Lęk przed przedszkolem

To już za 3 dni. A raczej dwa i pół. No i dopada mnie cykor. Tak ,mnie. Nie moje dziecko tylko mnie. Jak sobie przypomnę momenty kiedy jeszcze niedawno to ja podśmiewałam się z koleżanek, które przeżywały ( moim zdaniem przesadnie) pierwszy dzień pobytu swojego dziecka w przedszkolu, to ogarnia mnie jeszcze większy lęk i zbiera mi się na wycie. Moja kędzierzawa idzie do przedszkola. A ja się boję. Czego? Wszystkiego. Tego że za późno dotrzemy pierwszego dnia i nie zapiszemy się na obiadek, tego że ubiorę ją za gorąco lub za zimno, że będzie bardzo smutna jak będę wychodzić z budynku , a potem będzie miała żal że ją zostawiłam. Nie mam pojęcia o której mam po nią przyjechać. Głupia ja - wolne sobie zrobiłam tego dnia!!! Co ja zrobię przez tyle godzin??? Będę tylko myśleć co ona tam robi... Przedszkole czynne jest do 17. Przez co najmniej miesiąc nie będzie problemu z obieraniem jej o jakiejkolwiek porze. Boję się że o 14 bedę już stała pod drzwiami przedszkola.

Dziecko mi dorasta. Nie to ja się czuję stara. Nie. Dziecko młode i ja młoda. A to tylko atak paniki...

Wdech, wydech...

Gozar, take it easy przedszkole fajna rzecz.
Julas ma za sobą trzy lata przedszkola, Tymi dwa. Przedszkolem jakoś się nie stresowałam. Jeść dadzą, zabawią, dopilnują by umył ręce przed jedzeniem, pomogą się przebrać jak się zmoczy lub pobrudzi.
Ja mam większy problem. Moje Dziecko idzie do szkoły. I tak jak wcześniej był ze mnie wielki kozak, to teraz jak patrzę na moje Dziecię z plecakiem, ogarnia mnie lęk .

gozar czy będzie Ci odrobinkę łatwiej jeśli napiszę, że nie jesteś sama?
Myślałam o założeniu podobnego wątku tyle, że za dwa dni!
Mój pierworodny, oczko w głowie, wielki wrażliwiec także idzie do przedszkola. Myśli mam tysiące od "kiedy zleciały te trzy lata", przez "czy będzie mu tam dobrze, czy odnajdzie się w grupie", po "jak wypełnię tę pustkę i niewiedzę o tym co robi mój maluch w każdej chwili swojego dnia". Z drugiej strony jestem szalenie podekscytowana i dumna z niego. Przedszkolne życie, własne, przedszkolne sprawy - ale dużego mam synka!
Przyznam, że lęku specjalnie nie odczuwam, głównie dlatego, że zaliczyliśmy kilka dni adaptacyjnych dzięki czemu przekonałam się, że nie taki diabeł straszny. Przed adaptacją jednak też się nie stresowałam, czym zaskoczyłam samą siebie
Co będzie dalej - zobaczymy. Mam nadzieję, że dobrze będzie i za kilka tygodni będziemy się wymieniały przedszkolnymi doświadczeniami, wątpliwościami i przeżyciami naszych pociech, a za rok innym mamom świeżych przedszkolaczków napiszemy, że... przedszkole to fajna rzecz

Gozar, dacie radę obie. I Ty i Twoja śliczna i mądra córka. Na pewno przyjdziesz na czas, dobrze ją ubierzesz, a mała z uśmiechem pójdzie do sali pełnej dzieci, którymi będzie zajmować się wykwalifikowana i miła kadra.
Przedszkole to naprawdę świetna rzecz. Przecież wiesz o tym
Trzymam kciuki.

gozar,

nawet jeśli nie będzie wszystko idealnie tego pierwszego dnia, to z czasem wszystko
się ułoży. Pamiętam jak pierwszy raz posyłałam Maksa do przedszkola, to okropne uczucie
ściskania w dołku, ten niepokój czy panie go dopilnują. Rzeczywistość mile mnie zaskoczyła,
zobaczysz, Ciebie też mile zaskoczy ! Głowa do góry.

