się coś złego. To nie jest objaw słabości – to pokaz siły i rodzicielskiej mądrości. Zajrzyj tutaj: https://psychoterapiacotam.pl/psycholog-dzieciecy-warszawa/ i rozwiej swoje wątpliwości.
Psycholog dziecięcy rozpocznie pracę z dzieckiem, może też zasugerować psychoterapię, która pozwoli odnaleźć źródło problemów i uporać się z nimi.
Jak rozmawiać z dzieckiem chorym na anoreksję? - dodano: 2021-06-21