Ja rok temu przeżywałam dokładnie to samo. Wcześniej Natalka była tylko z mamusią i jak oddaliłam się dalej niż zasięg jej wzroku,to była jedna wielka panika i płacz. Nawet na zlocie zrobiła aferę,jak tylko zniknęłam jej z pola widzenia.Więc w przedszkolu to jej nie widziałam,bo jak ona by dała rade bez mamusi . Z dwa dni przed 1 września,to mnie już czyściło z nerwów i prawie po nocach nie spalam . Ona się niby cieszyła,ale ja byłam pewna że jak przyjdzie co do czego,to będzie jeden wielki ryk. Pierwszego dnia jak ją zaprowadziłam,to się cieszyła i została bez problemów. Myślę sobie za chwile sobie przypomni i będzie ryk,więc żeby nie skłamać to dzwoniłam chyba co 2 h do przedszkola .Oczywiście byłam w pogotowiu i tylko jedno słowo,a za 5 minut bym była po nią w przedszkolu. Poszłam o 14 już po podwieczorku,a ona co do mnie...z pretensjami po co ja tak wcześnie przyszłam,bo ona chce się jeszcze bawić . I zamiast zostawać z rykiem przez pierwszy tydzień,to ona wychodziła z przedszkola z rykiem. Dopiero później zrozumiała że do oporu nie może się bawić,ale na drugie dzień też przyjdzie.

I proponuje od razu dokładnie jej powiedzieć kiedy przyjdziesz i się nie spóźnić,bo potem będziesz mieć przechlapane jak się spóźnisz. Tylko powiedz że będziesz jak zje obiadek,podwieczorek itp. A nie o której godzinie,bo tego i tak nie zrozumie. Głowa do góry,bo będzie dobrze i jeszcze może Cię ochrzanić, że za wcześnie przyszłaś .

Ja też mam stresa. A adaptacja to było 45 min. z małym w sali w czerwcu...

Też wrażliwiec i martwię się, jak on się w tym wszystkim odnajdzie. Staram się to traktować jako normalkę i nie pokazywać na zewnątrz, że mam stracha, żeby nie złapał tego ode mnie.

Miałam to samo rok temu. Mój mały wówczas dwuletni synek sam beze mnie przez tyle godzin. Przez cały czas jego pobytu siedziałam pod przedszkolem. Miałam olbrzymie wyrzuty sumienia. Teraz wiem, że niepotrzebnie. Przedszkole to świetna rzecz i dziecko bardzo skorzysta na pójściu tam.
Ja na początku odbierałam młodego szybko (chyba koło 14) teraz zostaje do 15;30, czasem nawet 16:30.

To ja Wam wątpiącym napiszę coś ku pokrzepieniu serc. Sonia do przedszkola chodzi od roku, poszła w wieku niespełna trzech lat, adaptacja była błyskawiczna, raz z nią posiedziałam dwie godziny, raz sama poszła na cztery, a potem zostawała już na cały dzień. Chcieliśmy czasem odbierać ją wcześniej, nie zgodziła się bo popołudniami mają super zajęcia i drugi spacer.
Ale dziś przeszła samą siebie - wróciła z wakacji w środku nocy (byli w domu tuż przed 3.00), nie widziałyśmy się tydzień, a dziecko odmówiło zostania z mamunią, tylko po 7.00 zerwało się z łóżka i nie było mowy, żeby wybić jej z głowy pójście do przedszkola. Także uważajcie, dzieciom tak może spodobac się w placówkach, zę potem Wasze towarzystwo może okazać się mniej atrakcyjne.

Trzeba powiedzieć dzieciakowi, kiedy, po czym sie po niego przyjdzie. A jak obiad jest o 14, a potem jeszcze dwie godziny zabawy - to jak mam jej to obiecać? że po czym przyjde?

To ja niestety dodam pesymistyczna nutke do tematu przedszkole. Moja Ewa byla na adaptacji 3 dni przed wakacjami i byllo super. Wiec stwierdzilismy, ze po wakacjach dalej bedziemy pracowac w kierunku adaptacji. No i cos sie stalo, ie wiem dokladnie, co, bo niemaz ja odprowadzal. Jakas pani na nia nakrzyczala. Dziecko przyzwyczajone w zlobku, ze moze wychodic na podworkowy plac zabaw kiedy samo zadecyduje. W przedszkolu dzieci nie robia co chca. I pani sie na moje dziecko wydarla tak, ze teraz Ewa sie boi isc do przedszkola. Mowi, ze boi sie tej pani. Adaptacja obowiazkowa nie jest, niemaz na urlopie do konca tygodnia, wiec moze z nia posiedziec, ale w piatek juz sie normalnie przedszkolny rok zaczyna i bedzie musiala zostac, nie ma wyjscia!
Nie wiem, jak ja do tego przygotowac... gdybym chociaz wiedziala, ktora to pani i czy bedzie z nia miala do czynienia (to pani od tutejszej swietlicy, nie jej pani)... Nie wiem, jak ja pocieszyc, dac wiare w to, ze bedzie ok. A tak sie swietnie zapowiadalo, drugiego dnia byla na wycieczce, jechala poltorej godziny autokarem, jechala na kucykach i plywala w basenie, odebralam ja wieczorem zachwycona! Jakbym tamta pania dorwala....

po obiedzie i zabawie
dobrze będzie, dziewczyny, naprawdę
moje starszaki poszły do przedszkola nie mając 3 lat, Tosia do żłobka mając 2 i trochę, wszyscy przeżyliśmy i mamy się dobrze
najbardziej zestresowana byłam chyba 2 lata temu jak Michał zaczynał szkołę, a Agatka szła do nowego przedszkola - ale dali radę
teraz - za 2 dni Tosia do przedszkola, Agatka do szkoły (kurczę, zasuwa ten czas ) a mnie tak spokojnie że aż się dziwię, może to już rutyna posyłania dzieci w świat
powodzenia dzieciakom i spokoju Wam życzę

Kurcze, Marcin i ja nie jesteśmy świeżynki jeśli chodzi o posyłanie do. Chodził przez 5 mies. do żłobka, z różnych względów przestał. Stąd mój stres. Ale, ale! Minęło 9 miesięcy od żłobka, on jest już na innym etapie, oby było lepiej niż myślałam...

Tez mam stresa i juz bym chciala aby minely te pierwsze dwa tygodnie przedszkola.
Bo tyle akurat Weronika nam wyla jak ja odprowadzalismy, Panie musialy ja silą wyrywac.
Ale pozniej zaczal się kolejny etap czekania na Weronikę w szatni,
czasem nawet pĂłl godziny jej schodzilo zanim wyszla z przedszkola
Mam wielka nadzieję ze z Wiktorem będzie tak samo , ze polubi przedszkole tak jak Weronika

W zeszłym roku przeżywałam pójście Stasia do "dużego" przedszkola ogromnie.
Podpisywałam poszewki na kołdrę i poduszkę oraz wszystkie ubranka, przygotowywałam kubeczki, szczoteczki kapcie, worki i było mi smutno.
Mimo zajęć adaptacyjnych na których Staś świetnie się bawił i przygotowania żłobkowego pierwszy tydzień był bardzo trudny.

Staś codziennie płakał rano : Nie zostawiaj mnie tu SAMEGO mamusiu
Byłam zrozpaczona. Zdałam sobie sprawę, Ĺźe pierwszy raz Staś przestał być traktowany indywidualnie i on teĹź to odczuł. Nie był juĹź ukochanym synkiem ani ulubieńcem Pań w „małym” przedszkolu. Stał się dzieckiem jednym z wielu w nowym miejscu gdzie są określone nowe zasady nie zawsze zrozumiałe.
Płakałam bo wydawało mi się że Staś jest na to wszystko za mały.

Po jakimś czasie doszłam do wniosku, że jednak więcej jest plusów niż minusów. Staś poznał nowych kolegów, sam się ubiera, coraz lepiej rysuje, sam dopomina się o mycie zębów i tęskni kiedy przez jakiś czas nie chodzi do przedszkola.
Mnie tylko czasami zakłuje w sercu jak pytam się co robili w przedszkolu i słyszę „takie tam róşne rzeczy mamusiu”

Dlaczego? Bo moje dziecko dorasta zaczyna mieć swĂłj świat do ktĂłrego ja juĹź nie mam dostępu. Powoli go tracę….

A to miał być wesoły post o tym że dzieciom w przedszkolu jest super. Tak jest. To my rodzice mamy problem.

Ale zlobek czy niania to jednak cos innego. Ewa chodzi do zlobka od 4-go miesiaca zycia i w ogole nie robilam sobie zadnego stresa w zwiazku z przedszkolem. A teraz widze, jaka diametralna jest roznica w traktowaniu dzieci, w przedszkolu w przeciwienstwie do niani czy zlobka sa anonimowe, nie sa traktowane indywidualnie. To duzy szok dla takiego malucha.
Wiem, ze sie zintegruje , ufam mojemu dziecku, ale perspektywa placzu i wyrywania mi jej z ramion srednio mnie relaksuje. Dzis rozmawialysmy i ona mi mowi, ze sie przedszkola boi, bo pani na nia krzyczy... Jak ja mam na to zareagwac?

Polasia: pisalam jednoczesnie z Toba, zgadzam sie calkowicie z twoim pogladem na kwestie przedszkola. I chcialabym juz byc na tym etapie, o ktorym piszesz w drugiej czesci postu:

porozmawiać z panią która krzyczy i z dyrekcją. Dzieci, niezależnie od wieku i zwyczajów panie mają obowiązek traktować indywidualnie i z szacunkiem. Ewie powiedziałabym prawdę - że pani nie powinna na Nią krzyczeć i że pewno inne panie tego nie będą robić. O ile byłabym tego pewna.

Franio od piątku chodzi do przedszkola na zajęcia adaptacyjne, dziś robili wyklejanki, tańczyli, grali w piłkę. 3h. Mama w pokoju obok piła kawę .
W środę zostaje pierwszy raz sam, chciałam Go zostawić na 2 h, ale dostałam reprymendę od niektórych
i zostanie na 3 - tak jak teraz chodzi. W domu będzie czekał na Niego "prezent przedszkolaka". Docelowo będzie chodzil na ok 5h dziennie.

Denerwuję się umiarkowanie. Właściwie głównie dlatego, że z jedną z dziewczynek mama zamierza chodzić cały miesiąc, ale mała jest w drugiej grupie. W grupie Frania jest 6cioro dzieci, Pani fajna, sale jasne i kolorowe. Myślę, że będzie fajnie.

Eve: dzieki za rade ale chyba niezbyt dostosowana do tutejszych realiow. W regionie paryskim jest po 30 dzieci w klasach przedszkolnych, nie 6. One musza mowic podniesionym glosem, zeby je ktokolwiek uslyszal.
Jesli ja od poczatku zaczne mieszac z dyrekcja, zaplaci za to dziecko. Poza tym Ewa jest w wieku, w ktorym nieprecyzyjnie wypowiada doznane krzywdy. Czasem sie na nia pogniewam, a ona mi mowi, ze jestem niedobra, bo ja uderzylam. Nie wiem absolutnie, co to za pani i czy na prawde krzyczy. Z tego, co zrozumialam, ze zabronila Ewie isc na plac zabaw, kiedy mieli inna aktywnosc. Nie mam zadnych podstaw, zeby sie stawiac dyrekcji i absolutnie nie chce stawiac od poczatku dziecka w trudnej sytuacji.
Z pewnoscia nie powiem Ewie, ze inne panie nie beda krzyczec. One sie dra, ja slyszalam to. Nie o*****zielaja dzieci, tylko mowia bardzo glosno, bo dzieci jest zbyt wiele, zeby mowic cicho.
To sa jej realia, ona tu bedzie mieszkac i musi sie do niej przystosowac. Moge jedynie byc, sluchac jej i wspierac... lecz nie bardzo wiem jak. Z pewoscia nie zaprzeczajac rzeczywistosci w kazdym razie.

To w końcu nakrzyczała na Nią czy nie? Bo jednak mówienie podniesionym głosem - rzeczywiście niezbędne w tak dużej grupie - to zupełnie coś innego niż "wydarcie się" na dziecko.
Jeśli rzeczywiście "nawrzeszczała": na Ewę, to wydaje mi się że akceptacja takich postaw w imię uniknięcia bliżej niezdefiniowanego stawiania się dyrekcji jednoznacznego (dlaczego?) z stawianiem dziecka w trudnej sytuacji nie jest najlepszym pomysłem.

Gozar, będzie dobrze! Karolina, która przez cały sierpień mówiła, że ona do żadnego przedszkola nie idzie właśnie teraz (po 4 dniu adaptacji) mi wyje, że ona chce do przedszkola! TERAZ!!!

Eve: nie wiem. Nie bylam przy tym. Slyszalam, jak krzycza w sensie mowienia podniesionym glosem na przyklad jak 30-osobowa grupe 3-latkow transportowali parami do autokaru na wycieczke. Nie sadze, zeby nawrzeszczala. To znaczy ja nie sadze, ze dzieje sie tam Ewie krzywda, w wypadku czego natychmiast udalabym sie do dyrekcji. Robienie igly z widly zawsze zle sie odbija na dzieciach, ktorych rodzice sa katalogowani jako histeryzujacy, mielismy przykladow wiele na forum. Jak juz, to trzeba bardzo dyplomatycznie i asertywnie.
Z relacji Ewy: nie chce do przedszkola, bo pani jest niedobra. Dlaczego niedobra? Bo na mnie krzyczy. Dlaczego krzyczy? Bo Ewa jest niegrzeczna. A dlaczego? Bo Ewa chce isc na hustawke a pani nie chce.

Po przemysleniu powiem jej, ze mama nie chce, zeby pani krzyczala. Ze czasami musi mowic glosno, bo jest duzo dzieci. Ze jesli Ewa uwaza, ze ktos byl dla niej niedobry, to ma mowic mamie. Ze ta pani to byla tylko w swietlicy w wakacje (mam nadzieje) i ze jej pani to Marie-Pierre, ona nie krzyczy (ma cichy piskliwy glosik). I jesli nie chce, to poczekamy do piatku na normalne rozpoczecie roku przedszkolnego.

Nawet nie wiecie jak miło jest mi czytać te wszystkie posty. Dziękuję Wam za słowa otuchy i wsparcie. Wiem, że durna jestem panikując tak. Toż to TYLKO przedszkole A z drugiej strony moja mała kochana śliczna córunia idzie na 7-8 godzin w obce miejsce oddalone od domu więcej niż 10 m.
Pociesza mnie tylko myśl, że ona chce iść do przedszkola. Mam nadzieję że jej się po pierwszym dniu nie odwidzi.
Boję sie tez tego, że Panie będą miały problem z komunikowaniem się z nią, bo z Polą jest taki problem , że ona strasznie boi się dorosłych. Z nawiązaniem kontaktów z dziećmi nie ma problemu, ale wystarczy że ktoś z dorosłych ( a tym bardziej obcych) odezwie się do niej to nie dość że nie ma mowy o jakiejkolwiek odpowiedzi, to jeszcze Pola robi tzw. dzika i ucieka chowając się gdzieś w kąt lub za czyjeś plecy. Ja jeszcze nigdy nie usłyszałam jak ona odpowiedziała komuś "dzień dobry".
Nie wiem jak to będzie. Oby przedszkole zmieniło jej podejście, bo będą z nią Panie musiały pracować podwójnie.

Mam nadzieję że za 2-3 tygodnie będziemy się wymieniać już tylko pozytywnymi emocjami z pobytu naszych dzieci w przedszkolu.

Joanna 81 - tobie również dziękuję

Ja chyba póki co mam problem przedszkola z glowy bo Wiktormi dzisiaj zacząl bardziej kaslac
wiec watpię ze do srody wyzdrowieje

Gozar, u nas jest odwrotnie. Nie wstydzi się dorosłych, za to nie przepada za dziećmi. Tzn. potrzebuje czasu, żeby się do dzieci przełamać, a jak się przełamie, to się cieszy z zabawy z rówieśnikiem. Ale ogólnie on woli dzieci starsze przynajmniej o rok.

Lily u nas podobnie jak u Was

Zaprowadziłam Michała na ostatni dzień adaptacji po ponad tygodniowej przerwie. Popłakiwał przy rozstaniu, usłyszałam "bo ty mnie zostawisz na zawsze" ale udało mi się nie przedłużać pożegnania. Zresztą nie miałam szans z młodszym w chuście . Nim ułożyłam rzeczy na zmianę w Miśkowej szufladzie (30sek) nie słyszałam już płaczu mojego dziecka. Idę po niego koło południa...

Truska witam w klubie,Marcel kaszle i nawet rano zwymiotował.
Ja w pracy siedzę i się zamartwiam.

Nie no oszaleje,ja chyba w nerwicę wpadnę.

Chciałam tylko przyłączyć się do klubu spanikowanych mamusiek i dodać, że moje obie malutkie córeczki idą po raz pierwszy jutro do przedszkola, więc ja już trzy noce nie spałam, mam szczękościsk i na wszystkich warczę...i żołądek mnie boli i w ogóle potrzebuję przytulenia. Nie dość, że obie, to do różnych sal Załamię się
BTW moje dziewczyny się cieszą

Miło chociaż poczytać, że nie jestem sama Dzisiaj to pewnie w nocy nie pośpię, na samą myśl o tym, że jutro mój malutki synuś idzie do przedszkola boli mnie żołądek.
Ustaliliśmy, że będzie go zaprowadzał tata a ja odbiorę po podwieczorku czyli około 14.
Nasze spotkanie adaptacyjne trwało tylko godzinę, było nieźle, do domu nie chciał wracać (ale obok była mama więc jutro może być gorzej).

Ja również dołączam do klubu zestresowanych mam przedszkolną inauguracją ..moja Kinia przecież jest taka maleńka..jak ona sobie tam poradzi?! Do tego jak ten mój przytulas wytrzyma bez tradycyjnej mega dawki całusków i uścisków..bez swoich zabawek, ciągłego towarzystwa zakochanej w niej bez reszty młodszej siostry...wszystko dla niej będzie tam nowe i inne..a ja pewno będę spoglądać na zegarek co chwilę..a i obawiam się mokrych majteczek ( dobrze, żeby chociaż tylko były mokre ), tego ,że nie będzie chciała, jeść, spać..i jak tak sobie siedzę i rozmyślam..to się nakręcam i nakręcam dalej...
Zatem nakazuje sobie samej-" Iza- stop! Będzie dobrze, będzie lepiej niż myślisz! masz wspaniałą dzielną córeczkę!
..no ciut mi lepiej, grunt to motywacja a jutro..po godzinie 15..z cicha liczę na nowy temat..podekscytowanych i pozytywnie nastawionych mam przedszkolaków na starcie

drogie mamusie będzie dobrze-trzymam kciuki za dzielne dzieci, które jutro poradzą sobie wspaniale.

moja córcia tez idzie jutro do pkola (idzie już 2raz po 2 mc przerwie)też będzie jutro trudniejszy dzień, ona ma świadomość jak jest, cieszy się, ale chce też być w domu ...


trzymam mocno kciuki!

Myśłam, że ustrzegę się rozterek, ale no way

powiedzmy, że Emila ma być na 8 w przedszkolu. Musimy zatem wstać o 6, żeby o 7 wyjść z domu. Czy mam jej dawać o 6 śniadanie?? śniadanie w przedszkolu jest chyba o 8:30, więc jak zje rano (o ile w ogóle będzie chciała o takiej porze) to może nie chciec w przedszkolu. A jak nie dam - to co - tak na pusty żołądek targać ją w droge?

help

A my jutro nie wybieramy się do przedszkola.
Marcel wymiotuje... bo boi się przedszkola
Ja zwariuję

Pawełek się dziś poryczał za mamusią, chociaż mamusia była za ścianą (chodzimy na zajęcia adaptacyjne). W ogóle jakiś smutny w ostatnich dniach jest, a jak rano nie znalazł mnie w łóżku to też się poryczał. No, nie wiem, jak to będzie. Idą obydwaj, do tego samego prywatnego przedszkola. Piotruś chyba nie będzie tęsknił, ale Pawełek... Najwyżej przesiedzę z nim dwa miesiące w szatni, jak w tym czasie się nie oswoi, to znaczy, że jeszcze jest dla niego za wcześnie. Dobrze że nie pracuję. Eh, a oczyma wyobraźni już widziałam, jak 1 września wręczam ich przedszkolankom i mam pół dnia luzu... A tu klops!

Dziewczyny trzymam mocno kciuki za Was i Wasze pociechy.
Jestem całym sercem z Wami, a szczególnie z Tobą gozar i Tobą Madziu

Gruszka moja córka zjadała dotychczas codziennie rano przed wyjściem do przedszkola jogurt ( jogobelkę lub inny, który lubi ). Do śniadania w przedszkolu musiałaby czekać godzinę z pustym brzuszkiem, a tak nie szła głodna

ja też z tych panikujących, ale rozpisywac się nie będę bo się poryczę

Ja rano daję dzieciakom po jogobelli lub actimelu i do przedszkola
Ale mam stracha

Powiem Wam, że nie wiem co mi dokucza bardziej, serce czy żołądek. Paskudnie się czuję, nerwica jakaś.
Dziewczyny w miarę ale Luśka odwaliła cyrk, że nie idzie spać, potem zasypiala z moją ręką a teraz co parę minut przychodzi. Śniadanie o 8.30, idziemy gdzieś na 8. Tylko ja nawet nie wiem gdzie Ola ma salę. Obłęd jakiś . Przytulam Was mocno mamuśki. Dzięki wszystkim za ciepłe słowa.

Wątek akurat dla mnie. Spanikowana jestem strasznie. Moja mała córeczka jutro idzie do przedszkola. Stresa mam wielkiego. Nie boję się, że sobie nie da rady, bo raczej jest z tych towarzyskich i komunikatywnych dzieci. Bardziej boję się, że inne dzieci jej nie polubią, bo ma zapędy dyktatorskie, że Pani będzie miała dosyć jej krzyków i wrzasków, ze wszystkich pobije i ją wyrzucą Zwariuję.
Dobrze, że ona chętnie chce tam iść, bo jej kuzynka też tam będzie chodzić. Brakowało mi dni adaptacyjnych w tym przedszkolu. Julina będzie chodzić do wiejskiego przedszkola, którym plusem jest mała ilość dzieci. Tylko z założenia wychodzą, że wszyscy się znają i posyłają kolejne dzieci, to nie trzeba młodych rodziców przyzwyczajać do nowej sytuacji. A my jesteśmy tutaj nowi, nie znamy za bardzo innych rodziców, ani kadry nauczycielskiej. No mam srtacha, bo powierzam dziecko na 8 godzin w obce ręce, niezbyt znajome.

Trzymam kciuki za wszystkie spanikowane mamy, żeby było dobrze i nasze dzieci przyszły jutro z przedszkola uśmiechnięte i szczęśliwe, a my żebyśmy mogły odetchnąć z ulgą

gruszko podobny problem zamierzam rozwiązywać bananem, tostem, jogurtem naturalnym...

Ja jakoś spokojna jestem. Dzisiejsze zajęcia podobały się Michałkowi, o dziwo pierwszy raz nie słyszałam z jego ust, że do przedszkola więcej nie pójdzie. Oby tak dalej.

Trzymam kciuki za wszystkie nasze dzielne maluchy i za nas oczywiście również. Dajcie jutro znać

No to czas przygotować ubranka na jutro. Dziewczyny trzymajcie się dzielnie Przeżyjemy. Jakoś.
Proszę jutro o relacje z pierwszego dnia

Jeśli chodzi o śniadanie, to ja planuję jej dawac, tak jak dotychczas kulki z mlekiem lub kakao może jogurt, jak będzie chciała. Coś na pewno, żeby głodna nie poszła, bo sniadanie dopiero koło 8.30

O,to i my się zameldujemy:)Kuba jutro zaczyna przedszkole,ale u mnie zero paniki,dziecko też jak na razie jest nastawione entuzjastycznie(ale może zbyt różowo przedstawiłam obraz przedszkola: )
Trochę się boję bo z samodzielnoscią u niego to trochę niebardzo.....z ubieraniem kiepskawo i zupe sam to niebardzo ......
Wszystko się okaże.
Jutro poczytamy o wraĹźeniach.....

To ja też wyleję swoje obawy....
boję się, bo Szymek nie ma jeszcze 3 lat, nie mówi prawie nic i co to będzie jak go nie zrozumieją, jak on nie zrozumie, dlaczego tam jest...Tłumaczyłam mu, opowiadałam, ale nie jestem pewna tak do końca czy on wie o co chodzi. Boję sie też tego przeklętego leżakowania, że nie będzie chciał, a Panie go zmuszą i może przez to się zniechęcić...dziś nocka bezsenna...

Powinnam iśc spac, prawda? To idę....trzymajcie się jutro!

Ja teĹź powinnam...


może Reds mnie uśpi

Jest 7.50 a moje są gotowe do wyjścia
Po powrocie napiszę o korzyściach z uzależnienia dzieci od komputera

Julina jest już w przedszkolu. Byłyśmy pierwsze. Zaraz przyjechała Juliny kuzynka, to było jej raźniej. Poszłyśmy do środka, znalazłyśmy szafkę z jej imieniem. Ma znaczek motylka. Od razu dziewczyny poleciały na górę, gdzie urzędują starszaki i dzieci zbierają się tam do godz 8. Na górze była pani najprawdopodobniej? wychowawczyni starszaków i jeszcze jakaś chyba woźna?. Julina pewnie wkroczyła do sali i od razu przeszła do zabawek. Panie myślały, że już tu córa chodziła do przedszkola i nie mogły uwierzyć, że ona nie ma jeszcze 3 lat. Moją córkę jedna z pań kojarzyła z chodzenia na roraty. Wszyscy tam nas znają, a ja nie wiem, kto jest kto. Po południu ma dyzur pani od 3 latków, to mam nadzieję z nią trochę pogadać i byc mądrzejsza, bo na razie mam stracha, bo mało wiem o tym przedszkolu. Julina wydawała się być szczęsliwa i bez problemu kazała mi iść do domu. Dobrze, że muszę zajmować się synem, bo najchętniej usiadłabym i wyła, że moje dziecko poszło do przedszkola

Kurcze...
No niestety- mały się rozpłakał i płakał ostro, gdy zamknęły się drzwi sali. Wcześniej się mnie kurczowo trzymał.
Mam rozstrój żołądka normalnie - dziś przed 12tą go odbieram ale widzę już, że kiepsko się zaczęło...

Ja też już po. Emilka była punkt 8 w przedszkolu, poszlyśmy do sali, przywitała się z panią, a na pytanie jak się nazywa odpowiedziała - jak zwykle - Emilka dziewczynka

pooglądąła zabawki, porozglądała się i mówi - ja nie chcę tu być... więc dostałam palpitacji serca ale starałam się nie dać po sobie poznac i mówię: EEee tam, pobawisz się troche, bo mama musi iść do pracy. A ona: Acha, to idź - i cmoknęła mnie w policzek, żółwik i papa i poszłam

poszło gładko, ale z tego wszystkiego zapomniałam parasolki z przebieralni

PS. Acha, no więc nie zdążywszy przeczytać, co napisałyście o tym porannym jedzeniu - posłałam ja z pustym brzuchem w aucie tylko zjadła dwie mamby